Είδαμε "Αγρυπνία" του Δ. Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Α. Καλογρίδη / Αναζητώντας -χαμένους- παραδείσους

...Η τύχη τού κόσμου θα περάσει σε χέρια ανθρώπων μεγαλόψυχων, ανιδιοτελών, σεμνών, εμπνευσμένων. Σε χέρια σοφών ηγετών με μεγάλη καρδιά. Αυτοί θα υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Δεν θα δημαγωγούν, δεν θα εξαπατούν. Θα κρατούν τα ηνία τής πολιτείας με σκέψη και φαντασία. Με την αδαμάντινη σκληρότητα των ποιητών. Με την διεισδυτική σοβαρότητα των στοχαστών. Με την ακατάβλητη ευθύτητα των πολεμιστών... Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία, το μελλοντικό σύμπαν, που εμφανίζεται ως προσδοκώμενο και ανατέλλον στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη (πρωτότυπος τίτλος: Τα δώρα της νύχτας, Νεφέλη, 2019). Βάση του τίθεται ο ατελέσφορος έρωτας του Λίνου για ένα άλλο αγόρι, μια επιθυμία που δεν εξελίχθηκε, ίσως επειδή δεν υπήρξε στην πράξη, λειτούργησε μόνο ως μονομερής φαντασίωση του νεαρού σε μια στιγμιαία συνάντηση και έκτοτε παρέμεινε αέναος πόθος. Για να γλιτώσει από τον ιερέα πατέρα του και τη θρησκευόμενη μάνα, που αρνούνται να τον (απο)δεχτούν, περνά τον χρόνο του σε ένα κλαμπ-οίκο ανοχής, υπό την προστασία του μαφιόζου ιδιοκτήτη του. Έχουμε μια αλληγορία της σκληροπυρηνικής ελληνικής οικογένειας και του θεοκρατικού της πλαισίου: οι κυρίαρχοι, αυταρχικοί γονείς, η Εκκλησία που σιγοντάρει, οι νέοι που αμφισβητούν, αναζητώντας την κάθε λογής ταυτότητά τους. Παρόν και το αρχαιοελληνικό κάλλος, που εδώ εμφανίζεται με τη μορφή απειλής, ως παραστράτημα από τον "σωστό" δρόμο: το αντικείμενο του πόθου, ο νεαρός Φειδίας, είναι λαμπερός και όμορφος σαν αρχαίος κούρος, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι κουβαλά μέσα του το ύψιστο μεγαλούργημα της ιδανικής αρχαιότητας, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία. Θυμόμαστε τους Βυζαντινούς -θεοκρατούμενους- αυτοκράτορες που κατέστρεφαν ό,τι κλασικό, καθώς θεωρούνταν απειλή για τον χριστιανισμό. Έτσι και ο Απολλώνιος νέος, λειτουργεί για τους γονείς του Λίνου ως δαίμονας που οδηγεί το απολωλός πρόβατό (τους) στην Κόλαση. Η σύγκρουση των πάντων θα καταλήξει με οδυνηρές απώλειες. Ούτε το «καλό και πρέπον», ούτε το «κακό και μη πρέπον» θα επικρατήσει. Η μάχη αυτή θα παραμείνει εκκρεμής στον άπαντα χρόνο, προς το παρόν φέρνει σε κάθε πλευρά την καταστροφή. Οι ιστορίες αρχαίων τραγωδιών αποδεικνύονται διαχρονικές συνθήκες της πραγματικότητας. Ο έρωτας θα τελεσφορήσει στη μετά θάνατον ζωή και ο Ευσέβιος, ο πατέρας του Λίνου, ως άλλος Κρέοντας, καλείται να θάψει σε κοινό τάφο τον γιο του και τον παράταιρο πόθο του, θρηνώντας για αμφότερους.   

Η παράσταση του Αντώνη Καλογρίδη διαθέτει μυστηριακή αισθητική, προσπαθώντας και πετυχαίνοντας αποτελεσματικά να εισάγει τον θεατή σε έναν κόσμο πολλαπλών αντιθέσεων: εντός του κυρίαρχου μαύρου φόντου, η δράση εξελίσσεται σε δύο σκηνικά επίπεδα, ένα κλαμπ από τη μια και μια οικία-μοναστήρι από την άλλη. Στο πρώτο συναντά κανείς τον περιθωριοποιημένο (υπό)κοσμο, μιας τρανς περιφέρεται, στη δεύτερη δεσπόζουν οι θεοσεβούμενοι γονείς ενώπιον ενός τάφου -παραπέμπει στον Πανάγιο-, που από την έναρξη περιμένει να δεχτεί αγνά σώματα, οι ισχνές ψαλμωδίες- μοιρολόγια που ακούγονται προμηνύουν τα χειρότερα μελλούμενα. Ακόμα και ότι το ίδιο το νεότευκτο θέατρο Συγγρού 33 -αξίζει να αναζητήσει κανείς το “ένοχο” παρελθόν του- είναι υπόγειο, θυμίζει επίσκεψη στον κάτω κόσμο. Κατεβαίνοντας τη σκάλα του από την είσοδο της αμαρτωλής λεωφόρου πίνουμε το κόκκινο κρασί που μας προσφέρθηκε, λίγο μετά συναντάμε ένα μπαρ, χωμένο, σαν κρυμμένο μυστικό. Είναι αντιληπτό ότι έχουμε την περίπτωση συμβολισμών και καταστάσεων, όχι απαραίτητα ευνόητων, ωστόσο με τρόπο αληθοφανή δοσμένων. Ο κόσμος του Δημητριάδη, έτσι και αλλιώς, ανέκαθεν ήταν ανοιχτός σε προσεγγίσεις. Ένα προτέρημα της συγκεκριμένης δουλειάς, το μεγαλύτερο ίσως, είναι ότι του δίνεται σάρκα και οστά, μια εύλογη συνέχεια, που αφυπνίζει τον θεατή, ο οποίος δεν είναι απαραίτητα και γνώστης της αινιγματικής, σουρεαλιστικής και συνάμα μαγικής γραφής του Δημητριάδη. Οι ερμηνείες (Τάκης Σακελλαρίου, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Δημήτρης Δρόσος, Σταύρος Τσουμάνης, Νικόλας Χαλκιαδάκης, Νικολέτα Κοτσαηλίδου και ο Ντένης Μακρής, ο πιο ξεχωριστός κινησιολογικά και κυρίως εκφραστικά, σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, στον ρόλο του αρχιμαφιόζου Ρόδη) στο εγχείρημα αποτύπωσης ενός μεταφυσικού, υπερρεαλιστικού κόσμου ικανοποιούν και πείθουν. Διφυές σκηνικό, κοστούμια, μουσική και φωτισμοί σε εξέχουσα σύνδεση με την παράσταση και την απόδοση ατμόσφαιρας.

Σύνολο: Μια ενδιαφέρουσα, πολυδιάστατη και ευφάνταστη πρόταση, που κλείνει το μάτι στο συναρπαστικό κείμενο του Δημητριάδη, βρίσκοντας ανταπόκριση και καθιστώντας το δεκτικό -και- σε μη υποψιασμένους θεατές του θεσπέσια καμωμένου ασυλλόγιστου κόσμου του.

Ταυτότητα της παράστασης: εδώ

Εισιτήρια: ΕΔΩ