Είδαμε: "Τhe 1821 - H ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" των Φ. Δεληβοριά & Δ. Καραντζά στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά
2021-06-18
Αν συσχετίσουμε την επιθεώρηση με τις καταβολές της στην αρχαία κωμωδία, που τις περισσότερες φορές σατίριζε με τρόπο αμείλικτο και αυστηρό πρόσωπα και πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις της επικαιρότητας, αλλά και με το αντίστοιχο βεληνεκές σύγχρονων ανεβασμάτων του είδους, στην περίπτωση του «Τhe 1821 η Επιθεώρηση» έχουμε να κάνουμε εκ πρώτης με μια αισθητή διαφοροποίηση, καθώς το περιεχόμενό του πλαισιώνεται από θεματική που λειτουργεί ως ταχεία ιστορική αναδρομή, με αφετηρία την “ένδοξη” επανάσταση -οι ήρωες του τότε προσεγγίζονται με παρονομαστή συμβάντων του τώρα- αλλά και στιγμιότυπα του σήμερα, ενίοτε εμπλεκόμενα μεταξύ τους. Η νέα αυτή συνθήκη αποτελεί από μόνη της μια ενδιαφέρουσα ιδέα, που παίρνει το ρίσκο, επαναπροσδιορίζοντας την “παραδοσιακή” αντίληψη του είδους επιθεώρηση και θέτοντάς τον ταυτόχρονα σε επαναδιαπραγμάτευση. Μας έρχεται στον νου το παρόμοιο, προ διετίας, επιτυχημένο εγχείρημα του Δημήτρη Καραντζά, του ίδιου σκηνοθέτη εν προκειμένω, που αντίκρυσε τις αριστοφανικές Νεφέλες με αέρα ανανεωτικό, έχοντας αίσθηση της βάσης, του αρχέτυπου κειμένου δηλαδή και του ρόλου του, αλλά ταυτόχρονα με ουσιαστικό και έκδηλο ενδιαφέρον για την “εξέλιξη” της αναπαράστασής του στο σήμερα.
Η συνολική δραματουργική σύνθεση της παράστασης βασίστηκε στην πεπατημένη, στην εναλλαγή σατιρικών νούμερων με τραγουδιστικά διαλείμματα (απολαυστικές οι συνθέσεις του Φοίβου Δεληβοριά, οι περισσότερες στο γνώριμο στυλ του δημιουργού με κάποιες να μπορούν να σταθούν και αυτόνομα). Προσεγγίζοντας τη βάση της σύνθεσης, τα κείμενα, προκύπτει εκ του αποτελέσματος ότι δεν είναι όλα της ίδιας δυναμικής, με συνέπεια να παρατηρούνται στη διάρκεια -ακόμα και στην αρχή- στιγμές “χαλάρωσης”, κάποια να είναι ιδιαίτερα εκτενή (π.χ. το φωνακλάδικο «ο Γεροδήμος πέθανε» και το «Όταν πήγα να πάρω μέρος στον επαναστατικό αγώνα»), θίγοντας πολλές πτυχές και αφήνοντας την εστίαση υπόθεση ανοιχτή, ενώ συναντάμε και ένα νούμερο με “γλωσσολογικού” τύπου ανάλυση για την τούρκικη προέλευση καθημερινών μας λέξεων, που ωστόσο δεν γίνεται αντιληπτή η κωμική του διάσταση και εν τέλει η δικαιολόγηση της παρουσίας του. Υπήρχαν ωστόσο και αρκετά εύστοχα κείμενα - νούμερα που μας έκαναν να γελάσουμε («το τι θα πει Έλληνας» αποτελεί ένα από αυτά, ομοίως το απολαυστικό «Με το καλό» που αναπαριστά το τηλεοπτικό «Στην υγεία μας ρε παιδιά», όπως και το ευφρόσυνο «Προσεχώς», που αν και προϋπόθετε ειδικότερες και όχι απαραίτητα δεδομένες στο ευρύ κοινό γνώσεις για τη γραφή των Οικονομίδη, Λάνθιμου και του πιο “οικείου” Παπακαλιάτη για να γίνει επακριβώς αντιληπτή η σάτιρα, εντούτοις προσέφερε αβίαστα γέλιο). Κάπως φτωχά αποδείχθηκαν τα κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη) και ιδιαίτερα τα σκηνικά (Μαρία Πανουργιά & Μυρτώ Λάμπρου), αντιστρόφως ανάλογα με την ποικιλία των νούμερων. Σχολιάζοντας τις ερμηνείες όλοι οι ηθοποιοί (Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Eλένη Κοκκίδου, Νίκος Καραθάνος, Γιώργος Γάλλος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Γιάννης Νιάρρος, Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Κουκουράκης, Γιάννης Κλίνης, Βάσω Καβαλιεράτου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ηλίας Μουλάς και Ιωάννα Πιατά), αναλογιζόμενοι μάλιστα ότι, πλην της πρώτης που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συνδετικός κρίκος της επιθεώρησης που επανακάμπτει στα χρόνια της Μεταπολιτεύσης και της επαναπροσέγγισης του είδους σήμερα, δεν έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο είδος, ανταποκρίθηκαν -και με το παραπάνω- σε ό,τι τους ζητήθηκε. Ασφαλώς κάποια από τα κείμενα, σε μερικά αναγνωρίζεται εύκολα η “γραφή” του συντάκτη, βοήθησαν να αναδειχθούν ορισμένοι παραπάνω (ξεχωρίζουν λόγου χάρη οι Γιάννης Νιάρρος, Νίκος Καραθάνος και Ηλίας Μουλάς), στο σύνολό της ωστόσο η παράσταση οφείλει πολλά στη θέρμη των αποδεδειγμένα καλών ερμηνευτών της και στην ομαδική τους δουλειά. Το κείμενο-σχόλιο της Γλυκερίας Μπασδέκη, εξόχως ποιητικό και κατ επέκταση συναισθηματικό, μοιάζει να μη δένει με την προγενέστερη εύθυμη διάθεση και ίσως δεν ήταν η πιο κατάλληλη επιλογή για το κλείσιμο.
Σύνολο: Δουλειά με καλές, έντιμες προθέσεις, αποδεικνύει εμπράκτως μια διαφορετική από την τετριμμένη προσέγγιση του είδους επιθεώρηση, χωρίς να ρέπει στο φτηνό θέαμα, τον πρόχειρο αυτοσχεδιασμό και την κιτς διακωμώδηση. Το κοινό θα περάσει ευχάριστα, θα χειροκροτήσει ζωηρά, ένας πιο απαιτητικός θεατής ενδεχομένως περίμενε και κάτι παραπάνω.
