Είδαμε τα «Αδέλφια εξ' αίματος»

Principessa, φώναζε ο Ρομπέρτο Μπενίνι στο La vita è bella τη γυναίκα του. Prinicipessa φωνάζει κι ο Μίρκο τη μικρή του αδερφή στην ταινία «Αδέλφια εξ' αίματος». Μόνο που στην ταινία των αδελφών Ινοσέντσιο τα αγόρια δε χαμογελάνε, ούτε γελάνε. Κλαίνε. Όχι μπροστά σε κόσμο, αλλά και πάλι.

Δύο 17χρονοι, ο Μίρκο κι ο Μανόλο, μεγαλώνουν στη Ρώμη. Πηγαίνουν σχολείο και τα βράδια εργάζονται ως ντελιβαράδες. Ονειρεύονται, όμως, να πιάσουν την καλή. Ένα βράδι θα παρασύρουν έναν πεζό σκοτώνοντάς τον. Μόνο που ο πεζός αυτός δεν είναι τυχαίος-μέλος της μαφίας είναι. Κι οι δύο νέοι θα καταφέρουν αυτό που ονειρεύονταν, να πιάσουν την καλή. Αφαιρώντας ζωές, πωλώντας ναρκωτικά, γυναίκες...

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο των δύο αδελφών δεν είναι μια ηθικοπλαστική ταινία. Ωμά ρεαλιστική με σεκάνς που κόβουν την ανάσα φορές φορές μας θυμίζει πως οι Φάουστ ζουν ακόμη και σήμερα.  Το μόνο μείον του το σενάριο που σε στιγμές χωλαίνει- η χημεία όμως των δύο πρωταγωνιστών καλύπτει τις όποιες ελλείψεις.

Ίσως ο δρόμος για την κόλαση να είναι συντομότερος απ' όσο νομίζουμε.