Είδαμε: Lowen, Moon Moth στο Gazarte [04/04/2025]

Όπως και σε πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι και στη μουσική μια σειρά από τυχαία γεγονότα μπορούν να σε οδηγήσουν να απολαύσεις μια πανέμορφη εμπειρία. Με τους Lowen δεν είχα καμία επαφή και φρόντισε να με εκθέσει στο υλικό τους ο Βασίλης Χατζηβασιλείου (aka. Eloy Cha). Πιο συγκεκριμένα, επειδή ξέρει πλέον τα ακούσματα μου επέμεινε πάρα πολύ να ακούσω και τελικά είχε απόλυτο δίκιο. Δεν χρειάστηκε να κάνω δεύτερο άκουσμα. Στο δεύτερο ή τρίτο κομμάτι του δίσκου τους: “Do Not Go To War With The Demons Of Mazandaran”, είχα αποφασίσει ότι θα πάω να τους δω στο Gazarte την Παρασκευή 4 Απριλίου.

Το άνοιγμα της συναυλίας άνηκε στους Moon Moth. H μελαγχολία της μουσικής τους έπεσε σαν πέπλο στην μυστικιστική ατμόσφαιρα που είχαμε στον νου μας πηγαίνοντας σε ένα live των Lowen. Αυτή η αντίθεση μου δημιούργησε έναν περίεργο μαγνητισμό  με τις πειραματικές συνθέσεις και τις αιθέριες διφωνίες του σχήματος. Το όνειρο, ο μυστικισμός και η πραγματικότητα έγιναν ένα.

Οι Moon Moth είναι ένα πολύ ιδιαίτερο σχήμα. Αν και δεν θεωρώ ότι έχει πρωτοπορήσει σε κάτι, το συναίσθημα ξεχειλίζει και έχουν καταφέρει να κάνουν τη ησυχία κομμάτι των συνθέσεων τους. Φυσικά, στην πρώτη γραμμή βρίσκονται τα samples, τα synths και οι φωνές των δύο τραγουδιστριών. Όταν τελείωσε το set τους κατέβηκαν από την σκηνή και δυστυχώς αποφάσισαν να χάσουν το live των Lowen.

Οι Lowen βγήκαν στη σκηνή χωρίς να καθυστερήσουν λεπτό από την ανακοινωμένη ώρα και μεταμόρφωσαν το Gazarte σε έναν ναό αρχαίας απόκρυφης γνώσης. Από τις πρώτες νότες παρακολουθούσαμε με δέος σαν να βρισκόμασταν στο επίκεντρο μιας απαγορευμένης τελετής.

Το συγκρότημα εμφανίστηκε μπροστά μας με μια δραματική θεατρικότητα. Ο μπασίστας αεικίνητος, μου θύμισε σε στήσιμο και εμφάνιση τον David Coverdale. Ο κιθαρίστας, με την επιβλητική viking φυσιογνωμία του, εξαπέλυε είτε doomy riffs είτε heavy metal solos. Για την τραγουδίστρια δεν έχω πολλά λόγια για να την περιγράψω. Ντυμένη σαν υπηρέτρια του Ahriman, με μαύρα σγουρά μαλλιά, πρόσθετα μακριά χρυσά νύχια, φαινόταν να προφητεύει παρά να τραγουδά. 

To live των Lowen δεν είχε πολύ κόσμο και είναι μάλλον κακό για τη Made of Stone Productions που της έχω μια αδυναμία. Ωστόσο, εμάς μας άφησε μια αίσθηση μύησης στον ήχο των Lowen και θεωρώ ότι ήταν παρακαταθήκη για το αργό αλλά σταθερό χτίσιμο fan base την μπάντας. Ξέρεις…αυτό που δεν χρειάζεται managers και overwhelming social media παρουσία, αλλά αυτό που χτίζεται στόμα με στόμα. Εμείς που βρεθήκαμε εκεί να λέμε σε όσους ξέρουμε:  “Μη τους χάσεις την επόμενη φορά που θα έρθουν”.