Και του χρόνου να ‘μαστε καλά!

Κάθε χρονιά που περνάει, κάθε Κυριακή του Πάσχα, με τη βοήθεια των social media, παρατηρώ όλο και περισσότερο την αρνητική αντίδραση του κόσμου στις φωτογραφίες με τα σουβλιστά αρνάκια.

Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που φέτος βρέθηκα σε ένα συγγενικό σπίτι και ένα από τα μικρά ξαδερφάκια μου ζήτησε να το βγάλω φωτογραφία, χωρίς να φαίνεται όμως το αρνί από πίσω, γιατί όπως μου είπε ‘θα με κράξουν’!

Και όντως φέτος οι αντιδράσεις κάτω από τα ποσταρίσματα με τις φωτογραφίες με τις σούβλες, ήταν ακόμα πιο έντονες. ‘Είστε όλοι δολοφόνοι, ΟΧΙ στην σφαγή του Πάσχα!’, ‘Δεν το λυπάστε που δεν το λυπάστε το κακόμοιρο, εμάς δεν μας λυπάστε?’, ‘Εδώ στην Ελλάδα δεν θα προχωρήσουμε ποτέ, στην Αγγλία θα σας κυνηγούσανε!’’. Μάλιστα άλλοι αντιδρούν ποστάροντας φουλ vegan και vegetarian συνταγές, μία εβδομάδα πριν και μία μετά, γιατί ‘έχουν γεμίσει με αίμα τα timeline’.

Μην με παρεξηγείτε, δεν έχω τίποτα ούτε με τους vegan, ούτε τους vegetarian, μάλιστα σε κάθε μενού που βγάζω, αφιερώνω περισσότερο χρόνο για τα συγκεκριμένα πιάτα, ώστε να καταλήγω στο πιο γευστικό  αποτέλεσμα και να είναι στο ίδιο επίπεδο με τα  υπόλοιπα πιάτα του καταλόγου.

Πρέπει όμως όλοι μας να κάνουμε μια ανακωχή, ό,τι πεποιθήσεις και να έχουμε και να δεχθούμε τις παραδόσεις μας, να τις αγκαλιάσουμε και να φροντίσουμε και οι νέες γενιές να κάνουν το ίδιο. Δεν ζητάω τα αρνητικά σχόλια να γίνουν ‘Αχ τι γλυκούλη που είναι αυτό το αρνάκι όπως γυρίζει’. Ζητάω να επιτρέπουμε όλοι μας, σε όσους νιώθουν την ανάγκη, να μοιραστούν πιο ‘ακραίες’ παραδοσιακές εικόνες με τους υπόλοιπους, να μην καλλιεργούμε αυτή την αντίδραση και την αρνητικότητα, που στο τέλος καταλήγει σαν επίθεση στις παραδόσεις.

Οι καλύτερες και πιο οικογενειακές αναμνήσεις που έχω, είναι από την Κυριακή του Πάσχα. Ξέρω ότι ο λαός λέει Χριστούγεννα στην πόλη, Πάσχα στο χωριό, αλλά μεγάλωσα σε μια υπέροχη γειτονιά στη Νέα Φιλαδέλφεια και από πιτσιρίκι ανυπομονούσα να ξημερώσει αυτή η μέρα.

Συνήθως μας ξύπναγε ο παππούς με μια δυνατή κροτίδα.  Παππούς, πατέρας, θείος και εγγονός, τυλίγαμε πρώτα το κοκορέτσι και το βάζαμε στη φωτιά. Απλώναμε λαμαρίνες στο τσιμέντο και πάνω τα κάρβουνα. Όλα είχαν τη σειρά τους. Κάθε χρονιά εκπαίδευση και μεταβίβαση γνώσης. Πατέρας και θείος κοκορεύονταν, ότι είχαν σκεφτεί κάτι καλύτερο από τον παππού, αλλά όλοι ξέραμε την αλήθεια.

Οι συνταγές συγκεκριμένες, τα δεσίματα πάντα ίδια, η σειρά στο κοκορέτσι ακολουθείτω ευλαβικά και μόνο αλάτι και πιπέρι επιτρεπόταν παντού. Μόλις έβγαινε το κοκορέτσι, ο παππούς μοίραζε σε αλουμινόχαρτο κομμάτια, άφηνε τον πατέρα και τον θείο με το γύρισμα των αρνιών και με έπαιρνε βόλτα στη γειτονιά. 

Πηγαίναμε στους γείτονες πιο πέρα, στους κουμπάρους στο δίπλα στενό, μοίραζε ο παππούς το κοκορέτσι και πηγαινοερχόντουσαν τα κεράσματα. Καταλήγαμε πάντα στους φίλους του στο καφενείο, που περιμένανε το μεζέ και θα περνούσαν τη μέρα εκεί.  

Ένα τραπέζι βέβαια με τυριά, αβγά, τσουρέκι και ψωμί υπήρχε συνέχεια στημένο δίπλα στο ψήσιμο, για να κερνάμε τους περαστικούς και για την λιγούρα που είναι πάντα ακόρεστη αυτή τη μέρα. Μέχρι να κάτσουμε στο τραπέζι, είχαμε όλοι σκάσει. Τα αρνί κατεβαίνε από τις σούβλες με θρησκευτική ευλάβεια και ακουγόταν πάντα από όλους το ‘και του χρόνου να ‘μαστε καλά’.

Ναι! Mε αυτή την εικόνα έχω συνδέσει το Πάσχα, καλά και τα τσουρέκια, καλά και τα βαμμένα αβγά, αλλά χωρίς σουβλιστό αρνί Πάσχα δεν γίνεται. Ας βομβαρδιστούν τα social media για μία μέρα το χρόνο με τα σουβλιστά αρνιά, ας το δεχτούμε όλοι καλοπροαίρετα και ας πούμε ‘και του χρόνου να ‘μαστε καλά’!

Εγώ μεγάλωσα, παντρεύτηκα, μετακόμισα. Μου λείπουν αυτές οι Κυριακές του Πάσχα, μου λείπει η γειτονιά, αλλά πιο πολύ απ' όλα μου λείπει ο παππούς, χωρίς αυτόν δεν είναι ποτέ το ίδιο.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μεταφέρω τις γνώσεις που μου έδωσε και να φροντίζω πάντα ώστε η δική μου οικογένεια να αποκτήσει αντίστοιχες αναμνήσεις με τις δικές μου.