Είδαμε: "Ο χορός των εραστών" του Tiago Rodrigues στη Στέγη / Μια ανάσα, ένα καρδιοχτύπι, σε έναν μονόλογο για... 2!

Γνώριμος στην εγχώρια θεατρική σκηνή ο Πορτογάλος δημιουργός και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αβινιόν Tiago Rodrigues, με σημαντικές του δημιουργίες να έχουν παρουσιαστεί τόσο στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (το διφορούμενο Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες), όσο και στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (το αριστοτεχνικό Hecuba, not Hecuba), επιστρέφει ως σκηνοθέτης, αυτήν τη φορά στην πρώτη του συγγραφική δουλειά, η συνολική σύνθεση της οποίας, λαμβάνοντας υπόψη την παρούσα ξαναδουλεμένη εκδοχή, διήρκησε περίπου 15 χρόνια (2006-2020).

"...τόσος Χρόνος για τόσα ασήμαντα πράγματα...
υπάρχει ακόμη Χρόνος...
όχι, δεν έχουμε Χρόνο...
ας περιμένουμε...
να βρούμε λίγο Χρόνο να αλλάξουμε...
από πού να αρχίσουμε;
εχουμε Χρόνο;
ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ!
αλλάξαμε;
η αλλαγή είναι αργή...
τα χρόνια περνούν...
μια στιγμή που θα μνημονεύουμε για πάντα...
σήμερα..."

Δύο πρόσωπα, ένα ζευγάρι, δύο φωνές που αποδίδουν έναν ήχο. Η νύχτα διακόπτεται απότομα, από τις λίγες φορές που οι φωνές αυτονομούνται: Δεν μπορώ να αναπνεύσω λέει η γυναίκα, δεν μπορεί να αναπνεύσει σιγοντάρει ο άντρας και μπαίνουμε σε μια πορεία ταύτισης, στην αφήγηση του κοινού παρελθόντος. Δύο ζωές που δεν συνυπάρχουν απλώς, μα συμπορεύονται ολότελα. Η κοινή ζωή είναι το βάλσαμο στον χρόνο που περνά και τη φθορά που φέρνει. Ακόμα και η αγωνιώδης, ενδόμυχη ερώτηση που ξεπετάγεται ενίοτε από τα μύχια «Έχουμε χρόνο;» με το κοινό κοίταγμα στα μάτια, βρίσκει την κοινή -λυτρωτική- απάντηση: «ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ!». Στην έλλειψη ή στην αναζήτηση χρόνου η σωτήρια οδός μοιαζει να είναι η αναμονή. Δύο παράλληλοι μονόλογοι, ή πιο ταιριαστά μια φωνή με δύο αποχρώσεις, που ακολουθεί ταυτόσημους ήχους της καρδιάς, εξωτερικεύοντας ίδιες αγωνίες. Μια συνοπτική ιστορία δύο -συνηθισμένων- ζωών που καταλήγει σε έναν παραμυθητικό -κοινό και πάλι- μονόλογο. Ακόμα και αν δεν έχει happy end, καθώς κάποια στιγμή μόνο το ένα σώμα παραμένει στα επίγεια -δεν έχει σημασία ποιο-, η ζωή παραμένει μια και κοινή για τον όποιο ζωντανό με εκείνην του όποιου νεκρού. Η σκέψη, η μνήμη, η νοσταλγία δημιουργούν νέα μονοπάτια παράλληλης και ταυτόχρονης πορείας.

Εξαιρετικό το κείμενο του Rodriques, ακροβατεί ανάμεσα στον πεζό και λυρικό λόγο, όπως εξάλλου συμβαίνει με την ζωή και τις εκφάνσεις της. Σφοδρός λόγος, σφοδρότατη και η απόδοσή του. Ο Νίκος Καραθάνος (εκείνος) και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου (εκείνη) αποδεικνύονται άμεσοι, ιδανικοί εκφραστές αυτού του ιδιότυπου απολογισμού ζωής. Έχουν τόσο καλά δουλέψει μεταξύ τους, αποδεικνύοντας μια σκηνική χημεία, που όχι μόνο δεν επιτρέπει να χαθεί ίχνος από τις ταυτόχρονες και ταυτόσημες ατάκες τους, αλλά βγάζουν τις ίδιες ανάσες, την ίδια πνοή. Αφηγούνται περιστατικά της ζωής και του θανάτου με τρόπο απλό, χωρίς φτιασίδια -τα μόνα σκηνικά είναι ένα τραπέζι, δύο καρέκλες και η πρώτη ύλη, το χώμα, που γίνεται ο μετέπειτα χώρος υποδοχής και αφετηρίας της νέας κοινής ζωής-, με απόλυτη -και αξιοθαύμαστη- αρμονία. Βιώνουν την κάθε λέξη από την εξαρτημένη σχέση των ηρώων τους και μόνο με την αφήγηση ξαναστήνουν στιγμιότυπα από την παρελθούσα, την παρούσα, αλλά και τη μετά θάνατον ζωή εκείνων, εξυψώνοντας στο υπέρτατο τη συνθήκη «για πάντα μαζί». Όπως και οι ήρωες τους, αποδίδουν με εξαιρετική ακρίβεια και άψογο συντονισμό, με μια ψυχή, μια "κοινή" ερμηνεία..

Μετά την αποθεωτική Second Woman της Στεφανίας Γουλιώτη και η δεύτερη φετινή παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών προστίθεται στα must see της νέας σεζόν.

Ταυτότητα της παράστασης & Εισιτήρια: ΕΔΩ