Είδαμε και προτείνουμε την παράσταση «Hotel Éternité»

Η Μαίρη είναι διευθύντρια ενός «ξενοδοχείου» που δέχεται πελάτες που δεν τα πάνε καλά με το χρόνο. Άλλοι έχουν μείνει κολλημένοι στον παρελθόντα χρόνο, άλλοι δε θέλουν να παραδεχτούν το χρόνο που περνά. Κι έπειτα υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν χρόνο ζωής ή αυτοί που έχουν ξεχάσει την έννοια του χρόνου. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ανάγκες. Μόνο που δε θα τους δούμε ποτέ – τις ιστορίες τους θα τις ακούσουμε από τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου

Το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού μιλά για την ανάγκη του ανθρώπου να ξεγελάσει τον εαυτό του. Οι άνθρωποι του Hotel Éternité, είτε πελάτες είτε εργαζόμενοι είναι, προσπαθούν να μη θυμούνται το χρόνο που περνά. Δίνουν γη και ύδωρ για να απεμπολήσουν τις αναμνήσεις τους έναντι ψιχίων χαράς. «Η ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι είναι ισχυρότερη από την αλήθεια» λέει κάποιος ήρωας. Αυτό συμβαίνει και σήμερα – οι άνθρωποι κατασκευάζουμε τα ζωτικά μας ψεύδη σε μια προσπάθεια να γλιτώσουμε από τους μεγαλύτερούς μας φόβους (γήρας & θάνατος). Κι έτσι δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να χαλάσουμε την τέλεια εικόνα του παρελθόντος – όλα πρέπει να μείνουν ως είχαν. Κι αυτό το κυνήγι ματώνει την ψυχή φορές φορές.

Πλην της λυρικής γραφής του Καλαβριανού, το κείμενο ευτυχεί χάρη στο θίασο. Η Μαρία Κατσιαδάκη πετυχαίνει κάτι σπουδαίο, να μας δώσει μια ανάγλυφη εικόνα της Μαίρης της. Σκληρή εξωτερικά σαν πέτρα, μαλακή όμως σα βούτυρο προσπαθεί να ξεπεράσει η ίδια μια απώλεια που τη σημάδεψε. Χωρίς όμως δάκρυα, χωρίς όμως λύπη, αυτά είναι για τους αδύναμους. Αυτή είναι κι η φιλοσοφία του ιδιότυπου ξενοδοχείου που διευθύνει. Αυτή τη φιλοσοφία απαιτεί να έχουν κι οι υπάλληλοι της. Ο γιατρός του Αργύρη Ξάφη είναι κυνικός και ταυτόχρονα ρομαντικός, τρωτός μα κι ατσάλινος. Τρυφερά συγκινητικοί ο Νίκος Λεκάκης κι ο Χρίστος Κραγιόπουλος - κι οι δυο αποδίδουν με ενάργεια τις ρωγμές των ηρώων τους.

Τίποτα όμως δε θα ήταν το ίδιο, χωρίς τα ευφάνταστα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη. Στην περίπτωση του Hotel Éternité έχει καταφέρει να δημιουργήσει κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Το υπέροχο χοτέλ εμπνευσμένο από τις δεκαετίες του '50 και του' 60 με τις προθήκες βαλσαμωμένων πουλιών, που παραπέμπουν στις βαλσαμωμένες ψυχές των ενοίκων, είναι το μέρος όπου λαμβάνει χώρα το παραμύθι που έχει στήσει η Μαίρη. Λειτουργικοί κι οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου - οι εναλλαγές φωτός και σκοταδιού γίνονται πολύ φυσικά.

Ένα έργο διαχρονικό, μα και επίκαιρο.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ