ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Είδαμε: «Μια άλλη Θήβα» σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου / «Αθωώνοντας» τον Οιδίποδα

2022-11-11 Είδαμε: «Μια άλλη Θήβα» σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου / «Αθωώνοντας» τον Οιδίποδα

Η βαθιά ανταγωνιστική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν πατέρα και τον γιο του, φτάνοντας μέχρι τον φόνο του πρώτου, είναι ο πυρήνας του Μιας άλλης Θήβας, του Γαλλο-Ουρουγουανού θεατρικού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, ενός έργου που για πρώτη φορά επιλέγεται για το ρεπερτόριο ελληνικής σκηνής. Ένας συγγραφέας -δηλώνεται ως Σ- επισκέπτεται στις φυλακές έναν νεαρό που δολοφόνησε τον πατέρα του (Μάρτιν), ο διάλογος με τον οποίο θα τον βοηθήσει να γράψει ένα θεατρικό έργο με θέμα την πατροκτονία. Επιδίωξη μάλιστα είναι στην παράσταση που θα δημιουργηθεί τον ρόλο του πατροκτόνου να έχει ο Μαρτίν, κάτι τελικά που από τις αρχές απαγορεύεται. Ωστόσο, οι συναντήσεις θα συνεχιστούν και ένας ηθοποιός (Φεδερίκο) θα ερμηνεύσει τον επίμαχο ρόλο. Διαμορφώνεται λοιπόν ένα δίπολο που ενδιαφέρει εξίσου: έχοντας ως κοινό παρονομαστή τον θεατρικό συγγραφέα παρακολουθούμε τη σχέση που χτίζει τόσο με τον νεαρό κρατούμενο, όσο και με την προέκτασή του, τον ερμηνευτή της παράστασής του. Αξιοσημείωτο είναι το συγγραφικό τέχνασμα του Μπλάνκο -η μεγαλύτερη ίσως αρετή του κειμένου του-, ότι για τους δύο τελευταίους ήρωες ορίζει έναν κοινό ερμηνευτή. Ποικίλες και πλατιές αναφορές θα ενσωματωθούν σε αυτό το πλαίσιο, από την σοφόκλεια ιστορία για τον Οιδίποδα, τη σχετική φροϋδική ανάλυση, την ψυχική ασθένεια, τους ταξικούς διαχωρισμούς, τους θρησκευτικούς κανόνες, την ενδοοικογενειακή βία, τα όρια της δικαιοσύνης, τη σεξουαλική διαφοροποίηση από το κατεστημένο, ενώ θίγονται και ζητήματα καλλιτεχνικής δημιουργίας, το πώς πλάθεται ένας ρόλος, η διαδικασία που απαιτείται για το πέρασμα από το βίωμα στη στην απεικόνιση. Ζητήματα πολλά και ετερόκλητα που αποπροσανατολίζουν από το κέντρο βάρους, την ανάδειξη της σχέσης του συγγραφέα με τους άλλους δύο χαρακτήρες. Το κείμενο “ξαναθυμάται” εντόνως τους ήρωές του από τη μέση και έκτοτε αποκτώντας μια ζωηρότερη και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα πορεία. Σημειώνουμε ότι ο Μπλάνκο χαρακτηρίζει το κείμενό του με τον όρο «αυτομυθοπλασία», όπου τα όρια αληθινού και φανταστικού καταλήγουν δυσδιάκριτα, το αληθές μπορεί να καταλήξει ως ψέμα, ενώ τα γραφόμενα εμπεριέχουν -ή και μη- το εγώ του συντάκτη.

Έχοντας την επιτυχημένη εμπειρία του ανεβάσματος έργων με δύο και μόνο ήρωες ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επανέρχεται σε γνωστά του λημέρια, επιλέγοντας αυτήν τη φορά, ένα νέο σχετικά κείμενο, δίνοντας μας την ευκαιρία να το γνωρίσουμε. Επικεντρώνοντας στη θεατρική του αναπαράσταση αποτελεσματικός θα αποδεικνυόταν ένας χειρισμός “αποδελτίωσης” από τα πιο φλύαρα σημεία και δευτερεύοντα από τον εν δυνάμει στόχο, την ανάδειξη της σχέσης του συγγραφέα-πρωταγωνιστή με τον κατ’ ουσία φονιά αλλά και τον καθ’ ομοίωση για τη θεατρική του εκδοχή. Πέρα από την πιο σφιχτή αίσθηση της παράστασης, η συντόμευσή της ως άμεσο επακόλουθο θα την καθιστούσε περαιτέρω δεκτική. Η δραματική ένταση αργεί να έρθει, καθώς έχουν προηγηθεί στιγμές άνευ εξέλιξης, ως τη μέση περίπου, έχουμε εκ φύσεως προερχόμενη, μια επίπεδη και μονότονη δραματική παράθεση. Παρά ταύτα, έχουμε και εδώ την περίπτωση μιας καθαρής, άμεσης ματιάς, χωρίς τερτίπια ή εντυπωσιασμούς, ένα διαυγές τελικό αποτέλεσμα. Εξαιρετική η επιλογή των δύο συγκεκριμένων ηθοποιών, που επί σκηνής αλληλοσυμπληρώνονται: Ο Θάνος Λέκκας, ως συγγραφέας, ρόλος που ακουμπά κατ΄ επέκταση τον ίδιο τον Μπλάνκο, αναδεικνύει μια σχέση που αναπτύσσεται σταδιακά, από το επιστημονικό και ανθρωπίνως αποστασιοποιημένο ενδιαφέρον φτάνει στην “βαθιά”, -αν και αδήλωτη ως προς το μέγεθός της- συμπάθεια του προς τον νεαρό κρατούμενο, κρατώντας με πόνο ψυχής τις ισορροπίες. Γεγονός σπουδαίο αποτελεί ο Δημήτρης Καπουράνης, στον διπλό ρόλο του Μαρτίν και του Φεδερίκο, πλήρης η ταύτισή του με αμφότερους, με αστραπιαία προσαρμογή στον καθένα από αυτούς: δίψα για την ερμηνεία από τον επαγγελματία ηθοποιό από τη μια και σχεδόν ταυτόχρονα από την άλλη -η εναλλαγή δηλώνεται με το κούμπωμα και το ξεκούμπωμα της ζακέτας-, η τρυφερότητα του νεαρού κρατουμένου, που μας γίνεται μεμιάς συμπαθής, από δηλωμένος θύτης, αδήλωτο θύμα. Το απλό σκηνικό του Κώστα Πολίτη -προαύλιο φυλακής με μια μπασκέτα που λειτουργεί ως “μοχλός” κίνησης-, σύννομο με ό,τι υποδεικνύει ο Μπλάνκο, αφήνει την ελευθερία των κινήσεων για το ξεδίπλωμα των ηρώων.

Σύνολο: Ρεαλιστική και σύγχρονη αναπαράσταση ενός πρωτότυπου -κυρίως ως προς τη σύνθεση των προσώπων του- κειμένου, που πρωτογνωρίζουμε στα εγχώρια. Η λιτή και συνάμα ουσιαστική σκηνοθετική πνοή, αλλά και οι δύο σημαντικές ερμηνείες -ειδικά εκείνη του Δ. Καπουράνη κρίνεται ως αποκάλυψη- καθιστούν το εγχείρημα ως ένα από τα, μέχρι στιγμής, αξιοπρόσεκτα της τρέχουσας σεζόν.