Είδαμε: «Κήτος» του Β. Ρωμνιού σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Ε. Βογιατζή / βαθιά ανθρώπινο κάλεσμα

Αναφερόμενοι στις αρετές της παράστασης θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση, το κείμενό της. Το «Κήτος», πρόσφατα εκδοθέν δημιούργημα (εκδ. Κάπα), του Βαγγέλη Ρωμνιού, είναι ένα αυτοσαρκαστικό ψυχογράφημα, που κατορθώνει κυρίως με χιούμορ αλλά και στιγμές ωμής αλήθειας, συνολικά με μια λεπτή, διακριτική ευαισθησία να παρουσιάσει την ζωή ενός παχύσαρκου ατόμου στη σημερινή εποχή. Είναι από τις σπάνιες φορές πια που κείμενο σύγχρονου δημιουργού διηγείται “ανοιχτά”, προσκαλώντας όλους σε μια “ανώδυνη” θέαση (ή και ανάγνωση), έχοντας μια σαφή ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, που δεν μένει μετέωρη, οι στιγμές και τα μηνύματά της δεν χάνονται σε δυσκολονόητους συμβολισμούς, υπερρεαλιστικές προσεγγίσεις και αυστηρώς προσωπικούς συλλογισμούς που απλώς εκτίθενται. Κατά κύριο λόγο παρατίθενται οι σε ημερήσια διάταξη περιπέτειες-απόπειρες αδυνατίσματος ενός ατόμου, που για διαφορετικούς λόγους καταλήγουν στο κενό, για να φτάσουν, λίγο πριν το τέλος, να οδηγήσουν σε οριστικό αδιέξοδο, προφητικό για τον ίδιο τον συγγραφέα. Πρωταγωνιστεί, εξομολογείται στην ουσία, ένας μόνο ήρωας, που έχει να διαχειριστεί πάμπολλους καλοθελητές, διαιτολόγους, διατροφολόγους, ινσταγκραμικά μοντέλα, αλλά και φυτικά παρασκευάσματα που υπόσχονται θαύματα, ινστιτούτα και προσφορές αδυνατίσματος, ό,τι υπηρετεί την ευκολόπιστη “θεραπεία”. Όμως, παράλληλα με το εξωτερικό ένα άλλο βάρος θεριεύει, που πηγάζει από μέσα. Κυριαρχεί τόσο που γίνεται δεύτερη φύση. Αυτό δεν σχετίζεται με τα κιλά, καθώς εντοπίζεται στον καθένα. Είναι το ψυχικό βάρος, το οποίο δημιουργεί δαιμόνια και συμπεριφορές που δεν αφήνουν σε ησυχία. Είναι αποτέλεσμα πρωτίστως ξένων και εξωτερικών επιδράσεων. Μονολογεί ο ήρωας για την αδιόρατη επίθεση που δέχεται από εκείνο «…συνέχεια είσαι εκεί κι ας μη σε βλέπει κανείς. Σε αισθάνομαι στο σβέρκο μου, στην πλάτη μου, στην κοιλιά μου, στα γόνατά μου. Με διαπερνάς ολόκληρο. Σιγά σιγά γίνομαι εσύ. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ' όλα…».

Το δεκτικό ανάγνωσμα του Βαγγέλη Ρωμνιού, που το δούλευε συνέχεια, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να το δει σε έντυπη έκδοση ή επί σκηνής, είχε ευχάριστη κατάληξη στα χέρια του Ευάγγελου Βογιατζή, που το μετουσίωσε σε έναν αξιοσημείωτο, δυνατό μονόλογο. Ένας λόγος που δεν χαρακτηρίζεται στο σύνολό του ως κωμικός ή δραματικός, αλλά ίσως, πιο εύστοχα, ως βαθιά ανθρώπινος. Έχει στοιχεία και από τα δύο αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι η αίσθηση της χειροποίητης, αυθόρμητης εξομολόγησης, που αβίαστα συγκινεί. Ο Βογιατζής δεν αφηγείται απλώς ένα ξένο κείμενο, έχοντας διδακτική πρόθεση. Το πιστεύει και το ζει. Με ελάχιστα σκηνικά μέσα, μια ζυγαριά και ωραία γραφιστικά, δίνει σάρκα και οστά στον εσωτερικό κόσμο ανθρώπων που βρίσκονται στη διπλανή πόρτα. Ρίχνει φως, πέρα από τον ευδιάκριτο όγκο, στον δυσδιάκριτο ψυχισμό τους, κάνοντας μας να αναλογιστούμε ότι για την παχυσαρκία, ή την όποια παρόμοια κατάσταση, δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι πάσχοντες. Κλείνουμε τα μάτια σε ένα άλλο “κήτος”, που οδηγεί σε χειριστικές, "εύκολες" αντιδράσεις, χωρίς να μας αφήνει να δούμε από καρδιάς τον (συν)άνθρωπο. Σε απλούς αλλά ουσιαστικούς τόνους οι στίχοι και η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη εκφράζουν και ευαισθητοποιούν αυτήν την παράσταση, που δεν λειτουργεί ως μανιφέστο για την παχυσαρκία και τους ανθρώπους της, αλλά ως ένα -γενικότερο- άγγιγμα ψυχής.     

Ταυτότητα παράστασης:  εδώ

Εισιτήρια: ΕΔΩ