Άρια Μπουμπάκη και 162 dance meetings_vol.1

Μπλε γκαραζόπορτα, κίτρινη επιγραφή: «ΓΚΑΡΑΖ».

Χτυπάω την πόρτα, στέκομαι μπροστά της και περιμένω, αναρωτώμενη αν με άκουσαν. Ακούω τον ήχο της καθώς ξεκινάει να ανεβαίνει. Νιώθω σαν σε ταινία -ίσως θρίλερ- να στέκομαι όρθια και αμήχανη κι ας θέλω τόσο πολύ να σκύψω για να δω τι κρύβεται πίσω από την πόρτα, ενώ η «συμμορία» κάθεται κάπου στο βάθος, σκανάρωντας το «θύμα» με το ρυθμό που σκανάρει η γκαραζόπορτα τον επισκέπτη. Αν ήμουν μία από τους συμμετέχοντες στα 162 dance meetings, πώς θα ένιωθα;

Τελικά, αντικρύζω ένα «ανθισμένο γκαράζ» και στο βάθος του τέσσερα πρόσωπα φιλικά και χαμογελαστά που φιλόξενα με περιμένουν. Ετοιμάζονται να υποδεχτούν ένα ακόμα αθηναϊκό σώμα, που αποτελεί το τελευταίο meeting της ημέρας -το οποίο πρόκειται να παρακολουθήσω και εγώ. Σε λίγο η Άρια Μπουμπάκη σηκώνεται για να πάει να το παραλάβει· στοιχείο αναγνώρισης της χορογράφου, ένα κόκκινο γαρύφαλο. Μα πόσο πολύ θα ήθελα να με παραλάβει ένας άγνωστος από το σταθμό του μετρό, κρατώντας ένα λέλουδο!

Το meeting ξεκινάει κι εγώ το παρακολουθώ. Το φιλοξενούμενο αθηναϊκό σώμα ζητάει οδηγίες, προκειμένου να παράξει κάτι χρήσιμο για το πρότζεκτ: «Πες μου, τι θέλεις να κάνουμε; Τι κίνηση θέλεις;», ενώ η χορογράφος επιμένει: «Δε θέλω. Θέλω τη δική σου. Θέλω αυτό που, τη συγκεκριμένη στιγμή, βγαίνει από το σώμα σου». Το συγκεκριμένο σώμα, δείχνει να επιζητά την ασφάλεια και ίσως φοβάται να αφεθεί. Σε τι να αφεθεί, όμως; Τι συμβαίνει στο meeting; Μα, τι είναι επιτέλους αυτό το πρότζεκτ;

Η Άρια, έχοντας ζήσει για ένα διάστημα στη Γαλλία και έχοντας περιπλανηθεί αρκετά, συμμετέχοντας σε διάφορα φεστιβάλ, αποφάσισε να επιστρέψει σε μια Αθήνα αλλαγμένη, αλλά ακόμα πιο σαγηνευτική και να συνδεθεί μαζί της, με τους ανθρώπους της και τα σώματά τους. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα αυτού του πρότζεκτ, ως μια ανάγκη επανασύνδεσης με τα σώματα της Αθήνας· σώματα που όπως είχε διαπιστώσει, πιο πολύ απολάμβαναν το χορό χορεύοντας κι όχι παρακολουθώντας τον. Κλήθηκε λοιπόν, να γεφυρώσει το κενό μεταξύ της αντίληψης του χορού ως παραστατική τέχνη και αυτής του χορού ως βίωμα, προσπαθώντας να ανακαλύψει το χώρο που δίνουν οι Αθηναίοι στο σώμα τους και στο χορό τους και να δει πώς δύο άγνωστα, μη οικεία σώματα, μπορούν να επικοινωνήσουν με την κίνηση.

Όπως έλεγε και η Martha Graham «Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ».

Το σημαντικότερο για την Άρια, είναι το χορογραφικό ταξίδι με τους 81 διαφορετικούς ανθρώπους, ως μια διαδικασία αμοιβαίας συνεισφοράς και εμπειρίας, που θα συμβάλει τόσο στη γέννηση μιας χορογραφίας, όσο και στην αλλαγή της αντίληψης του χορού ως κάτι ελιτίστικο και στην απελευθέρωση των σωμάτων. «Γιατί ο χορός παραμονεύει στη γωνία. Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η στιγμή που χορεύεις. Μπορεί να έρθει, να κάνει την εμφάνισή του για πέντε λεπτά και να φύγει.»

Επιδίωξη της Άριας είναι να μην προγραμματίζει το χορό, αλλά να δίνει στο σώμα το χρόνο που χρειάζεται, για να ανακαλύψει το χορό του και να τον εμφανίσει κι αυτό είναι κάτι που έχει παρατηρήσει ότι συμβαίνει και στα 162 dance meetings. «Μπορεί να περιμένεις μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της συνάντησης για να δεις το χορό.» Πρόκειται για μια κατάσταση «ελευθερίας», όπως την αποκάλεσε ένας από τους συμμετέχοντες, προς έκπληξη της χορογράφου που δεν είχε ποτέ σκεφτεί αυτόν τον χαρακτηρισμό. «Βλέποντας την Άρια και βλέποντας πώς κινείται στο χώρο, κατάλαβα ότι θέλει να μας κάνει να νιώσουμε ελεύθεροι εδώ.» (Ακούστε όλόκληρη τη συζήτηση στον παρακάτω σύνδεσμο.)

Ο χορός ειναι μία φυσική λειτουργία, είναι μια κατάσταση πνευματική, σωματική και ψυχική ταυτόχρονα, που δεν χαρακτηρίζεται από μια συγκεκριμένη κίνηση ή χοροταξική πορεία. Σαν μια κατάσταση που συνδέει πνεύμα, ψυχή, σώμα, σαν μια συνειδητότητα και στα τρία αυτά επίπεδα, η οποία μπορεί να εκφράζεται ακόμα και με μια χορευτική αδράνεια.

Τελικός προορισμός του πρότζεκτ, η παράσταση που θα γεννηθεί μέσα από τις συναντήσεις της χορογράφου με τους εθελοντές που θέλησαν να συμμετάσχουν σε αυτό, καθώς και η έκθεση που θα εμπεριέχει το documentation της έρευνας, η οποία θα τρέχει τις μέρες των παραστάσεων στον ίδιο χώρο και θα είναι ελεύθερη στο κοινό 11:00-18:00.

Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν στο παρόν κείμενο, είναι της Σοφίας Δρακοπούλου.

Το έργο 162 dance meetings αποτελεί μία από τις τέσσερις συμμετοχές του 4ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, παρουσιάζεται ωστόσο εκτός Στέγης (Βρύγου 10, Νέος Κόσμος), στις 1 και 2 Απριλίου και λειτουργεί ως κινησιολογικό πείραμα, το οποίο εμπλέκει τους θεατές σε μια συμμετοχική έρευνα: 81 διαφορετικά σώματα συνδιαμορφώνουν το «έργο», μέσω προσωπικών συναντήσεων με τη χορογράφο. Αν η εξειδίκευση και ο καταμερισμός της δημιουργικής παραγωγής οδήγησαν στην αποξένωση του χορευτικού από το καθημερινό, η χορογράφος επιχειρεί την αντίστροφη διαδρομή, επαναπροσεγγίζοντας το «χορευτικό δυναμικό» της κοινωνικής ζωής. Αυτή η ανθρωπολογική και, κατά κάποιον τρόπο, κοινωνιολογική οπτική στη χορευτική διαδικασία επαναφέρει στο προσκήνιο το ζωτικό διάλογο ανάμεσα στην κοινωνία και την τέχνη. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Σύλληψη, Χορογραφία, Performance: Άρια Μπουμπάκη
Εικαστικό περιβάλλον, Ειδικές Κατασκευές, Κοστούμια: Ιωάννα Πλέσσα
Επιμέλεια έκθεσης: Ιωάννα Πλέσσα, Χριστίνα Παντελάτου, Άρια Μπουμπάκη
Βοηθός δημιουργίας ειδικών κατασκευών & επιμέλειας έκθεσης: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Σύμβουλος Xoρογραφίας & Ψυχικής Υγείας: Μαριέτα Βέττα
Ηχητικός σχεδιασμός: Νικόλας Καζάζης
Σχεδιασμός φωτισμού: Μίλτος Αθανασίου
Βοηθός παραγωγής: Χριστίνα Παντελάτου
Ομάδα video, Σκηνοθεσία, Επιμέλεια Video: Νεφέλη Σαρρή
Διευθυντής φωτογραφίας, οπερατέρ: Alfonso De Munno Gallardo
Ηχοληψία: Δημήτρης Κουκουβάνης
Μουσική, μιξάζ: Roberta D'Angelo
Εργαστήρια εικόνας: 2|35
Online - DCP mastering: Σάκης Μπουζάνης
Διόρθωση χρώματος: Μάνος Χαμηλάκης

Ευχαριστίες στους Flunet Productions, Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου, Ρωξάνη Ζογανά, Αύρα Γαργαλάκου