Είδαμε και προτείνουμε: «Το Ημερολόγιο ενός Τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ

«Το Ημερολόγιο ενός τρελού» είναι το μόνο έργο του Γκόγκολ που είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, τονίζοντας έτσι την επιθυμία του συγγραφέα να έχει ο αναγνώστης την εμπειρία της ψυχικής αποδιοργάνωσης του ήρωα της ιστορίας από πρώτο χέρι, χωρίς την απάλυνση της σκληρής πραγματικότητας μέσω του λόγου ενός εξωτερικού αφηγητή. Η μορφή αυτή επιτρέπει στον αναγνώστη να δει την ψυχική κατάρρευση βήμα προς βήμα και όχι την προβολή του από το εξωτερικό. Το τοπίο της αφήγησης της ιστορίας είναι πλήρως ελεγχόμενο από τη σχιζοφρενική φωνή του ήρωα της ιστορίας, που βυθίζει έτσι πλήρως τον αναγνώστη σε όλες τις αντιφάσεις της ψυχικά διαστρεβλωμένης ματιάς του [Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου].

Στην παράσταση που παρουσιάζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Επί Κολωνώ, όλα συντελούν σε ένα άψογο αποτέλεσμα: ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο σπουδαίος μας ηθοποιός είναι για ακόμα μία φορά καθηλωτικός σε μονόλογο, ο Κωνσταντίνος Πασσάς στη σκηνοθεσία, δίνει μια φρέσκια/σύγχρονη πνοή στο κλασικό έργο και όλη η ομάδα Gaff υποστηρίζει το εγχείρημα (το εξαιρετικό και ευρηματικότατο σκηνικό αποτελεί ιδέα της Σοφίας Καραγιάννη).

Ο Ιωσήφ -σαν άλλος Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν- οδηγεί το θεατή από το χέρι, στην καταβύθιση στον εσωτερικό κόσμου και το μυαλό του κεντρικού ήρωα, αποδίδοντας αριστοτεχνικά όλες τις ψυχικές αποχρώσεις ως την σταδιακή κι ολοκληρωτική παράδοση του Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν στην απόλυτη «τρέλα». 

Ο σκηνικός χώρος, μια πολυμορφική ντουλάπα που μέσα της κλείνει όλο τον κόσμο του πρωταγωνιστή, και λειτουργεί σαν καταφύγιο αλλά και σαν τόπος εξομολόγησης και καθαρτηρίου, συμβαδίζει απόλυτα με τη σκηνοθετική ματιά και προσέγγιση του Κων/νου Πασσά: βήμα-βήμα η ντουλάπα αποσυντίθεται, όπως ο ήρωας, τον κρύβει και παράλληλα τον απογυμνώνει και λειτουργεί σαν το προσωπικό του ημερολόγιο, μέσα/πάνω στο οποίο καταγράφει με μανία τις σκέψεις του.

Η παράσταση πετυχαίνει να παρακολουθείς χωρίς αναπνοή την ιστορία που διαδραματίζεται, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης είναι ασταμάτητος πάνω στη σκηνή, βαθιά συγκινητικός και ιδιαίτερα καθηλωτικός στο τέλος και το όλο εγχείρημα προσεγγίζει με ευαισθησία κι ενσυναίσθηση το ζήτημα της ψυχικής νόσου, τις διακυμάνσεις που περνάει το άτομο που υποφέρει, το στίγμα και πώς αντιμετωπίζεται. 

#donotmiss

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ