Είδαμε: "Εύθυμες κυράδες" του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Λ. Γιοβανίδη / Πάρτι (παραλίγο) στο λιμάνι!

Αν και δεν είναι γνωστό το πότε ακριβώς γράφτηκε από τον Σαίξπηρ -πρωτοπαίχτηκε ωστόσο πριν τη δημοσίευσή του το 1602-, Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ ανήκουν στην περίοδο όπου η διάθεση του δημιουργού διέπεται από αισιοδοξία και κέφι. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύει η ατμόσφαιρα του έργου, αλλά και οι ήρωές του, ένα σύνολο φλύαρων χωρατατζήδων, κουτοπόνηρων ανθρώπων, χαρακτηριστικοί τύποι της εποχής και του κοινωνικού περιγύρου του ποιητή. Στη σαιξπηρική κωμική βάση έχουν στηριχτεί οι δύο δημιουργοί Γεράσιμος Ευαγγελάτος (κείμενο & στίχοι) και Θέμης Καραμουρατίδης (μουσική), που τη μεταγράφουν σε μιούζικαλ εποχής του 80. Ο βασικός χαρακτήρας, ο Φάλσταφ, είναι ένας απελπισμένος μηχανορράφος, ο οποίος για να σωθεί από δεινά αποπλανά δύο πλούσιες γυναίκες, επισυνάπτοντας ταυτόχρονα οικονομικές συναλλαγές με τους άντρες τους. Γρήγορα, όμως, τα σχέδια του θα γυρίσουν μπούμερανγκ, καθώς οι γυναίκες αντιλαμβάνονται τις αληθινές του προθέσεις και του δίνουν το δικό τους μάθημα. Πέρα των βασικών χαρακτήρων συναντάμε την Κουίκλι, μια κοπέλα κρυφά ερωτευμένη  με τον Φάλσταφ, τη νεαρότερη Άννα, που παρά την επιθυμία των γονιών της θέλει έναν αγαπημένο της επιλογής της, ενώ και ο ίδιος ο Σαίξπηρ παρίσταται επί σκηνής, διαμορφώνοντας επί τόπου την ιστορία του.

Η επιλογή της προσήλωσης στη δεκαετία του 80 προφανώς σκόπευε να δώσει έναν αέρα “αθωότητας”, απλότητας, μια ατμόσφαιρα λιγότερα στυλιζαρισμένη, αν λάβουμε υπόψη τα μιούζικαλ της τότε -ελληνικής τουλάχιστον- εποχής, που ήταν αποτέλεσμα μια πιο πηγαίας και αυθόρμητης διαδικασίας. Έχοντας κατά νου αυτήν την ιδέα ο Λευτέρης Γιοβανίδης σκηνοθετεί ένα θέαμα χαρούμενο, κεφάτο, ανοικτό σε πολύ περισσότερους από τους "φίλους" μόνο του σαιξπηρικού λόγου, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, αφήνοντας παράμερα τις όποιες προσδοκίες των δεύτερων. Σε αυτήν τη συνθήκη ικανοποιητικά συμπορεύονται και οι ηθοποιοί (Ελένη Κοκκίδου, Εβελίνα Παπούλια, Τάνια Τρύπη, Θανάσης Δήμου, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Χάνου, Θανάσης Βλαβιανός, Κλέαρχος Παπαγεωργίου κ.ά.), με ωραίες φωνές, επαρκείς για τις μουσικές “ανάγκες”, σε ορισμένες ωστόσο στιγμές πρόζας διακρίναμε και φωνασκούντες. Ξεχωρίσαμε τον Αργύρη Ξάφη (ραδιούργος αλλά και παθών Φάλσταφ), η ερμηνεία του οποίου, πέρα από απόδειξη προσαρμοστικότητας -εν προκειμένω εξελίσσεται σε one man show-, αποτελεί από μόνη της ισχυρό λόγο για να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση. Ως προς το συνολικό αποτέλεσμα το μουσικό κομμάτι και η απόδοσή του είναι τελικά ό,τι αφήνει τη μεγαλύτερη αίσθηση -σημαντική για αυτόν τον σκοπό και η συμβολή της εξαμελούς ορχήστρας-, καθώς αποδεικνύεται και των όποιων απαιτήσεων. Στο πιο απολαυστικό δεύτερο μέρος οι ρυθμοί γίνονται πιο γοργοί, οι τόνοι ανεβαίνουν, το επί σκηνής "πάρτι" ηχεί τον ζωηρό του παλμό. Συμπαθές το σκηνικό του Πάρι Μέξη, θα περιμέναμε, ωστόσο, κάτι περισσότερο εμπνευσμένο. Ένσταση για τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, που αν και εμφανώς είχαν πρόθεση διακωμώδησης της ένδυσης των 80 s και κυρίως των ακροτήτων της, εν τέλει το αποτέλεσμά τους ήταν απροσδιόριστο, κάτι αλλοπρόσαλλο. 

Σύνολο: Διάθεση πάρτι σε ένα pop, εύθυμο θέαμα, όπου περνάει κανείς ευχάριστα, ενδείκνυται για το κλίμα των γιορτινών ημερών. Είναι αλήθεια ότι οι προσδοκίες μας ήταν για κάτι παραπάνω.

Ταυτότητα παράστασης - πληροφορίες: https://www.debop.gr/events/efthymes-kyrades-sto-dimotiko-theatro-peiraia

Εισιτήρια εδώ.