Είδαμε και προτείνουμε: «Νεκρές Ψυχές» από την ομάδα GAFF

Στο θέατρο Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ συντελείται ένα όμορφο θεατρικό θαύμα. Η ομάδα Gaff παρουσιάζει για πρώτη φορά τις Νεκρές Ψυχές, ένα από τα κορυφαία έργα του Νικολάι Γκόγκολ, σε θεατρική απόδοση και σκηνοθεσία από τη  Σοφία Καραγιάννη και την ομάδα GAFF.

Θα ξεκινήσω ανάποδα, με την σκέψη που έκανα όταν τελείωσε η παράσταση: σύγχρονο, λαϊκό, στο μεδούλι του πολιτικό θέατρο. Αυτό που αγαπάω, αυτό που χρειαζόμαστε. Η θεατρική πράξη όπως πρέπει να είναι: ρεαλιστική, συγκλονιστικά επίκαιρη, απόλυτα κατανοητή, παραμυθένια και λυτρωτική. Το να φεύγεις από το θέατρο με την τρίχα όρθια, το μυαλό σε κίνηση και το συναίσθημα στα ύψη αποτελεί κι επιτελεί την απόλυτη λειτουργία του.

Τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη τον είδα πρώτη φορά στο «Μάρτυς μου ο θεός» πριν δέκα χρόνια κι έκτοτε τον ακολουθώ σε κάθε του βήμα μαζί με την ομάδα Gaff. Καμία παράστασή τους δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Το αντίθετο θα έλεγα: πάω πάντα βέβαιη για το αποτέλεσμα και κάθε φορά καταφέρνουν να ανεβάσουν τον πήχη ακόμα υψηλότερα και να παραδίδουν στο θεατρικό γίγνεσθαι της Αθήνας άψογες θεατρικές προτάσεις, με συνέπεια στο ρεπερτόριο που επιλέγουν και σεβασμό στον κόσμο που τους παρακολουθεί.

Ο Πάβελ Ιβάνοβιτς, ένας φιλόδοξος κι αδίστακτος τυχοδιώκτης, πηγαίνει από πόλη σε πόλη, για να εξαγοράσει σε εξευτελιστική τιμή τους δουλοπάροικους που έχουν πεθάνει στη δεκαετία που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο απογραφές, δηλαδή τις νεκρές ψυχές, που οι αφέντες τους εξακολουθούν να πληρώνουν γι’ αυτούς κεφαλικό φόρο. Σκοπός του είναι να χρησιμοποιήσει τα ονόματα των νεκρών εργατών προκειμένου να αποκτήσει μια υψηλή θέση στη ρωσική κοινωνία.

Σας θυμίζει κἀτι η υπόθεση του έργου; 

Μια ατελείωτη σάτιρα πάνω στον παραλογισμό για την απόκτηση κύρους και εξουσίας. Μια ανελέητη καταγραφή όλων των παθογενειών της κοινωνίας μέσα από ένα πρίσμα σκωπτικό και τόσο αληθινό. Ένα έργο βαθιά συγκινητικό, με χιούμορ και ρεαλισμό που τσακίζει κόκαλα. Τελικά, ως που θα έφτανε κανείς για να αποκτήσει στην κοινωνία τη θέση που θέλει και τι είναι ικανός να εκμεταλευτεί προκειμένου να πετύχει τον στόχο του;

Και αυτοί οι νεκροί που καπηλεύεται, ποιοι ήταν ή μήπως είναι; 

Μια παράσταση που δίνει φωνή σε όσους λείπουν, άδικα, μάταια, στους απόκληρους της ζωής αλλά και που αναδεικνύει μέσα από τις συμπεροφορές και τις αντιδράσεις των ζώντων την παρακμή μιας κοινωνίας.

Και εν τέλει τι αλλάζει μέσα στους αιώνες στην ανθρώπινη φύση;

Η εξαιρετική διανομή της παράστασης που απαρτίζεται από τους Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Διονύση Λάνη, Γιάννη Μάνθο, Χρήστο Παπαδόπουλο και Κωνσταντίνο Πασσά δεν αφήνει περιθώρια λάθους. Θα σταθώ στην ευρηματική, μινιμαλιστική αλλά πάντα άψογη σκηνοθετική ματιά και προσέγγιση της Σοφίας Καραγιάννη, τη φοβερή δουλειά στην επιμέλεια της κίνησης από την Μαργαρίτα Τρίκκα, καθώς και στους συντελεστές σε σκηνικά, κοστούμια και μουσική που υποστηρίζουν και αναδεικνύουν την παράσταση.

Προτείνουμε να το δείτε!

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ.