Είδαμε: «Η νύχτα των μυστικών» του Α. Δήμου σε σκηνοθεσία Α. Παπαγεωργίου / Αλλόκοτο παραμύθι

Δύσκολο εγχείρημα η θεατρική απεικόνιση της Νύχτας των Μυστικών, ενός κειμένου που ο δημιουργός του, ο Άκης Δήμου, διαβαίνοντας από υπερρεαλιστικά μονοπάτια, πραγματεύεται έναν διπλό εγκλωβισμό, αυτόν των ηρώων του, που συνυπάρχουν σε ένα τσίρκο, αλλά και των θεατών, όσων δηλαδή παρακολουθούν τους πρώτους. Τα όρια μεταξύ τους πολλές φορές γίνονται δυσδιάκριτα, καθώς οι δύο κόσμοι συμβιώνουν και όχι μόνο, αλληλοσυμπληρώνονται και εξαρτώνται. Ο "γήινος" συναντά τον μαγικό -με την κυριολεκτική έννοια- κόσμο του τσίρκου. Οι "πραγματικοί" άνθρωποι εισέρχονται στη σφαίρα της ζωής των ιδιότυπων προσώπων ενός σύμπαντος που ζει κάτω από μια λινάτσα, προσφέροντας εκεί το θέαμα. Στα δρώμενα που παρουσιάζονται “θεατές” δεν είναι μόνο όσοι παρακολουθούν, αλλά γίνονται σε στιγμές και κάποιοι από τους ήρωες-πρωταγωνιτές. Πιο συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος και η Μιράντα είναι ένα ζευγάρι που δεν είναι ευτυχισμένο στα αλήθεια, με τη δεύτερη να προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από τον βίαιο σύζυγο. Ένας μάγος θα τους φέρει μέσω του ονείρου σε ένα τσίρκο. Η περιδιάβαση που θα ξεκινήσει εκεί μοιάζει με ταξίδι στα ενδότερα, ως αναζήτηση του εαυτού και εν τέλει των παραδοχών του. Σε αυτόν τον κόσμο των (παρ)αισθήσεων η αδικία αποκαθίσταται: η Μιράντα θα ξεφύγει από την άσχημη πραγματικότητα που βιώνει, ενώ ο Κωνσταντίνος θα τιμωρηθεί.    

Είναι λοιπόν πολύ εύκολο σε αυτήν την ιδιότυπη περίσταση φαντασίας, πραγματικότητας, ονείρου, μαγικού διακόσμου η συνύπαρξη να οδηγήσει σε ένα φαιδρό αποτέλεσμα, πράγμα που εδώ δεν συμβαίνει. Αντίθετα, γίνεται αισθητό από τη δουλειά της Αικατερίνης Παπαγεωργίου ότι το υπερβατικό, φαντασμαγορικό σύμπαν του τσίρκου και των θαυμάτων δεν είναι απλώς μια πρόταση διαφυγής από κακώς κείμενα, αλλά καταφύγιο ταλαίπωρων ψυχών. Θα αναμέναμε, ωστόσο, μια πιο δυναμική οπτική ως προς τον χειρισμό της έμφυλης βίας, που, όπως αποδεικνύεται, εξελίσσεται ως δευτερεύον ζήτημα, αφού υπερτερεί η προσπάθεια για διάχυτο -εν δυνάμει- λυρισμό και εξωτισμό, η παρατεταμένη λόγου χάρη σκηνή με τον κλόουν εξελίσσεται τελικά φλύαρα. Στη δημιουργία υπερβατικής ατμόσφαιρας αρωγός πρωταρχικός είναι η μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου, άλλοτε ηχηρή, ενίοτε μελαγχολική και ήρεμων τόνων, συνολικά αποτελεί συστατικό που χρωματίζει έντονα την παράσταση. Αξιόλογες στο εγχείρημα οι ερμηνείες: ο μάγος του Ορέστη Τζιόβα -θα τον προτιμούσαμε, ωστόσο, λιγότερο αυστηρό και "ρεαλιστικό", με μια πιο "ποιητική" διάσταση-, ο Κωνσταντίνος του Αλέξανδρου Βάρθη -εντυπωσιακή η συνολική του εξέλιξη ως ηθοποιός-, η Μιράντα της Ελίζας Σκολίδη, που καλείται να κάνει μια μεγάλη διαδρομή (αυτο)λύτρωσης, η γυναίκα-φίδι της Εριφύλης Κιτζόγλου ως παραμυθητικό στοιχείο, ο βοηθός του μάγου του Τάσου Λέκκα με τις κωμικές πινελιές και η Μις Κολοράντο του Γιώργου Μαρίνου από τον κόσμο του show. Τα λίγα, απλά σκηνικά (Μάγδα Καλορίτη) αποδεικνύονται λειτουργικά, καθώς συμπνέουν με τον κόσμο του ονείρου, ομοίως και τα κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή συμπληρώνουν το εύστοχο του φαντασμαγορικού παζλ.  

Σύνολο: Φιλότιμη, με θέρμη προσπάθεια προσέγγισης ενός δύσκολου κειμένου με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Παρακολουθείται ευχάριστα, επιδιώκοντας να αποκωδικοποιήσει έναν δαιδαλώδη κόσμο, με φαντασιακή σύσταση, αλλά και με εγκόσμιες αλήθειες.

Ταυτότητα παράστασης -πληροφορίες: https://www.debop.gr/events/i-nyxta-ton-mystikon-tou-aki-dimou

Εισιτήρια: https://www.viva.gr/tickets/theater/i-nyxta-ton-mystikon/