Είδαμε: "Frankenstein & Eliza" της Ε. Κύργια σε σκηνοθεσία Δ. Τάρλοου / Μια ενδιαφέρουσα δουλειά

Το κλασικό κείμενο της Μ. Σέλει Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας (1818) είναι μια  ρομαντική νουβέλα για την ιστορία ενός νεαρού φοιτητή ιατρικής που ανακαλύπτει το μυστικό πώς να δίνει ζωή σε άψυχα πράγματα. Στο νεότευκτο κείμενο της Έρις Κύργια ο ανήσυχος ήρωας επιστρέφει στο -σχετικό- παρόν, προκειμένου να κατασκευάσει ένα νέο δημιούργημα, προς όφελος της ανθρωπότητας, ωστόσο η πραγματικότητα διαψεύδει τις προθέσεις. Σύντομα τα πράγματα θα έχουν αντίθετες εξελίξεις από τις προσδοκώμενες.

Βασικό θέμα της παράστασης είναι η τεχνητή νοημοσύνη και ο τρόπος λειτουργίας της, που καταλήγει μπούμερανγκ για τον άνθρωπο-δημιουργό, καθώς τα όρια ξεπερνιούνται. Το κείμενο της Ε. Κύργια έχει την πρόθεση να εμβαθύνει στη νέα μορφής απειλή, που φαίνεται σύντομα να εδραιώνεται στη σύγχρονη πραγματικότητα. Η ιστορία διεξάγεται τη δεκαετία του 60 στην Αμερική, όταν υπάρχουν ψήγματα μόνο της τεχνητής νοημοσύνης. Ενδεχομένως, θα ήταν πιο πειστικό και αποτελεσματικό ένα απόλυτα σημερινό πλαίσιο, όπου το φαινόμενο αρχίζει να έχει ισχύουσα θέση. Πώς επηρεάζεται η ταυτότητα, η συνείδηση, το "είναι", από τη χρήση του νέου επιτεύγματος, γοητευτικού και επικίνδυνου ταυτόχρονα; Τι θα συμβεί όταν οι μηχανές αποκτήσουν συνείδηση και συναισθήματα; Από την άλλη, τίθεται το ζήτημα της ηθικής του επιστήμονα, ποιες είναι οι δικές του ευθύνες για την κατασκευή μιας υπερμηχανής - «τέρατος». Αρκετά ενδιαφέροντα όλα αυτά τα θέματα, δεν συνηθίζεται να αποτελούν αντικείμενο στο θεατρικό σανίδι. Με παρόμοιο ενδιαφέρον και πρόθεση να τα αναδείξει στάθηκε και ο Δημήτρης Τάρλοου, οργανώνοντας μια ατμοσφαιρική παράσταση, με τις εξελίξεις να την καθιστούν πιο γοργή, ρέουσα και δεκτική στο δεύτερο κυρίως μέρος. Υπαρξιακή αγωνία, φόβος για το μέλλον, θριλερικό σασπένς, είναι εκείνα που κατά βάση απορρέουν. Ασφαλώς σημαντική είναι η ώθηση που δίνεται από τον πρωταγωνιστή Γιάννη Στάνκογλου, καθώς μεταδίδει με στιβαρή πίστη τον ανήσυχο ήρωα, που αν και αρχικά ενθουσιάζεται με το δημιούργημά του, σταδιακά καταρρέει εξαιτίας του. Έντονα αποτυπώνεται η cult φιγούρα του σχεδόν αμίλητου, μυστηριώδους barman Γιώργου Μπινιάρη. Οι υπόλοιπες ερμηνείες στους δευτερεύοντες ρόλους (Ιερώνυμος Καλέτσανος, Μαρία Πανουργιά, Χριστίνα Στεφανίδη, Γιώργος Συμεωνίδης) δεν παρουσίαζουν κάτι το αξιοσημείωτο, οι γυναικείες μάλιστα συγκριτικά υστερούν. Εντυπωσιακή η σκηνογραφία του Πάρι Μέξη, με το μεγάλο ξύλινο μπαρ, τον πελώριο, επιβλητικό πίνακα του Προμηθέα, που λειτουργεί ως αντιπαραβολή του μύθου της πτώσης του ήρωα με την αντίστοιχη του ανθρώπου, εξαιτίας των επιτευγμάτων τους, στην προκείμενη περίπτωση λόγω της κατάχρησης της τεχνητής νοημοσύνης, γεγονός που απεικονίζεται μέσω μιας τεράστιας οθόνης υπολογιστή, με την οποία επικοινωνει ο Φρανκενστάιν.

Σύνολο: Ενδιαφέρουσα παράσταση, για τον κύριο λόγο ότι θίγει ζητήματα διαφορετικά -και τόσο επίκαιρα και μοντέρνα- από εκείνα που συνήθως βλέπουμε στο θέατρο, φέρνοντας σε επαφή δύο κόσμους, τον γήινο-ανθρώπινο και αυτόν της ψηφιακής τεχνολογίας. Μια ένωση συγκρουσιακή, που φαινομενικά -μόνο- φαντάζει εξωπραγματική, με τις συνέπειές της, ολέθριες και παρανοϊκές, να παραμονεύουν. Μια εξαιρετική πρωταγωνιστική ερμηνεία, σε μια δουλειά, που θα μπορούσε, ωστόσο, να έχει τολμήσει περισσότερα.  

Ταύτοτητα παράστασης: εδώ

Εισιτήρια: ΕΔΩ