Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2: νέα πρεμιέρα, νέα αρχή

Τρεις νέοι συντάκτες πρακολουθούν για πρώτη φορά την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2, στο θέατρο Άλφα/Ιδέα. Έπειτα αποτυπώνουν τις σκέψεις τους και το συναίσθημα που τους γεννήθηκε σαν ένα εσωτερικό μονόλογο. Και μετά σαν σε σουρεαλιστικό παιχνίδι οι σκέψεις τους ανακατώθηκαν και προέκυψε ένα άρτιο κείμενο λες και έχει γραφεί από ένα άτομο! Τους καλωσορίζουμε στον κόσμο του deBόp και ειδικά στον κόσμο του θεάτρου μας!

Όταν ακούει κάποιος Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ένα από τα πρώτα έργα που του έρχονται στο μυαλό είναι σίγουρα το «Ρωμαίος και  Ιουλιέτα», αυτή η τρυφερή και συνάμα καταδικασμένη ιστορία αγάπης που εμπνέει, γοητεύει και προβληματίζει ακόμα το σύγχρονο θέατρο. Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2 λοιπόν. Περισσότερο ένα σχόλιο πάνω στο main theme του σαιξπηρικού έργου. Ακόμα σιγοτραγουδάω τις μελωδίες που έγιναν με ευκολία οι αγωγοί των συναισθημάτων τα οποία πραγματικά πλημμύριζαν την αίθουσα. Γέλιο και συγκίνηση. Αβίαστα και ανεπιτήδευτα. Η παράσταση της ομάδας Ιδέα.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στο νέο τους χώρο (θέατρο Άλφα/Ιδέα) η «Ιδέα» τους ξεχείλιζε από παντού. Νέοι άνθρωποι, φίλοι, χαμόγελα, μια γλυκιά προσμονή, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ισορροπούσαν μοναδικά. Ένα κύμα αισιοδοξίας αισθάνεσαι να σε κατακλύζει και ξαφνικά σκέφτεσαι «ναι, όλα καλά θα πάνε στο τέλος». Το ταξίδι ξεκίνησε... Ένα «ορεκτικό» με πολλή εμπνευσμένη μουσική, χοροκίνηση, με πάρα πολύ γέλιο για να βουτήξεις εσύ στην εργογραφία του βάρδου με άλλα μυαλά. Μια υπέροχη σύζευξη Τεχνών και Καλλιτεχνών στο σανίδι. Ένα υπερβατικό αποτέλεσμα, με την ψυχή των ηθοποιών σχεδόν να σ’ αγγίζει. Με δυο συγκλονιστικές σκηνές (πέρα από τις αστείες) της μονομαχίας Μερκούτιου και Τυβάλδου και της ικεσίας της Ιουλιέτας στον πατέρα Λαυρέντιο να της δώσει το φαρμάκι με τη χρήση βίντεο.

Ερμηνείες έντονα σωματικές, με κινήσεις που ρέουν αρμονικά, άρτια ενορχηστρωμένες. Η αμεσότητα των ηθοποιών και η αδιαμεσολάβητη επικοινωνία τους με το κοινό σε κερδίζει. Και οι τρεις συν-δημιουργοί αποδεικνύουν ότι ξέρουν να ποιούν θέατρο μεστό και ανυπόκριτο. Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το ταλέντο που πλημμυρίζει τις αισθήσεις, για αυτή την αισθητική που ξεπηδάει από παντού; Για τη συγκίνηση, για το γέλιο, το κλάμα και ξανά τη συγκίνηση; Για την ασύγκριτη συνέπεια των δημιουργών; Για τη ζωντάνια, το πάθος, τη μουσική, την ελπίδα και το όνειρο; 

Η ποίηση του Σαίξπηρ συναντά επί σκηνής την ποίηση του Παβέζε και του Έλιοτ, με τη συνοδεία μουσικής που καλύπτει μελωδικές φόρμες από την αναγέννηση μέχρι και σήμερα, υπενθυμίζοντάς μας ότι η τέχνη, διανύοντας τους αιώνες, δεν περιορίζεται από χρονικά, ούτε και γεωγραφικά σύνορα, ανακλώντας πιστά την καθολικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Γνήσιο χιούμορ, καλαίσθητες παρεμβάσεις, άψογος ρυθμός και πολύ, μα πολύ, συναίσθημα. Σαν γνήσιοι καλλιτέχνες, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, η Αθηνά Μουστάκα και ο Κώστας Γάκης δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα. Λίγο πριν το τέλος και την προσμονή μου για ένα μεγάλο και συνεχές χειροκρότημα, η καρδιά μου ήταν γεμάτη από αγάπη και ομορφιά. Οι ηθοποιοί αφηγούνται, είναι φροντιστές σκηνής, τραγουδούν, υποδύονται ολόκληρους μονολόγους ενώ ο Κ. Γάκης φέρει μιαν εσάνς βάρδου επί σκηνής υπενθυμίζοντας το πώς γεννάται το σαιξπηρικό έργο.

Το έργο του Σαίξπηρ έρχεται να επιβεβαιώσει την αναλλοίωτη διαχρονικότητά του με την τελευταία του πράξη, που φανερώνει ότι οι αθόρυβες, πλην βαθιά ουσιαστικές πράξεις των ανθρώπων, ηχούν πιο εκκωφαντικές από τις σάλπιγγες του -κάθε είδους- πολέμου. Εξάλλου, «αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος, όχι μ' ένα πάταγο, αλλά μ' ένα λυγμό». Ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα δε θα ‘ναι πια οι ίδιοι, πόσο μάλλον ύστερα από τον πρόλογο του κ. Ληναίου που μίλησε για αυτούς ως «θύματα» μιας εμφύλια διαμάχης. Είναι η τρίτη χρονιά που θα παίζεται η παράσταση. Αν υπάρχει κάποιος που δεν την έχει δει αυτά τα χρόνια, πρέπει να το κάνει. Άλλωστε το θέατρο είναι μια πράξη πολιτική και κάθε φορά που νέοι άνθρωποι το κάνουν τόσο γνήσια και όμορφα, δεν έχουμε παρά να το ακολουθούμε.

Το κείμενο έχουν συνθέσει οι συντάκτες: Τέσσυ Καραμπίνη, Σταμάτης Παρασκευάς, Χριστίνα Στυλιανίδη.