11 «κουτσοί» πολιτιστικοί μήνες | Οι συντάκτες του deBόp για όσα τους λείπουν κι όσα ελπίζουν να 'ρθουν!

Έχουμε πει πολλές φορές, με κάθε αφορμή και ευκαιρία, ότι πολιτισμός είναι οι άνθρωποί του, μπροστά και πίσω από τα φώτα. Εμείς, ως συντάκτες και συντάκτριες ενός πολιτιστικού site, με βασικό προσανατολισμό την πόλη της Αθήνας, έχουμε την τύχη, τη χαρά και την τιμή να συναναστρέφομαστε με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους και να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτό μας λείπει πολύ και στη δημόσια συζήτηση, όπου δεν μπαίνει ο πολιτισμός, η επανέναρξη δρώμενων και το άνοιγμα χώρων, βάζουμε το λιθαράκι μας, ώστε να φτάσει παντού ένα μήνυμα: ο πολιτισμός είναι υγεία και δεν υστερεί από τη σωματική. Η ψυχική και πνευματική υγεία που προσφέρει -ανάμεσα σε άλλα- ο πολιτισμός και οι δραστηριότητές του είναι σύμφυτες της ανθρώπινης ύπαρξης. Σας συστηνόμαστε λοιπόν και λέει ο καθένας και η καθεμιά τι σημαίνει για ένα συντάκτη πολιτιστικού site η παύση πολιτισμού.

Σταυρούλα Πανοπούλου

Άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο το συνειδητοποιούν.
Σε όλους όμως, ανεξαρτήτως παραδοχής, το ίδιο λείπει.

Γιατί καμία προβολή, όσο κι αν απαλύνει για λίγο τις ψυχές μας, όσο αξιόλογη κι αν είναι, όσο ευρηματικά κι αν παρουσιάζεται, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την φυσική εμπειρία της τέχνης. Και γιατί επίσης, κουραστήκαμε μπροστά από μια οθόνη.

Από την Παρασκευή και 13 του Μάρτη που γέμισε το inbox μας ακυρώσεις μέχρι και σήμερα μετράμε 10 μήνες ψυχικού σκαμπανεβάσματος, απτών δυσκολιών, σύγχυσης και άσκησης προσαρμογής. Αναμετριόμαστε με την αβεβαιότητα και τον φόβο της ματαιότητας. Κι αν μας ρωτήσει κανείς γιατί συνεχίζουμε θα του πούμε να θυμηθεί την έξαψη που ένιωσε σε εκείνη τη συναυλία που δεν θα ξεχάσει ποτέ, τα πηγαδάκια έξω από τα θέατρα, τις συζητήσεις μπροστά σε μια performance που μπορεί να μην καταλάβαινε ακριβώς το νόημά της αλλά κάτι τον έκανε να συνεχίσει να κοιτά. Όλα αυτά τα ζωογόνα συναισθήματα που δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μας και μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Θυμηθείτε τα, γιατί αν δεν τα θυμηθείτε κι αν ξεχάσετε να ονειρεύεστε, χαθήκαμε.

Συνεχίζουμε λοιπόν γιατί δεν πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε.

 Στα πολλά που μάθαμε για τους εαυτούς μας και τους γύρω μας αυτούς τους 10 μήνες, ας προστεθεί η απόλυτη πλέον συνείδηση του πόσο μεγάλο άλμα πίστης είναι να αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί με τις τέχνες. Οι δυσκολίες που προσφέρει ο συγκεκριμένος κλάδος στους ανθρώπους του μάλλον με κανενός άλλου δεν συγκρίνονται. Και με την πανδημία το «γλυκό ήρθε κι έδεσε».
Να είστε ευγενικοί λοιπόν μαζί τους και να στέκεστε πλάι τους. Γιατί αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι, κρατούν στα χέρια τους τα υλικά των κάποιων από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας κι αναμένουμε με χτυποκάρδι πότε πάλι θα ξεδιψάσουν τις καρδιές μας.

Συνεχίζουμε, γιατί συνεχίζοντας, μένουμε κοντά τους.

Συνεχίζουμε γιατί έτσι βάζουμε το δικό μας λιθαράκι σε αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που μας ενώνει τον τελευταίο χρόνο με όσα κρατούν τις ψυχές μας ζωντανές. 

Αντώνης Μπάτζιος

Ο πολιτισμός είναι συνυφασμένος με τη πνευματική δράση. Μια δράση αμφίδρομη. Αυτός που παράγει πολιτισμό δρα. Όμως ο κοινωνός της δράσης του, δρα και αυτός με τη σειρά του. Σκέφτεται, νιώθει, αλληλεπιδρά. Η πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο περιόρισε αυτήν τη δράση ή την «ψηφιοποίησε». Ο πολιτισμός όμως δεν σταμάτησε. Άλλαξε δίαυλο παρουσίας. Αυτό γέννησε την ελπίδα ότι πάντα θα υπάρχει τρόπος έκφρασης όμως ταυτόχρονα προβλημάτισε, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει η πολιτιστική δράση προνόμιο μιας ελίτ ομάδας που έχει την πολυτέλεια να ασχολείται μαζί της. Εύχομαι σύντομα να ακουστεί το χειροκρότημα (αυτό που δείχνει αν είμαστε ακόμη «ζωντανοί», όπως λέει και το τραγούδι).

Τέσσυ Καραμπίνη

Πολιτισμός: Η έννοια του πολιτισμού όπως αποδίδεται ετυμολογικά είναι προσαρμοσμένη, στο βαθμό που να χαρακτηρίζει σε κάθε εποχή τις ανάγκες του ανθρώπου για εκφραστικότητα, προς κάτι ανώτερο από τη βιολογική του υπόσταση. Η περίοδος που διανύουμε, η τόσο πρωτόγνωρη αυτή εποχή, επιβάλλει την απομόνωση, την κοινωνική απόσταση και την αναστολή όλων των πολιτιστικών και ανθρωπιστικών δράσεων. Τα  θέατρα, τα μουσεία, τα σινεμά, οι μουσικές σκηνές  οι πολιτιστικοί χώροι στο σύνολό τους αντιμετωπίζουν μια άνευ προηγουμένου κρίση, κλείνοντας τις πόρτες και το παράθυρο φυσικά που είχαμε ως διέξοδο από την πραγματικότητα, δίνοντας μας τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε έστω για λίγο την εξύψωση του πνεύματος μας. Μας λείπουν. Μας λείπουν οι νύχτες μας οι έντεχνες και οι πρωινές μας συναντήσεις. Μας λείπουν οι κουβέντες μας και τα μεγάλα έργα. Οι μοναδικές στιγμές που οι ιστορίες γεννιόντουσαν πάνω στη σκηνή κι εμείς ήμασταν εκεί  ως μάρτυρες. Μας λείπουν οι ευκαιρίες να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο μπροστά από ένα πίνακα και να απορήσουμε, να φανταστούμε, να ονειρευτούμε. Μας λείπει ο διάλογος, η μουσική και η δημιουργία την ίδια στιγμή που συντελείται. Πάνω στη σκηνή. Η μουσική, τα υψωμένα χέρια, οι πρόβες, οι αγκαλιές, τα δάκρυα και τα χαμόγελα. Τα χνώτα και οι χειραψίες. Οι εκθέσεις και τα βιβλιοπωλεία, οι παρουσιάσεις και οι συνεντεύξεις τύπου. Ας τελειώνουμε με όλα αυτά. Τα ράφια μας γεμάτα μακαρόνια και το χαρτί υγείας σε απόθεμα. Καιρός να επιστρέψουμε.  

Μαρία Κυπραίου

Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα να ξέρεις ότι δεν μπορείς να ξεσπάσεις πουθενά. Δεν μπορείς να πας να δεις ένα θέατρο, να κλάψεις ή να γελάσεις. Να πας σε μια συναυλία , ή σε ένα μαγαζί να δεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, να έρθεις κοντά με τους υπόλοιπους εκεί, να γίνετε μια αγκαλιά και να τραγουδήσετε όλοι παρέα κάτω από το φως των αστεριών ή των φωτιστικών του μαγαζιού. Λείπει πολύ να θες να πας σε μια έκθεση ζωγραφικής και να χαζέψεις τα χρώματα και τα σχήματα, μα κυρίως λείπει το να έρθεις σε επαφή με κόσμο που έχετε ίδιες αγάπες και κοινά ενδιαφέροντα. Και είναι πολλά ακόμα. Είναι τα μουσεία και οι καλλιτεχνικοί χώροι. Μικρά μαγαζάκια που φιλοξενούν νέους ανθρώπους που κάνουν άλματα. Και εμείς και σαν άνθρωποι αλλά και σαν συντάκτες να πρέπει να μένουμε σπίτι και να παρακολουθούμε παραστάσεις live streaming. Και πώς θα κλάψεις μέσα από μια οθόνη; Πώς ο ηθοποιός θα κοιτάξει το κοινό να δει πως νιώθει, τι τους δημιουργεί; Αυτή η στέρηση όμως θα δημιουργήσει σίγουρα τις πιο ωραίες παραστάσεις, τις πιο ωραίες εκθέσεις και τις πιο όμορφες συναθροίσεις που έχουμε ζήσει ποτέ. 

Γιάγκος Πλατής

Ο πολιτισμός είναι κάτι άυλο και υλικό μαζί. Είναι παιδεία, ανθρωπιά και δημιουργία. Είναι σκέψη και πράξη. Είναι συζήτηση. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να σταματήσει να υπάρχει. Ακόμη και αν δεν του προσφέρουμε την περίθαλψη και την μέριμνα που του αρμόζει, ακόμα και αν του γυρίσουμε την πλάτη, που συμβαίνει όλο και συχνότερα με ατομική, συλλογική και πολιτική ευθύνη, αυτός θα είναι πάντα το μαξιλάρι μας. Κάποιοι προτιμούν να τον λεηλατούν και να τον χτυπούν μανιωδώς προσπαθώντας να τον φιμώσουν, γιατί κάνει τους ανθρώπους πιο ευφυείς, πιο δημιουργικούς, πιο ανθρώπινους. Και θυμώνω όταν τον ποδοπατούν. Το παίρνω προσωπικά. Σαν να φταίω και εγώ που του συμπεριφέρονται έτσι. Την ίδια στιγμή, όμως, υπάρχουν και αυτοί που τον αρπάζουν και τον βαστούν σαν φυλαχτό. Κοιμούνται με αυτόν αγκαλιά και αισθάνονται την απαλή του υπόσταση να απλώνεται παντού. Αυτοί είναι και που θα κάνουν ό, τι μπορούν για να μην αφανιστεί ποτέ. Αυτοί είναι που γεννάνε όμορφα και καινοτόμα σχέδια. Αυτοί είναι που ενώνουν τα χέρια και φτιάχνουν μια ατσάλινη αλυσίδα. Σίγουρα, κάποιες φορές χρειάζεται λάδωμα, αλλά όσο υπάρχουν αυτοί, μπορώ να πάρω και εγώ το μαξιλάρι μου και να κοιμηθώ ήσυχος. Μπορώ να υπάρχω στο πλευρό τους. Μπορώ να κάνω το ίδιο με αυτούς.

Μαντώ Χαντζή

Σβήνω, γράφω, δεν ξέρω τι να πω…Μουδιασμένα γράφω, όπως μουδιασμένη θα είμαι όταν θα ξαναπάω στο θέατρο. Στο ναό των ονείρων. Γιατί το θέατρο δεν είναι παρά μια κιβωτός – οι ηθοποιοί ως άλλοι Νώε δεσμεύονται να ταξιδέψουν τους θεατές στον κόσμο του θεατρικού συγγραφέα. Όπως σε όλα τα ταξίδια μπορεί να πέσουν σε φουρτούνες. Όμως πάντα καταλήγουν οι θεατές στην «ακτή». Στον καιρό της πανδημίας καθένας μας περνά τις δικές του φουρτούνες – το θέατρο είναι ο μεγάλος απών. Λείπει η παρηγορητική του δράση, χάθηκε η «κάθαρσις». Έπαψαν τα παραμύθια, τώρα μόνο δράκους βλέπουμε. Και το θέατρο κρύφτηκε – μας το έκρυψαν. Άραγε πότε θα ανοίξουν οι χώροι πολιτισμού; Πότε θα ξανανταμώσουν οι άνθρωποι; Πότε το φιλί επί σκηνής δε θα είναι επικίνδυνο; Άραγε οι άνθρωποι θα θέλουν να πάνε στο θέατρο; Θα μπορούν;

Το εμβόλιο βρέθηκε, η ανθρωπότητα περιμένει δύο τσιμπήματα για να «ξυπνήσει» από το λήθαργό της. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει – τικ τακ το ρολόι χτυπά. Εγώ θα βάλω την κλεψύδρα μου να μετρά και θα περιμένω, ελπίζοντας.

Εις το επανιδείν!

Η ωραία μέρα που θα ’ρθει. 
Ακόμα μία! 

«Ευτυχισμένες μέρες», Σ. Μπέκετ

Νίκος Ρουμπής

Στο χρονικό πολιτιστικό κενό που έχει δημιουργηθεί απλώνεται μια αίσθηση απώλειας, που καμιά πλατφόρμα δεν μπορεί να αναπληρώσει, ίσως μόνο να την καλμάρει λίγο. Αναπολούμε εξόδους, θεατρικές παραστάσεις, άπειρες αναλύσεις που τις συνόδευαν στη συνέχεια, ταξιδεύουμε στους ρυθμούς συναυλιών που μας έκαναν να αφιερώσουμε στίχους σε αγαπημένα πρόσωπα. Ως συντάκτες προσπαθήσαμε να δώσουμε έμφαση σε διαφορετική από τη συνηθισμένη θεματολογία, σε πρωτότυπες δράσεις λόγου χάρη που παρουσιάστηκαν ως μικρό ανάχωμα στη νέα πραγματικότητα, ενώ τα βιβλία και οι δημιουργοί τους φάνηκαν να κερδίζουν το αδίκως χαμένο έδαφός τους. Ένα νέο περιεχόμενο ζωής επιβλήθηκε, αλλάζοντας τη σχέση με τον χρόνο, τις προτεραιότητες, τις συνήθειες και τα θέλω. Οι ρυθμοί χαλάρωσαν και ίσως με καθαρότερο μυαλό δόθηκε η δυνατότητα μιας άτυπης ενδοσκόπησης, να επαναξιολογήσουμε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, να αισθανθούμε βαρίδια που θέλουμε να αφήσουμε πίσω και πώς προχωράμε. Από την άλλη, στην περιπέτεια αυτή, επαναγνωριστήκαμε με το περιβάλλον, τον φυσικό χώρο που αναπτύσσεται ο πολιτισμός και αποτελεί ταυτόχρονα δείγμα πολιτισμού. Ακούσαμε τον παλμό της φύσης, οι περίπατοι έγιναν μέρος της καθημερινότητάς μας, ανεβήκαμε λόφους, που τους ατενίζαμε από μακριά, με έναν λόγο χαρήκαμε ένα κομμάτι της πόλης που ως τότε προσπερνούσαμε. Είναι αλήθεια όμως ότι και εκεί, στο έρημο πολλές φορές τοπίο, μια πίκρα μας έκανε να αφουγκραστούμε τη χειμερία νάρκη, ωστόσο κάπου βαθιά μια ελπίδα επανεκκίνησης αχνοφέγγει.

Μαρία Σπανουδάκη

Για τους ανθρώπους του deBόp αλλά και για το ίδιο το deBόp ως μέσον, οι δράσεις πολιτισμού ήταν πάντα ο ζωτικός μας χώρος. Εκεί που αισθανόμαστε οικεία, που παίρνουμε βαθιές ανάσες, που νιώθουμε ζωντανοί. Εκεί που ανήκουμε.

Η έλλειψή τους επιβεβαίωσε την ανεκτίμητη αξία τους στη ζωή μας, όχι μόνο ως σταθερές αξίες, ως πηγές έμπνευσης και ανακάλυψης αλλά και ως τόποι επικοινωνίας, αλληλεπίδρασης και «συνάντησης». Των καλλιτεχνών με το κοινό τους αλλά και όλων των ανθρώπων μεταξύ τους. Κι αυτό το τελευταίο -για μένα- είναι το πιο δυσβάσταχτο.

Παραδέχομαι πως οι συγκινητικές προσπάθειες των καλλιτεχνών και η τεχνολογία βοηθούν στο να παραμένει άσβεστη η φλόγα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ωστόσο το δια ζώσης κοινό βίωμα, το συναίσθημα του «ανήκειν», το μοίρασμα της στιγμής, όλων –γνωστών και αγνώστων- όσοι παρακολουθούμε μαζί την ίδια παράσταση ή προβολή, τραγουδάμε και χορεύουμε σε μια συναυλία ή στεκόμαστε σιωπηλοί δίπλα δίπλα μπροστά σε έναν πίνακα ή ένα γλυπτό, είναι αναντικατάστατο. Και αυτό πιστεύω είναι που μας λείπει περισσότερο. Και θέλουμε να το ξαναζήσουμε. Και θα το ζήσουμε!

Έστερ Νάνο

Προσωπικά, τον πρώτο καιρό της καραντίνας αναζήτησα τη «διαφυγή» και την επαφή με τον πολιτισμό μέσω online θεατρικών παραστάσεων, για να οδηγηθώ τελικά στο συμπέρασμα ότι η αλληλεπίδραση σε πραγματικό χρόνο  είναι ένα στοιχείο αναπόσπαστο και αναντικατάστατο. Στη συνέχεια στράφηκα σε εμένα και σε πιο προσωπικά και χειρωνακτικά μέσα που σου επιτρέπουν να πατήσεις το απαραίτητο pause στην αλλόκοτη επικαιρότητα, όπως η ζωγραφική και η φωτογραφία.

Από την άλλη, η προσπάθεια από την ομάδα του deBόp να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να κρατήσει ζωντανό έναν κάποιο διάλογο μέσα από την ενότητα «στο σπίτι» είναι κάτι αισιόδοξο και αυτή ακριβώς η διάθεση για προσαρμογή και αναπροσδιορισμό επιβεβαιώνει το γεγονός πως η τέχνη είναι τρόπος ζωής και διαχρονικά οδηγός επιβίωσης.

Μένη Στεργιάκη

Ο ρόλος του πολιτισμού στη ζωή ενός ατόμου είναι πολυδιάστατος, η σημασία και η αναγκαιότητά του επίσης. Ένας δρόμος με πολιτιστική αξία, ένα μουσείο, μία θεατρική παράσταση, ένα έργο στον κινηματογράφο ή ακόμα και ένα street performance έχει μεγάλο συναισθηματικό αντίκτυπο. Προσωπικά σαν άνθρωπος βιώνω την έλλειψη του πολιτισμού επίπονα. Λείπει από την καθημερινότητά μου μία βόλτα δίπλα στις στήλες του Ολυμπίου Διός ή του Ωδείου του Ηρώδου του Αττικού, η θέα των εκθεμάτων σε ένα μουσείο και οι σκέψεις που μου προκαλούν, η έμπνευση που δημιουργείται μετά από μία παράσταση χορού αλλά και όλα τα συναισθήματα που σου προκαλεί ένα καλό κινηματογραφικό έργο. Σαν μέλος μιας συντακτικής ομάδας αυτό που λείπει είναι η άμεση επαφή με τον πολιτισμό που θα οδηγούσε και στην συγγραφή ενός βιωματικού κειμένου. 

Όλγα Μπιάγκη

Πάντα, σε περιόδους εθνικών και παγκόσμιων αναταραχών, οι πολιτιστικές δράσεις κατείχαν χαρακτήρα ενωτικό. Ίσως είναι η πρώτη φορά που στερούμαστε αυτή την δια ζώσης «ένωση». Τους τελευταίους μήνες, οι καλλιτεχνικές δράσεις έχουν καταδικαστεί χωρίς ελαφρυντικά και έχουν τεθεί σε κατ’ οίκων περιορισμό, πίσω από οθόνες. Η νέα πραγματικότητα μπορεί για κάποιους να αποτελεί μια ευκαιρία να πλησιάσουν την τέχνη και τις ποικίλες πτυχές της, έστω και με αυτόν τον πρωτόγνωρο τρόπο, όμως σε καμία περίπτωση τα τεχνολογικά μέσα δεν μπορούν να μεταδώσουν την ένταση της δύναμής της. Κι αυτό γιατί το μυστικό της κρύβεται στην αμεσότητα της επικοινωνίας και τη δημιουργικότητα της συνάντησης. Το κοινό δίνει τον παλμό για να σαλέψει η ψυχή του καλλιτέχνη και μαζί να παρασυρθούν στη μαγεία της τέχνης.

Ας ανάψουν λοιπόν και πάλι τα φώτα της σκηνής και της πλατείας, να κοιταχτούμε ξανά στα μάτια, να χαμογελάσουμε πλατιά και να κοκκινίσουν οι παλάμες μας από τα χειροκροτήματα.

Σοφία Αλεξίου

Την περίοδο που τα ριάλιτι έχουν κατακτήσει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλο τον πλανήτη, οι πυλώνες του πολιτισμού έχουν σιωπήσει κρατώντας πόρτες και παράθυρα κλειστά. Η πιο υγιής εκτόνωση και έκφραση μοιάζει να έχει δεμένα χέρια και αναρωτιέμαι αν σε ένα ιδανικό κόσμο σε περιπτώσεις εκτάκτης ανάγκης -όπως η σημερινή του κορονοϊού- τα κράτη θα μεριμνούσαν άμεσα για τα θέατρα, τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες, τους κινηματογράφους. Μία μέριμνα για να μην αργοπεθαίνουν όπως συμβαίνει τώρα σε ένα κόσμο ξεκάθαρα μη ιδανικό. Πόσα θέατρα άραγε θα επιβιώσουν και πόσα σινεμά... Στεναχώρια νιώθω και σκέψεις μέσα μου που τις εκτονώνω στο χαρτί γιατί έχω βρει αυτήν την διέξοδο. Όλοι οι άνθρωποι όμως που στα θέατρα, στα σινεμά, στα μουσεία ένιωθαν ένα καταφύγιο για να ακουμπήσουν τις σκέψεις τους και να χαλαρώσουν το μέσα τους; Τι κάνουν άραγε όλοι αυτοί; Απογοήτευση νιώθω γιατί ανοίγουν πρώτα τα κομμωτήρια πριν από τα βιβλιοπωλεία που είναι πάντα φάρος σε εποχές "σκοτεινές". Ανά διαστήματα κάποια πολιτιστικά δρώμενα πραγματοποιούνται διαδικτυακά αλλά δεν έχουν την απήχηση που τους αξίζει σε έναν κόσμο που έχει πρόσβαση σε τόσες πληροφορίες στο ίντερνετ καθημερινά. Διχασμένη νιώθω από την έλλειψη παιδικών παραστάσεων που ωθούν τα παιδιά ακόμη πιο πολύ σε ακατάλληλες οθόνες. Και κάπου στο μέλλον ενόψει εμβολιασμών, η αισιοδοξία μου βγαίνει μπροστά και βλέπει ένα φως που θα βρει τον τρόπο να κερδίσει το χαμένο έδαφος προς τον πολιτισμό, κάποιες νέες πλατφόρμες που την επόμενη φορά που θα μας βρει τέτοια καταστροφή θα είναι πιο ευέλικτες ώστε να προωθήσουν ελκυστικά κάποια πολιτιστικά δρώμενα. Ο πολιτισμός δεν πρέπει να μπαίνει σε καταστολή, απαγορεύεται να παγώνει και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου μόλις ανοίξουν ξανά όλα οι άνθρωποι να χορτάσουν θεάματα, να χορτάσουν μουσεία, εκδρομές, φεστιβάλ. Να ξαναζήσουν τη ζωή τους με υγιείς τρόπους έκφρασης, να νιώσουν ελεύθεροι ξανά. 

Έφη Χρυσού

Λίγο πριν γράψω αυτό το κείμενο είχα δει για πρώτη φορά θεατρική παράσταση σε online streaming. Έχω συνειδητά αντισταθεί στα διαδικτυακά θεάματα, όχι από κάποιου είδους μένος απέναντι σε αυτά, αλλά λόγω της πάγιας πεποίθησής μου ότι τα πολιστικά δρώμενα είναι ζωντανά, έρχονται σε απευθείας συνάρτηση και συνάντηση με τους ανθρώπους που τα παρακολουθούν και αυτό είναι αναντικατάστατο. Επίσης, πιστεύω σθεναρά ότι όλοι οι χώροι πολιτισμού (θέατρο, κινηματογράφος, μουσεία, μουσικές σκηνές, κ.α.) είναι απόλυτα ελεγχόμενοι και επομένως αρκούντως ασφαλείς, ώστε να λειτουργούν με μέτρα προστασίας, πράγμα που έδειξε και η μικρή απόπειρα ανοίγματος αυτών.

Στην διαδικτυακή παράσταση που είδα, άφησα πίσω μου όσα σκεφτόμουν και την παρακολούθησα με ανοιχτή καρδιά. Παρολά αυτά έζησα από τις πιο αμήχανες στιγμές που έχω βιώσει: το βουβό στήσιμο των ηθοποιών στο τέλος, σε μια άδεια αίθουσα, χωρίς χειροκρότημα, χωρίς υπόκλιση. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δάκρυσα σκεπτόμενη το κενό που μας έχει αφήσει όλη αυτή η παύση του πολιτισμού, την αμηχανία απέναντι στις προσπάθειες των συντελεστών να μην σταματήσουν να μένουν δημιουργικοί και παραγωγικοί. Σκέφτηκα ότι μετά δεν θα συζητάμε στους δρόμους ζωηροί για αυτό που μόλις είδαμε, δεν θα πάμε σε κάποιο μπαρ να χαλαρώσουμε ακούγοντας μουσική, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σταματήσω την ύπαρξη του κενού.

Στηρίζω με όλη μου την ψυχή τους εργάτες του πολιτισμού στη χώρα μας, που διαχρονικά παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες και διαβιούν μόνιμα σε «κρίση». Στηρίζω με όλη μου τη δύναμη το άνοιγμα του πολιτισμού και τη δυνατότητα όλων -ισότιμα και ανεξαίρετα- στην πρόσβαση σε αυτόν. Όταν ξαναμπώ σε θέατρο νομίζω θα κοιμηθώ εκεί μέσα, όταν ξαναπάω σε συναυλία θα τραγουδήσω πιο δυνατά από ποτέ!