Καλοσωρίζουμε τη νέα γενιά του street food!

Ο ορισμός του street food σύμφωνα με τη Wikipedia είναι ‘’έτοιμο προς κατανάλωση φαγητό ή ποτό, που πωλείται στο δρόμο ή σε κάποιο άλλο δημόσιο μέρος, όπως υπαίθρια αγορά ή πανηγύρι, από έναν πωλητή που βρίσκεται σε θάλαμο, καροτσάκι ή φορτηγό.’’

Και δεν είναι καθόλου περίεργο ότι υπάρχουν αναφορές για μικρά τηγανιτά ψαράκια που πωλούνται στο δρόμο στην αρχαία Ελλάδα. Όπως ίδιες αναφορές υπάρχουν και για τους υπόλοιπους γνωστούς αρχαίους πολιτισμούς, κάθε ένας με τα δικά του χαρακτηριστικά. Κατά την διάρκεια των χρόνων, το φθηνό street food, αποτελούσε την μοναδική πηγή διατροφής φτωχών πληθυσμών, σε πόλεις που οι άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα να μένουν σε χώρο με κουζίνα ή να τρώνε σε εστιατόρια.

Το street food λοιπόν υπήρχε πάντα, ακολουθούσε την ιστορία της διατροφής μας και είχε και τα δικά του ανεβοκατεβάσματα σε δημοτικότητα. Από φαγητό των φτωχών και κοινωνικά απομονωμένων, στη γαστρονομική ελίτ του σήμερα, όπου μεγάλα ονόματα από τις επαγγελματικές κουζίνες ασχoλούνται μαζί του και τεχνολόγοι τροφίμων ετοιμάζουν το επόμενο υβριδικό food craze.

Και ακόμα και σήμερα, πολλοί δοκιμάζουν τις ιδέες τους σε ένα πάγκο σε μια υπαίθρια αγορά, ή σε ένα καροτσάκι με πολύ μικρό μπάτζετ, σφυγμομετρώντας την κοινή γνώμη και γεύση και μετά προχωρούν στην επέκταση. Τρανά παραδείγματα, το καροτσάκι με τα hot dog, έμπνευση του ιδιοκτήτη εστιατορίων Danny Meyer στο Madison Square Park στη Νέα Υόρκη, οδήγησε στη δημιουργία της αυτοκρατορίας των Shake Shack, που έκανε τους ΜακΝτολναντικούς να χάσουν τον ύπνο τους. Πιο πρόσφατο παράδειγμα με το Ramen Burger, που πρώτα δοκιμάστηκε σε πάγκο στο Smorgasburg και μετά άρχισαν τα εστιατόρια να ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο.

Κι εμείς στην Ελλάδα έχουμε το street food πολύ καλά εδραιωμένο στις καρδιές μας. Από τον βασιλιά, πίτα με γύρο, καλαμάκι ή κεμπάμπ στο κουλούρι Θεσσαλονίκης, την τυρόπιτα και τον λουκουμά.  Όποιος πει ότι δεν έχει κάτσει  στην ουρά στην ιερή τριάδα στο Μοναστηράκι, ή στον Κώστα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης για να πάρει στα χέρια του ‘’ένα απ’όλα όπως το κάνεις εσύ’’, ψεύδεται ασύστολα. Γι ‘αυτό και δεν μου προκάλεσαν εντύπωση οι ουρές έξω από το Fallafellas στην Αιόλου, σε αντίθεση με την αντίληψη, που θέλει τον Έλληνα οπωσδήποτε να κάθεται σε τραπέζι και να τον σερβίρουν. Ίσα ίσα, που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μάλλον ωριμάζουμε σαν λαός για να υποδεχτούμε την επόμενη φάση του street food, το fusion street food που μεσουρανεί σε Ηνωμένες Πολιτείες και στις μεγάλες ευρωπαικές πρωτεύουσες.

Εκεί, ένα απλό μεξικάνικο tacos με τσίλι και pico de gallo δεν αρκεί. Γεμίζεται με βοδινά BBQ shortribs που έχουν σιγοψηθεί με συνοδεία κορεάτικης μαρινάδας και ζυμωμένο κινέζικο λάχανο. Μεξικάνικο φαγητό εμπνευσμένο από την Κορέα το λένε τα παιδιά του πασίγνωστου Kogi Truck και όπου εμφανίζονται, ο κόσμος κάνει ουρές. Η αντίπαλη πλευρά, το Takumi Taco κάνει ‘’Japanese inspired Mexican food’’ και γεμίζει με τόνο σασίμι και πικάντικη ντρέσινγκ με wasabi τις σκληρές τορτίγιες τους. Στη Γερμανία το Bao Kitchen, δημιουργεί burger με ταϊβανέζικο ψωμάκι ατμού και γεμίσεις που περιλαμβάνουν από τόφου, μέχρι σιγοβρασμένη χοιρινή πανσέτα και ένα ιδιαίτερο μίγμα για βοδινό patty. To βραβευμένο Lumpia Shack στη Νέα Υόρκη, παντρεύει ανατολίτικες τεχνικές, δημιουργώντας κυριολεκτικά ένα έργο τέχνης με το spring roll sampler του από τις Φιλιππίνες.  Εκεί που παλιότερα αρκούσε για ένα πιάτο που δοκίμαζες στο δρόμο, να σε ταξιδέψει σε μία μόνο χώρα. Τώρα ξεκινάς από μία σαν βάση και ρίχνεις και μια βόλτα από κανά δυο χώρες ακόμα μέχρι το φαγητό να φτάσει στα χέρια σου.

Και επειδή είχα την τύχη να περιμένω και εγώ ο ίδιος σ’ αυτές τις ουρές σε Αμερική και Ευρώπη, μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι όλες μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο. Δεν κάνουν καμία διάκριση σε κοινωνικό στρώμα, καταγωγή, ηλικία και φύλο.  Περιμένουν μαζί, οι κουστουμάτοι που μιλάνε όλη την ώρα στο τηλέφωνο, οι εργάτες με τα φωσφοριζέ γιλέκα που κάνουν έργα στο δρόμο πιο κάτω, η γιαγιά που έχει βγάλει τα εγγόνια της βόλτα, οι μαθητές με τα σακίδια που μόλις τελείωσαν το μάθημα, ένα ζευγάρι, που προσπαθεί να αποφασίσει τι φαγητό θα μοιραστεί και δύο τουρίστες, που ταυτόχρονα σχεδιάζουν τη επόμενη εξερεύνησή τους. Αυτή είναι η μαγεία του street food. Γιατί απευθύνεται σε όλους όχι μόνο λόγω κόστους, αλλά γιατί θέλει με κάθε μπουκιά του, να σε ταξιδέψει τίμια και με τις πιο αγνές προθέσεις στους πιο όμορφους γαστρονομικούς προορισμούς του πλανήτη μας.   

Είμαστε άραγε εμείς έτοιμοι να υποδεχτούμε την νέα γενιά του;

Θα κάνουμε μια μικρή εισαγωγή με μια εύκολη συνταγή και θα προσπαθήσουμε να το προσαρμόσουμε λίγο στα δικά μας καθημερινά δεδομένα, μαγειρεύοντας γρήγορα και εύκολα με τη σειρά μας ‘’Greek inspired Mexican food’’.

Τα βήματα είναι πολύ απλά. Προμηθευτείτε τέσσερις τορτίγιες καλαμποκιού με 15cm διάμετρο. Πάρτε απ΄ τον χασάπη σας δύο κεμπάμπ και χωρίστε τα στη μέση. Ψήστε στο φούρνο αν δεν υπάρχει grill. Κάντε μια δόση pico de gallo ανακατεύοντας:

150g ντομάτα κομμένη σε μικρά κυβάκια
30g κρεμμύδι φρέσκο ψιλοκομμένο
5g κόλιανδρο φρέσκο ψιλοκομμένο
15g κόκκινη πιπεριά τσίλι ψιλοκομμένη
χυμό από 1 lime
αλάτι και πιπέρι κατά προτίμηση

Κόψτε λεπτά μισοφέγγαρα από μισό ξερό κρεμμύδι και ανακατέψτε 5 κουταλιές γιαούρτι με 6 -7 ψιλοκομμένα φυλαράκια δυόσμου.

Πάμε για στήσιμο. Ζεσταίνουμε τις τορτίγιες σε ένα αντικολλητικό τηγάνι χωρίς λάδι. Βάζουμε στη μέση ένα κομμάτακι κεμπάμπ, μία κουταλιά pico de gallo από πάνω, , λίγα μισοφέγγαρα κρεμμύδι, μία κουταλιά από το μυρωδάτο γιαούρτι,  ψιλοκομμένο κόλιανδρο και πιπέρι καγιέν κατά προτίμηση.  

Απολαύστε!