Είδαμε "Lapis Lazuli" του Ευριπίδη Λασκαρίδη / Λύκε, λύκε, (δεν) είσαι εδώ!

Στις περισσότερες παραστάσεις performance ο θεατής αναζητά συμβολισμούς, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει ή ακόμα και να πλάσει το σύμπαν που ξεδιπλώνεται μπροστά του. Η ακαθόριστη ματιά, ο μυστικός και συνάμα μυστήριος κόσμος είναι τα συστατικά δημιουργίας του δαιμόνιου Ευριπίδη Λασκαρίδη, που σε κάθε του δουλειά συγκροτεί ένα φαντασιακό μικρόσκοσμο, που πρωτίστως εκπλήσσει ως σύλληψη. Αν επιχειρήσουμε να νοηματοδοτήσουμε το αλλοπρόσαλλό του γίγνεσθαι, δύσκολη υπόθεση είναι η αλήθεια, το πιθανότερο είναι ότι θα πέσουμε έξω. Αν όμως το αντικρύσουμε ως αφήγηση μεταμορφώσεων, σωματικών και ψυχικών, με κωμικές καταβολές, με συναισθηματικές μεταβολές των ιδιότυπων ηρώων του, ίσως καταλήξουμε ότι πρόκειται για ιδιοφυείς δουλειές με λεπτότητα στην καταγραφή του ψυχισμού. Τα όντα του τσαλακώνονται, γελοιοποιούνται, μελαγχολούν, κρύβουν εσωτερική μοναξιά, αποκτούν ανθρώπινη ψυχική διάσταση, που παραμερίζει και επιβάλλεται των εξωλογικών εξωτερικών μορφών.

Έχοντας παρακολουθήσει το σύνολο των δουλειών του Λασκαρίδη το Lapis Lazuli θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο "γήινη" και προσιτή, η πιο "λογική", καθώς μπορεί κανείς να αναγνώσει ευκολότερα στοιχεία που διαμορφώνουν μια ιστορία ή άλλα που παραπέμπουν στο λαϊκό θέατρο σκιών, ή να αναγνωρίσει αναφορές από παλιές ταινίες του Μελιές (Ταξίδι στη σελήνη), του Μουρνάου (Nosferatu), αλλά και από νεότερες, όπως του Κόπολα (Δράκουλας) ή του Λάνθιμου. Στην προκείμενη περίπτωση το πρωταγωνιστικό ον είναι ένας λυκάνθρωπος που προσδοκά να "γίνει" άνθρωπος, να εξευγενιστεί. Είναι δε τόσο μεγάλη η επιθυμία του για αλλαγή ώστε επισκέπτεται ψυχίατρο, ενώ αντικαθιστά την καθιερωμένη του τροφή του με ψυχοφάρμακα. Ποιος, όμως, μπορεί αληθινά και παντοτινά να υπερβεί τη φύση του; Και πόσο τελικά αξίζει η προσπάθεια κατοχύρωσης "ανθρώπινης" ταυτότητας, ενός φαίνεσθαι που βρίθει συμβάσεων, αποδεικνυόμενο δύσπεπτο; Η σύγκρουση ανάμεσα στο είναι και στην επιθυμία για ένα εξωφυσικό, διαφορετικό είναι, είναι αναπόφευκτη. 'Ολα, ωστόσο, καταλήγουν όπως είναι πλασμένα και προορισμένα. Έτσι και στον επίλογο, δοσμένα αλλιώτικα το ίδιο δίπολο, ένας γήινος χαρακτήρας, ο αρχηγός μιας φυλής και ένας αλλόκοτος, ο ιππόκαμπος, φύσεις αντίθετες, συναντιούνται, αγκαλιάζονται, συνυπάρχουν.

Σε αυτό το σουρεαλιστικό παραμύθι για μεγάλους, όπου οι παραλογισμοί φωτογραφίζουν τη σύγχρονη καθημερινότητα με τον τρόμο να κυριαρχεί, ίσως δεν έχουν σημασία οι αναλύσεις, όσο το να κρατήσουμε εικόνες, τις εξόφθαλμες και εικαστικά άρτιες (ο χορός με τον σκελετό ήταν μια μαγική), αλλά και εκείνες που πλάθουμε κατ’ ιδίαν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ψευδαίσθησης και αλήθειας, σοβαρότητας και -διακωμώδησης- της σοβαροφάνειας. Αν κλείσουμε τα μάτια ίσως δούμε το έντονο μπλε του πετρώματος lapis lazouli, ένα φως που θα μας (απο)δείξει ότι πολλά είναι -πιο- απλά και ότι ξορκίζοντας τον φόβο τα παραμύθια έχουν ωραίο τέλος. 

ταυτότητα παράστασης & εισιτήρια: ΕΔΩ