Είδαμε: «Αγάπης Αγώνας Άγονος» σε σκηνοθεσία του Λύσανδρου Σπετσιέρη στο Θέατρο Δεκατέσσερα

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθήσαμε μία από τις αγαπημένες κωμωδίες του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, το θεατρικό έργο "Αγάπης Αγώνας Άγονος", σε σκηνοθεσία του Λύσανδρου Σπετσιέρη. 

Μια παράσταση λαχταριστή αφήγηση της σαρκαστικής ιστορίας του βασιλιά Φερδινάνδου και των τριών ευγενών φίλων του οι οποίοι παίρνουν όρκο να αφιερωθούν στη μελέτη για τρία ολόκληρα χρόνια, να νηστεύουν, να κοιμούνται λίγες ώρες κάθε βράδυ και να στερηθούν τη συντροφιά των γυναικών.

Τα σχέδιά των πρωταγωνιστών "ταρακουνιούνται" από την εμφάνισή της πριγκίπισσας της Γαλλίας και των όμορφων αυλικών της, που φέρνουν μαζί τους τον πολυαγαπημένο και χιλιοσυζητημένο ανά τους αιώνες "πειρασμό". Ο βασιλιάς και οι φίλοι του ερωτεύονται την πριγκίπισσα και τη συνοδεία της και η πλοκή διανθίζεται από μικρές κωμικές ιστορίες -την προσπάθεια "κατάκτησης" μιας χωριατοπούλας από τον χαζό-σοφό Κοστάρ και τον Ισπανό ξιφομάχο Δον Αντριάνο ντε Αρμάδο που ζει στην ρομαντική του "φούσκα".

Πώς μεταφέρθηκε στη σκηνή..

Σε αυτήν την κωμωδία της ελισαβετιανής περιόδου από το πρώτο μισάωρο θα καταλάβεις πως τα λογοπαίγνια, οι ποιητικοί στίχοι, τα λογοτεχνικά παιχνίδια και το καυστικό χιούμορ του Σαίξπηρ έχουν κεντηθεί συνθέτοντας ένα αποτέλεσμα πολύ απολαυστικό. Παρόλο που είναι δύσκολο να μεταφέρεις κάτι τόσο "παλιό", ξακουστό και "χιλιοειπωμένο" στη σκηνή, κάνοντας το σύγχρονο, χωρίς να ξενίσεις τους θεατές, ο σκηνοθέτης της παράστασης όπως και οι καλοδιαβασμένοι ηθοποιοί της μπόρεσαν να μας χαρίσουν ένα πολύ ευχάριστο δίωρο με γέλιο σε πολλά σημεία και παραγωγικό προβληματισμό σε άλλα -χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού για τον εντυπωσιασμό.

Έδώ θα "χαρείς" καλό παίξιμο -δεν είναι και τόσο συνηθισμένο ειδικά σε αυτού του είδους τα έργα που ή μυρίζουν φορμόλη ή χρησιμοποιούν τόσες νεωτεριστικές "αλλαγές" στο κείμενο και στην μεταφορά τους που χάνεται όλο το νόημα του σαιξπηρικού ειρμού. Θα γελάσεις με τη φυσικότητα που ειπώνονται οι έξυπνες ατάκες, θα αναρωτηθείς πόσο φοβερός πια ήταν ο Σαίξπηρ που μιλώντας για τα ευτράπελα της ελισαβετιανής περιόδου έχει καταφέρει να είναι τόσα χρόνια μετά τόσο επίκαιρος, θα ταξιδέψεις σε αγρούς και κελαρυστές πηγές λόγω των πρωτότυπων εφέ της παράστασης και όλα αυτά θα τα κάνεις πίνοντας κρασάκι, μπύρα κι ό,τι άλλο τραβάει η θεατρόφιλη ψυχή σου κατά τη διάρκεια της παράστασης- που όσο και να το πεις αυτή η απλή ελευθερία σε βοηθάει να χαλαρώσεις ευχάριστα και να απολαύσεις αυτήν την σαιξπηρική διαδρομή.

Ο σκηνοθέτης Λύσανδρος Σπετσιέρης, εκφραστής της σύγχρονης θεατρικής γενιάς του εικονοκλαστικού θεάτρου κατάφερε να σμίξει τις εικόνες και τις παραστατικές τέχνες με δεξιοτεχνία και παρέα με τον δεκαπενταμελή θίασο και την "ζωντανή" μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη μας μετέφεραν σε ένα περιβάλλον ονειρικό που ανάβλυζε χιούμορ κι ερωτισμό.

Ένα περιβάλλον που σου έδειχνε για άλλη μια φορά -σε περίπτωση που έχουν πάρει τα μυαλά σου αέρα από την φαντασίωση της "παντοδυναμίας" σου πως η ζωή πάντα θα βρίσκει τρόπους να μας δείχνει την απρόβλεπτή της υπεροχή τότε και τώρα, πάντα και παντού. Με πολύ δυνατό όπλο της την αγάπη που ήταν, είναι και θα είναι είτε "αλήθεια" είτε ταλαιπωρία κρυμμένη πίσω από καθωσπρεπισμούς και πρέπει, είτε βάσανο είτε γλύκα μιας συγκυρίας που μπορεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή.  Προς το καλό προς το κακό αυτό μόνο εσύ θα μπορέσεις κάπου, κάπως, κάποια στιγμή να το πεις.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ.