Είδαμε: Soccer opera στο Φεστιβάλ Αθηνών / Ώρα για ποδόσφαιρο και...όπερα!

Σαν σύλληψη (Λευτέρης Βενιάδης) και σαν εγχείρημα εκ πρώτης φαίνονται παράταιρα, σίγουρα ευφάνταστα: ένας αγώνας ποδοσφαίρου 3x3, όπου οι αγωνιζόμενοι είναι λυρικοί τραγουδιστές, ένας χορευτής, ένας ηθοποιός (εξαιρετικοί στο είδος τους και άκρως προσαρμόσιμοι στην περίσταση οι Αγγελική Ζωή Καραγκούνη, Διονύσης Μελογιαννίδης, Διονύσης Τσαντίνης, Ειρήνη Τζανετουλάκου, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Μικές Γλύκας), διαιτητής μια μαέστρος (Φαίδρα Γιαννέλου), έχει θερμή δημοσιογραφική κάλυψη (Λευτέρης Βενιάδης), ενώ στις κερκίδες οι αντίπαλοι φίλαθλοι αντικαθιστούν τα θορυβώδη συνθήματα με πολυφωνικά τραγούδια. Κρίσιμες φάσεις, πέναλτι, κόρνερ, κάρτες, γκολ, χαμένες ευκαιρίες, οφσάιντ, διαμαρτυρίες, παράταση και πάνω από όλα...όπερα συνθέτουν εκ του αποτελέσματος μια παράσταση σκηνοθετημένη με φαντασία αλλά και λεπτομέρεια (Sofia Simitzis), που παρά την ιδιότυπη σύνθεσή της δεν αιθεροβατεί και τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη του, αποδεικνύοντας ότι -τουλάχιστον στον χώρο της τέχνης- ακόμα και τα φαινομενικά ετερόκλητα μπορούν να κάνουν θαύματα όταν σμίγουν. Εμφανώς ομαδική δουλειά, άψογα συντονισμένη, χάρμα οφθαλμών (και ώτων), αισιόδοξη, χαρούμενη, ανατρεπτική.

Αν και διακρίναμε κάποιες αδυναμίες στο κείμενο της Gerhild Steinbuch, (ή ενδεχομένως στην προσαρμογή του στην ελληνική), που δεν ήταν αμιγώς αθλητικού περιεχομένου, αλλά προσπάθησε να λειτουργήσει και σχολιαστικά στο κοινωνικοιστορικό γίγνεσθαι με τρόπο κυρίως αποφθεγματικό, γεγονός που δομικά δημιούργησε ζητήματα σύνδεσης, ωστόσο και εκεί μπορεί να εντοπίσει κανείς ευρύτερες διαστάσεις σε έννοιες όπως η συλλογικότητα, η συνύπαρξη, ο ηρωισμός και πώς αυτές αποκτούν κοινό παρονομαστή σε ποικίλους χώρους και χρονικές στιγμές. Το συγκινητικό αυτοβιογραφικό τέλος, έτσι όπως τίθεται από τον Λευτέρη Βενιάδη, με τη διαπίστωση ότι όλα αλλάζουν, φεύγουν ή και χάνονται, εκείνο που μένει όμως είναι οι αναμνήσεις της ξεγνοιασιάς από τα παιδικά χρόνια, δίνει την απρόσμενη ευκαιρία στους θεατές για ένα νοσταλγικό ταξίδι σε δικά τους στιγμιότυπα του τότε. Όπως και να έχει η ιδέα της σύλληψης και εν προκειμένω η απόδοσή της ξεπερνούν ακόμα και τη βάση της-κείμενο, προσφέροντας αρκετές ωραίες σκηνές (παρουσίαση ομάδων, τη μαέστρο διαιτητή, την άρια του επιθετικού, την απολαυστική στιγμή-εξιστόρηση του ημιχρόνου). Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στη χορωδία Sonorae (Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας «Μαρία Κάλλας»), που πλάθει μια αληθινά νεανική, ξεσηκωτική κερκίδα, χαίρεσαι μαζί της! Αρωγός στο εγχείρημα το μουσικό συγκρότημα Ventus Ensemble, που ομοίως δημιουργεί συνθήκες ιδιότυπου ποδοσφαιρικού αγώνα.

Φύγαμε με ένα πλατύ χαμόγελο και ευδιάθετοι, γιατί είδαμε πραγματικά μια πρόταση ουσιαστική, εμπνευσμένη, πρωτότυπη, ζωηρή, ίσως την πιο χαρωπή του φετινού Φεστιβάλ, που δικαίως κέρδισε το θερμό χειροκρότημα. Μπράβο από καρδιάς, αναμένουμε και άλλα από τη σύμπραξη της ομάδας, εύσημα και στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου που της έδωσε χρόνο και χώρο έκφρασης.

Ταυτότητα της παράστασης 

http://aefestival.gr/festival_events/the-soccer-opera/