Είδαμε Judas Priest + Bruce Dickinson + Accept + Saturday Night Satan | Θέλουμε και άλλα τέτοια!

40 βαθμοί και ενώ παραπονιέσαι για τη ζέστη και ας βρίσκεσαι κάτω από το air-condition φτάνει η ώρα 17:00 και κατεβαίνεις για Release και live και πλέον δεν σε ενοχλεί τίποτα!
Άλλη μια φορά να αναφέρουμε την άψογη οργάνωση και την εύκολη πρόσβαση στο χώρο.

Πάμε τώρα στα δικά μας.

Saturday Night Satan με δυναμική είσοδο και ο ήχος τους ξεκινάει τη μέρα και προετοιμάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Ο κόσμος έχει μαζευτεί ήδη και παρακολουθεί ενεργά στους ρυθμούς των SNS με τα ρυθμικά φωνητικά της Κατερίνας. Αξιοσημείωτο πάθος και δυναμικές εκτελέσεις των κομματιών τους τα οποία κέρδισαν το χειροκρότημα των θεατών που τους άκουγαν πρώτη φορά, οι άλλοι ήξεραν!

Accept και ξεκινάμε με τον ξερό παλιό γνωστό ήχο της κιθάρας του Wolf και τα γνώριμα σε όλους μας φωνητικά του μεγάλου Mark Tornillo.

Έχει σχεδόν γεμίσει όλος ο χώρος της αρένας και το χτύπημα άρχισε. Σε φοβερή φόρμα όλη η μπάντα αποδίδοντας τα τραγούδια επάξια της ιστορίας τους. Πιάνεις τον εαυτό σου να σιγοκουνιέται πάνω κάτω έχοντας ήδη πιει την πρώτη μπύρα και συνειδητοποιείς ότι ακούς το Metalheart, Princess of the Dawn και Balls to the wall και συνεχίζουμε! Όμορφη στιγμή επίσης όταν ο Andy Sneap (Judas priest και παραγωγός των Accept) ανέβηκε επί σκηνής με την κιθάρα του.

Η ώρα έφτασε για Dickinson και ο κόσμος έχει σχεδόν κατακλύσει την πλατεία νερού. Εδώ τι να πούμε και πως να το περιγράψουμε.

Αν και προσωπικά δυσαρεστημένος με την συμπεριφορά του Bruce (Iron Maiden) την προηγούμενη φορά (αυτό δεν αλλάζει) δεν μπορώ από το να σχολιάσω με τα καλύτερα λόγια αυτό που είδα. Τρομερή απόδοση σαν να ακούς την φωνή του μέσα 90s και συνολική σκηνική παρουσία όπως πάντα τρομερή. Είναι μέσα στο top των frontman και η διάρκεια μετράει όπως και να το κάνεις… είναι πολλά τα live λέμε.

Τόσα χρόνια δεν νομίζω να έχει αφήσει κάποιον παραπονεμένο. Η επιλογή των τραγουδιών τέλεια και αντιπροσωπευτική της δισκογραφίας. Για όσους παραπονιούνται για τον ήχο σε φεστιβάλ νομίζω έδωσαν μάθηματα! Όλη η μπάντα σε απίστευτη φόρμα με δεξιοτέχνες σε όλα τα πόστα. Πάθος, φωνάρα και ρυθμός. Αρκετές αναφορές στο πόσο αγαπάει το Ελληνικό κοινό και δωράκι Alexander the Great μπας και ξεχαστεί το Greek Cunt (χαχαχ δύσκολο!).

Στα ηχεία war pigs για warm up και ο κόσμος αρχίζει συνειδητοποιεί The priest is back! Ο χαμός ξεκινάει και το κοινό φωνάζει ασταμάτητα Judas Priest. Rob Hallford επι σκηνής και Panic Attack στα ηχεία.

Όπως πάντα το πάθος του Rob φαίνεται σε όλες του τις κινήσεις. Στα φωνητικά τα δίνει όλα (δεν περιμέναμε κάτι άλλο) με αρκετά καλή απόδοση αν αναλογιστείς τις απαιτήσεις των κομματιών και φυσικά δεν ντρέπεται να δείξει ούτε την κούρασή μιας και κάθεται όταν βρίσκει 2-3 ευκαιρίες.

Έχοντας αποδώσει το νόημα του heavy metal κατά καιρούς με τον πιο άρτιο τρόπο κερδίζει το νέο κοινό και συνεχίζει να συγκινεί όλους τους παλιούς. Καταιγισμός από κομματάρες και κομμάτια ορόσημα στην ιστορία της μουσικής. Ian Hill και Andy Sneap οι γνωστοί σε όλους μας στο πλευρό του Halford όπως επίσης και ο Richie Faulkner ο οποίος χρειάζεται ξεχωριστή αναφορά.

Από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι ήταν εκεί πρωταγωνιστής. Απίστευτος ήχος με εξαιρετική δεξιοτεχνία στα σόλο αλλά και σε όλα γεμίσματα. Παρέα με τον Halford με τα υψηλά φωνητικά του ο ήχος των σόλο της κιθάρας του σε χτύπαγε σαν ρεύμα… heavy metal δηλαδή. Γεμίσαμε με ευχάριστα συναισθήματα και πράγματι αναμένουμε να τους ακούσουμε και πάλι!

Στο σύνολό της η ημέρα ήταν άκρως επιτυχημένη με την επιλογή των σχημάτων να αποδεικνύεται η πλέον κατάλληλη. Θέλουμε και άλλα τέτοια!