Είδαμε: "Elenit" του Ευρ. Λασκαρίδη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση | Η γοητεία της παραδοξότητας

Αλλοπρόσαλλα όντα πρωταγωνιστούν και σε αυτήν την -τρίτη- δουλειά του Ευριπίδη Λασκαρίδη, που με χάρη και φαντασία φτιάχνει ένα πολυπληθές σύμπαν, με αποχρώσεις κωμικές κατά κύριο λόγο. Τα όντα είναι αεικίνητα, γίνονται οικεία, αγαπητά -ακόμα και αν πρόκειται για έναν δεινόσαυρο-  τσαλακώνονται, γελοιοποιούνται, "εξανθρωπίζονται", παρά την ως επί το πλείστον εξωλογική τους μορφή. Ασφαλώς δεν έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία με συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά για στιγμές “της καθημερινότητας” των όντων αυτών -μπορεί και της δικής μας-, για σύνολο κινήσεων, εικόνων, ήχων και φώτων, που αφήνουν εν τέλει μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας, εσωτερικής αναζήτησης και μοναξιάς. Είναι μια περιπλάνηση στο οικείο, στο φανταστικό, στο έντονα κωμικό και το βαθιά συναισθηματικό.

Εντοπίζοντας έναν βασικό πυρήνα ομοιότητας με τις προηγούμενες δουλειές του Λασκαρίδη διαπιστώνουμε εκ νέου έναν ήρωα που περιφέρεται σε απροσδιόριστο χώρο, γεμάτο από ήχους και φώτα, ανάμεσα σε λογής αντικείμενα. Η βασική διαφορά είναι ότι αυτήν τη φορά ο ήρωας δεν είναι μόνος, αλλά "συνδιαλέγεται" με άλλες μορφές από ποικίλα περιβάλλοντα -κλαμπ, όπερα, βακχικό χορό, μιούζικαλ, τον Μποτιτσέλι, τον David Lynch, τους δεινόσαυρους του Σπίλμπεργκ-, φιγούρες "αναγνωρίσιμες", πιο κοντά σε έλλογες εκτιμήσεις. Ωστόσο και πάλι η απόδοση ταυτότητας τους δεν είναι το ζητούμενο, όσο η σύμπραξή τους, αινιγματική, υπερβατική, όπως στον γοητευτικό κόσμο της ποίησης με τις παράτερες εικόνες που αναδύουν συναισθήματα και ποικίλες ερμηνείες. Αναμφίβολα και στην περίπτωση αυτή συναντάμε εντυπωσιακή εικονοπλασία, στα όρια της εύθραυστης τελειότητας, παραπέμποντας στον κόσμο του ονείρου και στις εκδοχές του.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.