Είδαμε : «Τhe Humans» του S. Karam σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη / Ψυχογραφώντας την «αγία οικογένεια»

Το The Humans του Stephen Karam έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 2016, κερδίζοντας την ίδια χρονιά το Βραβείο Tony για το καλύτερο θεατρικό έργο. Ακολούθως, έγινε ταινία (2021), σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, που παρόμοια με τη θεατρική εκδοχή έτυχε θερμής υποδοχής από κριτικούς και κοινό.

Η οικογένεια Μπλέικ συγκεντρώνεται στη Νέα Υόρκη στο διαμέρισμα όπου συζεί η κόρη Μπρίτζετ με τον φίλο της, για να γιορτάσει την ημέρα των Ευχαριστιών. Η συνάντηση ξεκινά σε κλίμα θαλπωρής, παρόλο που οι γονείς δεν συμπαθούν την υποβαθμισμένη περιοχή του σπιτιού και γενικότερα την πόλη, ενώ η Ντίντρι, η  θρησκευόμενη μητέρα, δεν διστάζει να εκτοξεύσει σχόλια για τη χωρίς γάμο συμβίωση της κόρης της. Στη διάρκεια θα βγουν πολλά στην επιφάνεια, που αφορούν όλα τα μέλη της οικογένειας: οι εφιάλτες του πατέρα, μια γιαγιά σχεδόν σε μόνιμη καθήλωση που τους ταλαιπωρεί, ο χωρισμός της έτερης κόρης από τη σύντροφό της και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που της στερεί την επαγγελματική άνοδο, οικονομικά προβλήματα, το αμφίρροπο και εν τέλει δυσδιάκριτο μέλλον όλων.

Στην ουσία αυτό με το οποίο καταπιάνεται ο Καράμ είναι να παρουσιάσει το πορτρέτο μιας σύγχρονης αμερικάνικης οικογένειας - ουτοπίας, σε έναν τόπο, που για κάποιους μπορεί και να φαντάζει ως γη της επαγγελίας, στην πραγματικότητα η επιβίωση σε αυτόν προϋποθέτει σκληρό αγώνα με αντοχές και απώλειες. Στο κέντρο του κάδρου τίθεται ο άνθρωπος. Ανθρωποκεντρική είναι και η διάσταση που δίνει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, παρουσιάζοντας με τάξη τα λογής πρόσωπα και τα πολλά περιστατικά, δημιουργώντας χαρακτήρες αυτόνομους και ευδιάκριτους, που ο καθένας προκαλεί το δικό του ενδιαφέρον τόσο λόγω του μικρόκοσμού του, όσο και δρώντας εντός του συνόλου. Έχουμε, λοιπόν, την περίπτωση οικείων ηρώων, καθόλου εξεζητημένων, οι οποίοι αντιμετωπίζονται με αγάπη, εκτίμηση, με τρόπο ισάξιο, οδηγώντας σε μια δεμένη θεατρική πράξη. Αρωγοί στο εγχείρημα οι ηθοποιοί, που ξεδιπλώνουν αβίαστα τους χαρακτήρες, μας αφήνουν να διεισδύσουμε σε αυτούς, να τους σκεφτούμε, ίσως να αναλογιστούμε κοινά σημεία και στιγμές. Το αποτέλεσμα είναι η απεικόνιση ποικίλων ανθρώπινων τύπων, που κουμπώνουν μεταξύ τους μέσα από τις διαφορές και τις συγκρούσεις τους. Εξαιρετική η στιγμή για όλους (Θέμις Μπαζάκα / μητέρα, Μαρία Πετεβή / κόρη,  Ειρήνη Μακρή/ έτερη κόρη, Λάζαρος Γεωργακόπουλος / πατέρας, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, σύντροφος της κόρης, η συνταρακτική, αν και μέσα σε ένα σχεδόν βουβό ρόλο, Ξένια Καλογεροπούλου / γιαγιά). Το σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, αν και οριακά λειτουργικό λόγω της μικρής σκηνής, αποτυπώνει εύστοχα τη στυλάτη νεοϋορκέζικη μεζονέτα.

Σύνολο: Αν και στην ουσία δεν συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, με την έννοια ότι δεν έχουμε μια ιστορία δριμείας εξέλιξης, εντούτοις πρόκειται για μια καλοδουλεμένη, ενδιαφέρουσα παράσταση, που λειτουργεί ως ψυχογράφημα, καθώς η κύρια δυναμική της αφορά στην “αποκάλυψη” των ηρώων της -αποτέλεσμα της σκηνοθετικής και ερμηνευτικής ενσυναίσθησης-, ξεκινώντας από την ωραιοποιημένη τους εκδοχή και καταλήγοντας εντός σύγχρονων και ρεαλιστικών συνθηκών στην πραγματική, την πιο εξωστρεφή και χωρίς κανένα περιτύλιγμα. Οι μύθοι της “αγίας οικογένειας” και του “American beauty” διαλύονται, όχι όμως τελικά και η ίδια οικογένεια, καθώς η δύναμη της αγάπης αποδεικνύεται καταλυτική και επανορθωτική.    

  Ταυτότητα της παράστασης: εδώ                             

  Εισιτήρια:  ΕΔΩ