Είδαμε: «Γλάρος» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν & «Άνθρωπος Ελέφαντας» στο Vault | Δύο "αθόρυβες" παραστάσεις που αξίζει να προλάβετε
2020-01-08
Γλάρος, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Ο ίδιος ο Τσέχοφ χαρακτήρισε τον Γλάρο ως “κωμωδία γραμμένη σε τέσσερις πράξεις”, καθώς υφολογικά κινείται ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Με το έργο αυτό εισάγεται και η ιδιαίτερη τσεχοφική τεχνική της μεταφοράς του κέντρου βάρους από τον ήρωα-πρωταγωνιστή στην ομάδα-μικρή κοινωνία, εντός της οποίας εξελίσσεται η δράση. Σύμφωνα με την ιστορία, η Αρκάντινα, μια δημοφιλής ηθοποιός, συνδέεται με τον συγγραφέα Τριγκόριν. Ο γιος της, ο Τρέπλιεφ, προσπαθεί, υπό τη “σκιά” της μητέρας του, να βρει νέους τρόπους έκφρασης στο θέατρο. Παρουσιάζει την πρώτη του δημιουργία σε επισκέπτες στο κτήμα του Σόριν, αδερφού της Αρκάντινα. Πρωταγωνίστρια σε αυτήν την άδοξη παράσταση είναι η αγαπημένη του, η Νίνα, που λίγο αργότερα, εγκαταλείπει το σπίτι και ακολουθεί τον κρυφό εραστή της Τριγκόριν. Μετά από διάστημα, η επιδείνωση της υγείας του Σόριν θα συγκεντρώσει πάλι στο κτήμα όλα τα πρόσωπα. Η συνάντηση της Νίνας με τον Τρέπλιεφ θα αποδειχθεί μοιραία και θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Η παράσταση του Γιάννη Παρασκευόπουλου σε συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης και του Θεάτρου του Νέου Κόσμου αποτελεί δείγμα μιας σύγχρονης, «χειροποίητης» δουλειάς, απλούστατης ως προς τα σκηνικά μέσα (σχεδόν απουσιάζουν), αλλά φροντισμένης δυναμικής, μοιάζει σαν να χτίζεται εκείνη τη στιγμή, εν τη γενέσει της λαμβάνει χώρα και η εξέλιξή της. Στην έναρξη οι ηθοποιοί ξεκινούν να μιλούν για τον δημιουργό και το έργο του, αντί να το ερμηνεύουν. Αφήγηση, ανάγνωση, σκηνικές οδηγίες, σχεδόν αποκλειστικά νέοι ηλικιακά ηθοποιοί, που δίνουν την εντύπωση ότι δρουν σε πλαίσια καθημερινότητας, αποτελούν στοιχεία που παραπέμπουν περισσότερο σε προετοιμασία για σκηνικό ανέβασμα. Στην πορεία ασφαλώς εμπλέκεται και η καθαυτή δραματική πράξη, τις περισσότερες φορές συμπαρουσιάζεται με τη μεταδραματική ανάγνωση. Εστιάζοντας στην πρώτη, διακρίνουμε “φλογερές”, με φρεσκάδα και με μια απλότητα “αγνότητας”, ερμηνείες από το σύνολο των νεαρών πρωταγωνιστών -ανάμεσά τους ξεχωρίσαμε τον Γκαλ Α. Ρομπίσα στον ρόλο του Τρέπλιεφ-, ενώ και η έμπειρη Γιώτα Φέστα δένει μαζί τους αρμονικά. Από τη δεύτερη πράξη, που η εστίαση αφορά περισσότερο στην ουσία του Γλάρου, την απεικόνισή του δηλαδή και λιγότερο την ανάλυσή του, αναδύονται οι ερμηνείες και ο ατόφιος λόγος του Τσέχοφ, με αποτέλεσμα το δρώμενο να γίνεται σαφώς πιο δεκτικό και απολαυστικό.
ως 18/1
Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.theatro-technis.gr/quot-o-glaros-quot-toy-anton-tsechof/
________________________________________________
Άνθρωπος Ελέφαντας, στο θέατρο Vault
Η ζωή του δύσμορφου Τζο Μέρικ, που έζησε στο Λονδίνο στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και απέκτησε ευρεία διάσταση με την κινηματογραφική της μεταφορά από τον Ντέιβιντ Λιντς (1980), παρουσιάζεται στη θεατρική της εκδοχή στη σκηνή του Vault. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία ενός ατόμου που εξαιτίας της δυσμορφίας του είναι εγκλωβισμένο στο ίδιο του το σώμα, κατ' επέκταση ακουσίως στον εαυτό του, υποφέροντας ταυτόχρονα από φρικτούς πόνους σε όλα του τα μέλη. Η αφήγηση αποκτά τραγικότερες διαστάσεις, αφού ο άνθρωπος αυτός, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, αναγκάζεται να «εκθέτει» την αναπηρία του στα περιφερόμενα freak shows της εποχής. Σε ένα από αυτά, ο χειρούργος Φρέντερικ Τριβς, συγκινείται από το θέαμα του δύστυχου και τον περιθάλπει στο νοσοκομείο που εργάζεται. Κατά την εξέλιξη της ιστορίας αναδύονται ποικίλα θέματα που φωτογραφίζουν κυρίως τις ανθρώπινες σχέσεις: η σύγκρουση του "είναι" και του "φαίνεσθαι", η υπεροχή της επιφάνειας από την ουσία, η μη ανοχή και αποδοχή του διαφορετικού.
Ο Κοραής Δαμάτης έχτισε μια φιλότιμη παράσταση, με αισθητική που της δίνει καθαρή ταυτότητα και απέχει από τον μελοδραματισμό. Η απεικόνισή της γίνεται με λιτά σκηνικά μέσα, με βασικό εργαλείο τις μάσκες - κομψοτεχνήματα, αρκετές, όπως απεδείχθησαν, για να αποτυπώσουν, πέρα από την ατμόσφαιρα σωματικής και ηθικής σήψης, τον ευρύτερο και διαχρονικό συμβολισμό, τα κατά συνθήκη προσωπεία που εξυπηρετούν σκοπούς και περιστάσεις. Πλην του πρωταγωνιστικού διδύμου Τζο και Τριβς, οι υπόλοιποι ηθοποιοί, με τη συνδρομή της πιο «πρακτικής» χρήσης της μάσκας, υποδύονται δυο και πλέον ρόλους, παρουσιάζοντας ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, τόσο σε επίπεδο ερμηνειών -η οξεία ένταση της φωνής σε μερικές στιγμές και μάλιστα σε έναν τόσο μικρό χώρο δεν κρίνεται σκόπιμη-, όσο και ολοκληρωμένων ρόλων, που συγκροτούν μια εξελίξιμη, ενδιαφέρουσα παράσταση. Συγκριτικά, αναφορά πρέπει να γίνει στον Δημήτρη Καρατζιά (Τζο), που φορώντας συνεχώς την ογκώδη μάσκα - κλουβί (αν και κάπως δύσχρηστη έθετε εύστοχα τον συμβολισμό του εγλωβισμού), απέδωσε με περίσσιο σωματικό μόχθο, ευαισθησία και τρυφερότητα την τραγική αυτή φιγούρα, που αν και στην όψη ήταν απεχθής, εντούτοις διέθετε ατόφια ψυχή.
ως 26/1
Περισσότερες πληροφορίες:
