Eίδαμε: «Οι Ναυαγοί» | Σκηνοθεσία: Ηρώ Μπέζου - Γιάννης Παπαδόπουλος -

Οι λόγοι που κατηφόρισα τα σκαλιά του Θεάτρου Κουν ένα βροχερό απόγευμα Δευτέρας, παρέα με τον έτερο συντάκτη του deBόp Νίκο Ρουμπή ήταν, κυρίως, δύο: Το γεγονός ότι το κείμενο και εν μέρει η σκηνοθεσία των «Ναυαγών» ανήκει στην Ηρώ Ελένη Μπέζου, την οποία γνωρίζω ως ηθοποιό και της οποίας το ανεπιτήδευτο παίξιμο και την αίσθηση του χιούμορ εκτιμώ. Αφετέρου η παρουσία της Σοφίας Κόκκαλη ως ενός εκ των τριών πρωταγωνιστών, μια άλλη, πολύ ιδιαίτερη και ταλαντούχα παρουσία στη φουρνιά των νέων ηθοποιών, την οποία θα ήθελα να δω από κοντά στο σανίδι.

Το σκηνικό της παράστασης είναι λιτό και καλαίσθητο αλλά χωρίς να αποσκοπεί να να τραβήξει τo βλέμμα του θεατή, μιας και η προτεραιότητα στο έργο είναι ο λόγος που ρέει αδιάκοπος (πραγματικά οι διάλογοι είναι καταιγιστικοί) κα η στάση και έκφραση των ηθοποιών. Η υπόθεση είναι φαινομενικά απλή: ένας νεαρός και σχετικά άπειρος δημοσιογράφος (Μιχάλης Τιτόπουλος) επισκέπτεται για να πάρει συνέντευξη από έναν σημαντικό αλλά αποσυρμένο, πια, συγγραφέα (Γιάννος Περλέγκας) στο σπίτι του τελευταίου στην εξοχή. Εκεί ο συγγραφέας ζει απομονωμένος από την πολλή συνάφεια του κόσμου μαζί με την «προβληματική» κόρη του (Σοφία Κόκκαλη). Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι για τον νεαρό δημοσιογράφο δεν πρόκειται για μια απλή συνέντευξη, μιας και ο εν λόγω συγγραφέας υπήρξε το είδωλό του κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, μια πηγή έμπνευσης που οδήγησε και τον ίδιο να ασχοληθεί τελικά με το γράψιμο και την δημοσιογραφία.

Με αφορμή αυτή την επίσκεψη, η Μπέζου στήνει ένα πλέγμα σχέσεων που αναπτύσσονται στο τρίγωνο πατέρας – κόρη – επισκέπτης, σχέσεις οι οποίες είναι παράλληλα συγκρουσιακές και αγαπητικές έως και ερωτικές, με έναν διεστραμμένο τρόπο που πάει πίσω στο παρελθόν των ηρώων. Το βράδυ που θα περάσουν μαζί θα αποτελέσει ένα λυτρωτικό ταξίδι αυτογνωσίας και για τους τρεις και το επόμενο πρωί θα τους βρει αλλαγμένους, με μια καινούρια εκδοχή του εαυτού τους.

Οι «Ναυαγοί» είναι μια παράσταση που προσπαθεί και τα καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να «μιλήσει» για πολλά πράγματα ταυτόχρονα και πάνω απ’όλα για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και των σχέσεων. Επίσης, για το πόσο σαθρά είναι η εικόνα και τα στερεότυπα που φτιάχνει η ίδια η κοινωνία για τα άτομα (πετυχημένος – αποτυχημένος, ψυχικά άρρωστος- υγιής κτλ), αλλά και πόσο εύκολα οι άνθρωποι τείνουν να εξιδανικεύουν και να ηρωοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις.

Η ατμοσφαιρά της παράστασης μου έφερε στο νου εικόνες από κείμενα Αμερικανών λογοτεχνών όπως ο Ρέιμοντ Κάρβερ και η Ανν Σέξτον. Το κείμενο της Μπέζου είναι χειμαρρώδες, αλλά χωρίς να κουράζει, μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια συγγραφής θεατρικού κειμένου. Οι δε τρεις ηθοποιοί το υποστηρίζουν στον ακέραιο βαθμό, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή παρά, ίσως, μια ελαφρά αμηχανία που παρατήρησα στο πρώτο εικοσάλεπτο του έργου. Στα πολύ θετικά,  επίσης, το γεγονός ότι το θέατρο σε μια περίοδο πανδημίας ήταν γεμάτο και δη με νεανικό κοινό.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Παπαδόπουλος Σκηνικά-κοστούμια: Εύα Γουλάκου Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας Φωτογραφίες: Γιάννης Μακρογιαννέλης Εκτέλεση παραγωγής: TooFarEast Productions

ΠΑΙΖΟΥΝ: Σοφία Κόκκαλη, Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος

Διάρκεια: 1 ώρα και 45 λεπτά

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ