Είδαμε τη «Θεογονία, ένα μεγάλο γλέντι» από τους Patari Project στη Μικρή Επίδαυρο

Η «Θεογονία», αρχαιότατο έπος του Ησιόδου, είναι ένα κείμενο που δεν εντάσσεται τόσο στα εγχώρια μυθολογικά έργα, αλλά περισσότερο αποτελεί συρραφή παραδόσεων που αποτυπώνει ύμνους αναφερόμενους στον Δία και στις Μούσες, τους οποίους οι ραψωδοί χρησιμοποιούσαν ως αφετηρία στον λόγο τους κατά τη συμμετοχή τους σε αγώνες ποίησης. Οι μελετητές μάλιστα εντοπίζουν το μοτίβο της διαδοχής Ουρανός-Κρόνος-Δίας και στις μυθολογικές παραδόσεις της Ασίας.

Το ιδιαίτερο όμως που διακρίνει κανείς σε αυτό το έπος των 1022 εξάμετρων είναι ότι η διαδοχή εξουσίας δεν προκύπτει εκ φυσικού, ως κληρονομική κατάσταση, αλλά ως αποτέλεσμα σφοδρής σύγκρουσης. Το κείμενο χρονολογικά προσδιορίζεται ανάμεσα στο 1000-700 π.Χ., έχει δομή γενεαλογικού καταλόγου, στον οποίο, ανάμεσα σε μυθικές διηγήσεις, εντάσσονται παραπάνω από τριακόσιες θεότητες (της πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενεάς), προσωποποιημένες κοσμικές δυνάμεις, γεγονότα που καταλήγουν στην οριστική επικράτηση του Δία.

Παράσταση

«…κι ο Έρωτας που ο πιο ωραίος είναι ανάμεσα στους αθάνατους θεούς,
αυτός που παραλύει τα μέλη και όλων των θεών κι ανθρώπων την καρδιά
δαμάζει μες στα στήθη και τη συνετή τους θέληση…» (στ. 120-122, μετάφραση Δ. Μαρωνίτη).

Οι στίχοι αυτοί πιθανόν να αποτέλεσαν έμπνευση και αφετηρία για τη Σοφία Πάσχου (με τη συμβολή της Κατερίνας Μαυρογεώργη στη δραματουργική επεξεργασία), που χειρίστηκε το κείμενο του Ησιόδου μέσα από το επιστέγασμα του έρωτα, έναν γάμο, εν προκειμένω το γλέντι που στήνεται για το ξεκίνημά του. Στο πλαίσιο λοιπόν μιας μεγάλης μεταφοράς, που κυριαρχεί ακόμα και του τίτλου - βασικού θέματος, του έπους του Ησιόδου, η παράσταση έχει μια σαφή, συμβολική κατεύθυνση, όχι προς μια ερμηνεία και αντιστοίχιση, αλλά προς ό,τι ορίζεται ως δημιουργία, αυτή στην περίπτωσή μας αφορά την έναρξη της συζυγικής ζωής, εκτεινόμενη ως τα πέρατα του χρόνου σχετίζεται με τη δημιουργία και την έναρξη του κόσμου. Είναι γεγονός πως η σύνδεση του τώρα και του τότε, ανάμεσα στα σημερινά εγκόσμια και στα αλλοτινά-μυθολογικά απόκοσμα, δεν γίνεται με τρόπο άμεσο και απευθείας, είναι χαλαρή, αλλά αυτό μοιάζει να μην ενδιαφέρει και τόσο.

Ως κύριο θέμα έχουμε μια γιορτή, που ενίοτε διακόπτεται από περιστατικά της πλάσης του κόσμου και των μυθικών πρωταγωνιστών του, αλλά και αυτά μια “γιορτή” αποτελούν καθώς αναφέρονται στο χτίσιμο του καινούργιου, “υποδέχονται” το νέο. Στόχος σαφής είναι η παράσταση να προσφέρει τη χαρά, το κέφι, την αισιοδοξία, την αίσθηση ότι κάθε αρχή είναι μια δημιουργία, ένα ταξίδι με μικρές ή μεγάλες περιπέτειες, με ωραίες ή λιγότερο ωραίες στιγμές. Tην ευθυμία αυτή αντιλαμβανόμαστε πριν καν την είσοδο στο θέατρο: καθώς πλησιάζουμε ακούγονται τραγούδια, νομίζουμε ότι φτάνουμε σε πανηγύρι, με την είσοδο στον χώρο το επιβεβαιώνουμε, όλη η ομάδα βρίσκεται επί ποδός για το εγκάρδιο καλωσόρισμα. Μια τέτοια χαρμόσυνη στιγμή είναι και ο χορός του κοινού με τους ηθοποιούς, στιγμιότυπο που λαμβάνει χώρα ως ένα live πανηγύρι.

Η ομάδα των Patari Project συμπράττει και παρουσιάζει αυτήν τη φορά ένα θέαμα όχι τόσο έντονα σωματικό, όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, διακρίνουμε ωστόσο και εδώ, κατά τη μετάλλαξη των συνδαιτυμόνων του γάμου σε θεούς, την εγρήγορση των κινήσεων, την ευκαμψία τους, το γαμήλιο τραπέζι μετατρέπεται ευθύς σε ένα σκηνικό ερωτικών ενώσεων, γεννήσεων, συγκρούσεων, διαδοχής και επικράτησης (κίνηση Εριφύλη Στεφανίδου). Όπως και να έχει έχουμε εμπρός μας μια άψογα δεμένη σε όλα ομάδα (Χαρά Κότσαλη, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης) που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και με το παραπάνω, ιδρώνει -στην κυριολεξία- για το αποτέλεσμα, δικαιώνοντας την αναμονή και τις προσδοκίες. Στα συν της δουλειάς τα απλά αλλά απολύτως εύχρηστα κοστούμια της  Κλαιρ Μπρέισγουελ, αντιστοίχως και το σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού, οι αντιθέσεις του φωτισμού (Σοφία Αλεξιάδου), το ευφρόσυνο κλίμα από τους μουσικούς Νίκο Γαλενιανό και Σταμάτη Πασόπουλο.

Σύνολο: Πρόταση νεανική, μοντέρνα, με γρήγορους ρυθμούς, ανοικτή στο κοινό. Όλα συνηγορούν ότι θα περάσει κανείς πολύ ωραία, γεγονός που επιβεβαιώνεται στην πράξη. Αυτό είναι ίσως και το κύριο ζητούμενο για μια θεατρική επιλογή και εδώ προσφέρεται απλόχερα, αβίαστα, χωρίς εκπτώσεις και ευτέλεια. Όταν εισπράττεις τη “χαρά της ζωής”, δεν μπορεί παρά να φύγεις, μετά από όσα προηγήθηκαν επί σκηνής, με ένα πηγαίο, πλατύ χαμόγελο!

*Η παράσταση θα παρουσιαστεί για μια ακόμη φορά, στις 18 Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ «Αισχύλεια», στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας.

Πληροφορίες για την παράσταση:

Σύλληψη - ιδέα: Patari Project 
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Μουσική: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος 
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Βοηθός φωτιστή: Christopher McCourt
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη
Ηχολήπτης: Αντώνης Παυλίδης
Μηχανικός σκηνής: Δαμιανός Χυτήρης
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης
Επικοινωνία: Ελεάννα Γεωργίου
Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης - PRO4
Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Πανά
Εκτέλεση παραγωγής: Άρης Λάσκος

Παίζουν (αλφαβητικά): Χαρά Κότσαλη, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης 
Μουσικοί επί σκηνής: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος