Eating around

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα για τη δουλειά μου και την ίδια μου την ύπαρξη, είναι να τρώω έξω, όσο πιο πολύ και όσο πιο συχνά μπορώ και μου επιτρέπει φυσικά και το εισόδημά μου. Και με το να τρώω έξω, δεν εννοώ να έχω δύο, τρία στέκια μόνο, που να τα επισκέπτομαι σχεδόν σε καθημερινή βάση. Εννοώ ότι καταστρώνω ένα πρόγραμμα, όπου φροντίζω να επισκέπτομαι τουλάχιστον δύο εστιατόρια την εβδομάδα που, ή να μην έχω ξαναπάει, ή να να αλλάζουν το μενού τους και να θέλω να δοκιμάσω τις καινούριες γεύσεις τους.

Και δεν μένω μόνο στα εστιατόρια. Όταν περνάς δέκα με δώδεκα ώρες της μέρας σου σε ένα εστιατόριο, έχεις τα εφόδια να καλύψεις όλες τις διατροφικές σου ανάγκες εκεί. Όχι για μένα, θα προσπαθήσω κάθε μέρα να προμηθευτώ το πρωινό μου, από διαφορετικό σημείο, ακόμα κι αν πρόκειται και για ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης. Και για το γεύμα και την έξτρα λιγούρα, γιατί φυσικά, μόνο οι καθημερινές δοκιμές των συνταγών στη δουλειά, αποτελούν ένα γεύμα από μόνες τους, θα προσπαθήσω να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να πεταχτώ να δοκιμάσω κάτι στο χέρι, λαχματζούν, fish n’ chips, ακόμα και χειροποίητη μπουγάτσα με μια καινούρια γέμιση.

Ξέρω, όλοι έχουμε τις εγγυημένες επιλογές μας, και στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, θέλουμε το γεύμα που θα κάνουμε έξω, να είναι σίγουρο value for money, γιατί ένας πειραματισμός ή μία δοκιμή, μπορεί ακόμα να και να μας αφήσει νηστικούς ή και ξενερωμένους και η επόμενη έξοδος να αργεί. Είναι δύσκολο να επισκέπτεσαι το ίδιο μαγαζί, που σε είχε αφήσει τόσο ικανοποιημένο με την τελευταία σου επιλογή και να πρέπει να διαλέξεις κάτι άλλο, με σοβαρές πιθανότητες να μην είναι τόσο καλό όσο το προηγούμενο.

Εκεί όμως που το θεωρώ αδιανόητο να μην δοκιμάσεις και να πειραματιστείς, είναι όταν ταξιδεύεις. Απέφυγε επιτέλους αυτές τις γνωστές αλυσίδες που βρίσκεις και στη χώρα σου. Κάνε την προετοιμασία σου.

Με όλα αυτά τα μέσα πληροφοριών και αξιολόγησης που υπάρχουν πλέον, καταστρώνω κάθε φορά ένα λεπτομερές πρόγραμμα, όπου συνδυάζω αξιοθέατα με φαγητό, μάλλον, πιο πολύ φαγητό με αξιοθέατα. Αλλιώς δεν θα είχα δοκιμάσει ποτέ τα panzerotti (σαν πιροσκί) του Luini στo Μιλάνο, που ήταν χωμένα σε ένα στενάκι δίπλα στο Duomo, ούτε τα Polentine (γλυκάκια με πολέντα) στην Citta Alta στο Μπέργκαμο. Το ίδιο ισχύει και για τα μοναδικά Bagel Lox του Russ N Daughters στην εβραική συνοικία στο Μανχάταν, το delicatessen Zabar’s πίσω από το μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην άλλη μεριά της πόλης και τα απίστευτα burger, στο Ray’s Hell Burger στην Washington, όπου μάλιστα  ‘έβγαλε βόλτα’ ο Ομπάμα τον Μεντβέντεφ. Να κυνηγάω μια ζεστή κρεμμυδόσουπα σε ένα κρύο και βροχερό Παρίσι με θέα τον Σηκουάνα, ή το καλύτερο comfort fish n chips στο Λονδίνο, κάπου πίσω από την Leicester Square.

Όλες αυτές οι καινούριες γεύσεις, εκτός από μοναδικές εμπειρίες, είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία να εμπλουτίσεις και να εκπαιδεύσεις τη γευστική σου παλέτα. Είναι ένα σχολείο που σου προσφέρεται καθημερινά και όσες πιο πολλές τέτοιες δοκιμές βάζεις στην καθημερινότητά σου, τόσο την εμπλουτίζεις και έτσι κάθε φορά θα μπορείς να αξιολογείς και να κρίνεις καλύτερα. Να παίρνεις τα καλά στοιχεία και να αλλάζεις την αντίληψή σου για το φαγητό, να βελιώνεις τις συνταγές σου, να παίρνεις και τα άσχημα και να προσπαθείς να τα αποφύγεις ή να μην τα επαναλάβεις.

Εμπιστευτείτε με, δεν έχετε κάτι να χάσετε. Βγείτε έξω και προσπαθήστε να δοκιμάζετε κάθε μέρα και κάθε φορά αυτά που σας προσφέρονται.  Εκπαιδεύστε τον εαυτό σας, κυνηγήστε αυτές τις εμπειρίες, τις γεύσεις και τις αναμνήσεις, μόνο κερδισμένοι θα βγείτε!