Είδαμε: «Η Ορέστεια του Στρίντμπεργκ», σύλληψη & σκηνοθεσία Λ. Κιτσοπούλου // Αυθάδης κόσμος, καλά καμωμένος

Η ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού μπορεί να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις. Αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές που φτάνουν μέχρι τα άκρα. Ακόμα και οι συνειδησιακοί φραγμοί φαίνονται χαλαροί ενώπιον της επαπειλούμενης βίας, συνέπεια της πλήξης και της άρρωστης κτητικότητας. Όλα συνυπάρχουν, όχι βέβαια αρμονικά: το γελοίο με το σοβαρό, το ασήμαντο με το ουσιώδες, η απάθεια με τη διεκδίκηση μέχρις εσχάτων, η λογική με το παράλογο. Στο προκείμενο ο γάμος λειτουργεί ως ένα βαθιά αποτυχημένο γεγονός, που αντί για την ένωση οδηγεί στην παράκρουση. Μια καταδικασμένη αγάπη, που παραπεμπει, πριν καταλήξει πανηγυρικά, σε εκατέρωθεν εκδίκηση. Αυτήν την εκδοχή πραγματεύεται ο Στρίντμπεργκ στον Χορό του θανάτου, προσφέροντας τους χαρακτήρες και την αφετηρία της σύλληψης της Λένας Κιτσοπούλου. Δεν δυσκολεύεται ασφαλώς να (ανα)δημιουργήσει κάτι αλλοπρόσαλλο. Κάποιος που έχει παρακολουθήσει τις δουλειές της δεν ξαφνιάζεται. Συνεπής στο σκηνικό χάος, ως αποτέλεσμα μιας ή και περισσότερων αλλόκοτων -ή και άρρωστων- ιστοριών. Τα χοντροκομμένα σεξουαλικά λόγια, η παρόρμηση, η αθυροστομία, το τραγούδι, ο τσολιάς, τα μόνιμα μοτίβα της δηλαδή, είναι παρόντα και εδώ. Ωστόσο, στην περίπτωσή αυτή φαίνεται να έχουμε μια σπάνια περίπτωση της δημιουργού, της νοητής -έστω και με παράλογο περιτύλιγμα- σύνδεσης, μιας καθαυτής ιστορίας, που εξελίσσεται σταδιακά, αποδεικνύοντας το φαιδρό φαίνεσθαι της ελληνικής οικογένειας και λειτουργεί ως προπομπός ενός ευρύτερου συνόλου, της κοινωνίας. Όλα σατιρίζονται, αποχρωματίζονται, ξεφτιλίζονται. Συμφωνεί ή όχι κανείς, (απο)δέχεται ότι γίνεται με έναν γνήσιο, σταθερό τρόπο στις αρχές της δημιουργού, που αν και επαναλαμβάνει κλισέ, παρουσιάζει έναν απαστράπτοντα κόσμο, ο οποίος σταδιακά φθείρεται και εν τέλει απογυμνώνεται. Στο εγχείρημα πίστεψαν παθιασμένα και οι τέσσερις ερμηνευτές (Ευδοκία Ρουμελιώτη, Χρήστος Σαπουντζής, Χρήστος Μαλάκης, Μαρία Μοσχούρη), γεγονός δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς την ιδιοσυγκρασία του κόσμου της Κιτσοπούλου και την ίδια απούσα από τη σκηνή να "καθοδηγεί". Ο συντονισμός άψογος, το μήνυμα έναντι στην πατριαρχία, αν και έμμεσο, ηχηρό. Ο παραλογισμός γίνεται σουρεαλισμός, απεικονίζοντας τα άτομα - θύματα, τα οποία ασφυκτιούν στα πλαίσια των ποικίλων κοινωνικών συμβάσεων (γάμος, φύλο, παράδοση κ.ά).

Σύνολο: Καυστική, οξεία σάτιρα κοινωνικού περιεχομένου, με εφτάψυχες ερμηνείες, πλούσια σε ατάκες και αλμοδοβαρικό χιούμορ.

Ταυτότητα ππαράστασης & εισιτήρια: ΕΔΩ