Είδαμε τη «Λούλα» στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Πηγαίνοντας στο θέατρο του Νέου Κόσμου για να παρακολουθήσουμε τη «Λούλα» του Β. Ραπτόπουλου, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο, από την ομάδα Elephas Tiliensis (Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου), ξέραμε ότι θα δούμε μια πολύ καλή παράσταση. Αυτό όμως που ξεχωρίζει την ομάδα αυτή, είναι το ότι, κάθε φορά μας δίνει νέα δουλειά, εντελώς διαφορετική η κάθε μια από τις προηγούμενες, με μια φρέσκια ματιά, χωρίς να χάνει τίποτα από την ποιότητα και το στιλ της.

Η «Λούλα» μιλάει για μια ολόκληρη γενιά, για μια ολόκληρη εποχή, η οποία δεν ξέρουμε κατά πόσον έχει ξεπεραστεί ακόμα. Κέντρο του έργου είναι η αναζήτηση της λαγνείας από την όμορφη -αλλά ανοργασμική- πρωταγωνίστρια. Μια αναζήτηση που παρασύρει την κοπέλα ως τον αφανισμό της. Στον αντίποδα βρίσκεται η Εύη, το alter ego της Λούλας, φίλη και συγκάτοικος, που ενσαρκώνει και εγκολπώνεται όλα τα χαρακτηριστικά που λείπουν από εκείνη. Δυο φοιτήτριες, στην εποχή του lifestyle και του εφήμερου, που αφήνουν τη ζωή να περνάει, αναζητώντας την ολοκλήρωση. 

Παράλληλα, στο εύστοχα στημένο σκηνικό, σε μια οθόνη προβάλεται η ιστορία της Ελλάδας την εποχή που μιλάμε (μέσα δεκαετίας του 1990 κι έπειτα), αποσπάσματα από τη ματαιοδοξία και την κενοδοξία που κάλυψε τον Έλληνα, τηλεοπτικές εκπομπές (που κάποιοι είχαμε ξεχάσε κιόλας), στιγμές που πέρασαν αλλά άγγιξαν βαθιά τον πολιτικό πολιτισμό μας.

Και μέσα σε όλα δυο κορίτσια, σε ένα φοιτητικό διαμέρισμα στα Εξάρχεια, με την τηλεοράση ανοιχτή, προσπαθούν να ανακαλύψουν τον έρωτα και τις διαστροφές του, ζουν μέσα από αυτόν ή για αυτόν, πίνουν, έχουν παραισθήσεις από το χόρτο και μπλέκονται ονειρικά σχεδόν, σε ένα γαϊτανάκι αναζητήσεως της λαγνείας.

Οι δυο πρωταγωνίστριες Ανθή Ευστρατιάδου (Λούλα) και Βίκυ Κατσίκα (Εύη) σε μεταφέρουν σε αυτόν τον κόσμο εντέχνως και χωρίς γυρισμό. Τα γέλια τους, το καυστικό χιούμορ και η βωμολοχία τους, αποδίδουν απόλυτα και με ένταση το έργο.

Τι γίνεται, λοιπόν, όταν αναζητάς κάτι σε τέτοιο βαθμό, ώστε να χαθείς μέσα σε αυτό;

Μια εξαιρετική δουλειά των Αγαρτζίδη-Αναστάσογλου, που αξίζει να δείτε!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.