Είδαμε και προτείνουμε: «Αξύριστα πηγούνια» στο Μικρό Χόρν!

«Αποδοχές».

Είναι το τμήμα εκείνο στο νοσοκομείο, στο υπόγειο, στο οποίο οι υπάλληλοι παραλαμβάνουν, ταξινομούν, περιποιούνται και αποθηκεύουν σώματα ανθρώπων που δεν βρίσκονται πια εν ζωή. Μια ρουτίνα, σε μια δουλειά -που οι περισσότεροι από εμάς θα απέφευγαν να κάνουν-, μια τυπική διαδικασία παραλαβής, καταγραφής, πλυσίματος και αποθήκευσης ενός νεκρού σώματος.

Τι συμβαίνει όμως όταν το σώμα πάνω στο φορείο δεν είναι αγνώστων στοιχείων -τουλάχιστον για εκείνους που πρέπει να το φροντίσουν-; Σε αυτό το σημείο ακριβώς ξεκινά η ιστορία μας να ξετυλίγεται: ένα γυναικείο νεκρό σώμα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, όμως πολύ γνωστό και οικείο στους τρεις υπαλλήλους του τμήματος Αποδοχών, σπάει τη ρουτίνα της βραδινής βάρδιας και αλλάζει άρδην τις ζωές τους την επόμενη μέρα.

Μία Ρωσίδα χωρίς χαρτιά, ένας παντρεμένος οικογενειάρχης με παιδί, ένας νέος με βλέψεις και ένας αλκοολικός υπάλληλος της τελευταίας βαθμίδας αναμετρώνται όλη νύχτα με τις ζωές τους, τα λάθη και τα πάθη τους, τον σκοτεινό και καλά κρυμμένο εαυτό τους. Μέσα από τις σχέσεις των τριών αντρών με τη νεαρή κοπέλα, αναδύονται όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας: η θέση της γυναίκας σε ένα κόσμο αντρών, η θέση ακόμα πιο συγκεκριμένα μιας μετανάστριας που τρεις άντρες γνωρίζουν σε ένα στριπτιτζάδικο, η ιεραρχία και πως αυτή επηρεάζει τις ζωές τους σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο, οι αντιπαλότητες, οι λυκοφιλίες. Η κοπέλα αν και νεκρή είναι ολοζώντανα παρούσα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, μιας και το δικό της άψυχο σώμα είναι η αφορμή για να ξεκινήσει η εκκαθάριση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και η κάθαρσή της έστω και μετά θάνατον.

Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί μαεστρικά, με ρεαλισμό και με έμφαση στην εσωτερική αναζήτηση και τη διαγραφή χαρακτήρων, τους τέσσερις πρωταγωνιστές του (Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Νεφέλη Δούκα), οι οποίοι αποδίδουν άρτια και με ειλικρινή ωμότητα, σαρκασμό και χιούμορ τον κόσμο που θέλει να αποδώσει ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος.

Το σκηνικό που με παρέπεμπε μία σε ένα κλασικό γραφείο δημόσιας υπηρεσίας, μία σε νεκροτομείο λες και έχω περάσει πίσω από τις κλειστές πόρτες και άλλοτε σε αποθήκη σαν κατάψυξη/σφαγείο ζώων, φέρνει το θεατή μέσα στην παράσταση, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ακριβώς μπροστά στις ευθύνες του για ό,τι διαδραματίζεται, λέγεται και αιωρείται επί σκηνής.

Ανεπιφύλακτα μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δεί!

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ