Είδαμε: «Δον Ζουάν» σε απόδοση Π. Βλάχου & Λ. Τριανταφυλλίδου / ο βασιλιάς είναι γυμνός

 Αν και είναι ποικίλες οι παραλλαγές του μύθου του Δον Ζουάν και οι αντίστοιχες προσεγγίσεις σε γενικές γραμμές η βασική ιστορία παραμένει η ίδια. Ο ήρωας παρουσιάζεται ως ένας πλούσιος ελευθεριάζων, που στόχο έχει να αποπλανά το γυναικείο φύλο, τρέφοντας τον εγωισμό του από την επιτυχία του σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ηλικίες.

To κείμενο της Λητώς Τριανταφυλλίδου, που ταυτόχρονα σκηνοθετεί, και του Πάνου Βλάχου, που πρωταγωνιστεί, εντίμως δηλώνεται ως μια ελεύθερη απόδοση της γνωστής ιστορίας, αφού στην ουσία παρουσιάζεται μια διαφορετική εκδοχή, που -κατά την άποψή τους- επανεξετάζει τη θέση του άντρα στη σύγχρονη κοινωνία. Και στην παρούσα περίσταση αναγνωρίζουμε την ηγετική φυσιογνωμία, του υπερήρωα Δον Ζουάν, που ερμηνεύεται επιτυχώς από τον λαμπερό Πάνο Βλάχο. Δυναμική, κίνηση, ελιγμοί, μπρίο, δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι θα βλέπαμε κάτι λιγότερο από εκείνον. Το ζήτημα, ωστόσο, που φαίνεται εξαρχής να υπάρχει, είναι το γενικότερο ρηχό πλαίσιο. Για την προφανή προσπάθεια να υπάρχει διάλογος με το σήμερα και να κερδηθεί το νεανικό πρωτίστως κοινό επιλέγεται ως χώρος δράσης ένα μπαρ, που ταυτίζεται με τον μικρόκοσμο.της κοινωνίας. Εκεί ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει το μέγα χάρισμά του, να γοητεύει τους πάντες, που χαμένοι στους κόσμους τους, θα τον αντιμετωπίσουν σαν λυτρωτή από τα δικά τους δεινά. Μια νέα αίρεση δημιουργείται και το πρόσωπο του Δον Ζουάν παίρνει μυθικές διαστάσεις. Ο ίδιος καλεί σε μια ζωή, με πλήρη ελευθερία δράσεων, σταδιακά, όμως, οι πιστοί μεταμορφώνονται σε πειθήνια όργανά του. Τα όρια ανάμεσα στην αφοσίωση και τη χειραγώγηση γίνονται δυσδιάκριτα, ώσπου καταργούνται.

Αναγνωρίζουμε την πρόθεση των δημιουργών κάτι να επισημάνουν με τη συνθήκη αυτή, ενδεχομένως να σατιρίσουν, να ειρωνευτούν, ίσως να σχολιάσουν τη διαχείριση των αλλοπρόσαλλων μηνυμάτων της σύχρονης εποχής, τους ποικίλους πομπούς, τους άβουλους δέκτες, δεν έγινε σαφές τι τελικά. Το κείμενο και ακολούθως η αναπαράστασή του -αυτοσχεδιαστική σε σημεία- επέλεξαν να καταπιαστούν με πολλά και διαφορετικά: τις στερεοτυπικές αντιλήψεις για το γυναικείο φύλο, την pop κουλτούρα, το σεξ, τα social media, τον φεμινισμό. Όμως αυτά δεν παρουσιάζονται ολοκληρωμένα, εξετάζονται επιφανειακά, παραμένουν μετέωρα, ανοικτά, ακούγονται απλώς, δεν νιώθονται. Σε μια pop προσέγγιση μοιάζουν να λειτουργούν σαν πυροτεχνήματα που σκάνε. Και μετά τι μένει; Στο δεύτερο μέρος, που καταλήγει σε συναυλία με όχι και τόσο εμπνευσμένα -τουλάχιστον από πλευράς στιχουργικής- τραγούδια του Πάνου Βλάχου (μουσική Αλέξανδρος Κούρος), η δουλειά λοξοδρομεί περισσότερο, μοιάζει να έχει χάσει το όποιο κέντρο βάρους της -έστω το νοηματικό- , τη σύνδεση των μερών της. Το άστοχο μουσικοχορευτικό διάλειμμα -ευτυχώς- λήγει κάποια στιγμή, για να περάσουμε στις τελευταίες σκηνές, που είναι και αυτές που θα θυμόμαστε. Ο Δον Ζουάν μπροστά στο είδωλό του έρχεται αντιμέτωπος ουσιαστικά με τον ίδιο του τον εαυτό, αρχίζει να συνέρχεται από την εκούσια πλάνη, συνειδητοποιεί το νόημα της ζωής και απογυμνωμένος παραδέχεται την ήττα του. Μεσολάβησαν, ωστόσο, αρκετές ατυχίες μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό το ωραίο τέλος: απλοϊκοί ως αφελείς διάλογοι, κρύα αστεία του όχλου, βωμολοχίες, ανούσια τραγούδια, έλλειψη βάθους. Στο σκηνοθετικό όραμα και τη διαχείριση του κειμένου οι ερμηνείες των Κώστα Φιλίππογλου, Ηλέκτρας Φραγκιαδάκη, Παναγιώτη Κατσώλη, Μελίνας Βαμπούλα, Ειρήνης Μπούνταλη ανταποκρίθηκαν ικανοποιητικά.

Σύνολο: Στοχεύοντας να μιλήσει στο σήμερα και ειδικά στη νεότερη γενιά η παράσταση επιλέγει τα κλισέ αστεία, μια κακώς εννoούμενη γλώσσα των νέων και της εποχής, καταλήγοντας σε ένα απλό και λαϊκό θέαμα. Σίγουρα οφείλει πολλά -κυρίως την απήχησή της- στον εκρηκτικό πρωταγωνιστή της, που επιβεβαιώνει το ταλέντο του, παρά το ότι λειτουργεί σε ένα επιφανειακό πλαίσιο. Ασφαλώς και είχαμε μεγαλύτερες προσδοκίες.  

Ταυτότητα της παράστασης & εισιτήρια:  ΕΔΩ