Είδαμε την «Άνοιξη» της Γ. Μπούνταλη

Μεσολόγγι, 1960. Στο Γυμνάσιο Θηλέων 4 μαθήτριες αποφασίζουν να διεκδικήσουν το δικαίωμα φοίτησης στο Πρακτικό Γυμνάσιο.

Η Φόνη θέλει να γίνει αστροφυσικός, η Λούλα γιατρός, η Κάκια ζωγράφος ή έστω αρχιτέκτονας κι η Έφη φαρμακοποιός. Τέσσερα κορίτσια που ονειρεύονται ανδρικά επαγγέλματα. Όμως ο γυμνασιάρχης όπως και το διδακτικό προσωπικό του Γυμνασίου έχουν αλλά σχέδια - τις προορίζουν για νοικοκυρές. Άλλωστε είναι κορίτσια, δεν ξέρουν από Χημεία, Φυσική και Μαθηματικά. Κι όταν η Έφη λύνει άσκηση Χημείας σωστά, ο γυμνασιάρχης την υποτιμά λέγοντας της να μην ξαναπατήσει στην τάξη αν είναι να κάνει επίδειξη των γνώσεων της από το φροντιστήριο. Μόνο που η Έφη δεν πάει φροντιστήριο...

Τέσσερα κορίτσια που η είσοδός τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι επιλογή. Κι εκείνες έτοιμες να υποστούν τις συνέπειες της επιλογής αυτής. Ακόμη κι αν οικογένεια και σχολείο τους βάζουν εμπόδια. Η δίψα για τη γνώση είναι πολύ ισχυρή, η επιθυμία εκπλήρωσης του ονείρου ακόμη μεγαλύτερη. Κι αποφασίζουν να κάνουν τη Μεγάλη έξοδο την περίοδο της ιστορικής εξόδου της πόλης τους. Πολιορκημένες κι εκείνες από τα κοινωνικά πρέπει, ελεύθερες όμως στην ψυχή τους κι έτοιμες να παλέψουν για το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία στο όνειρο.

Η σκηνοθέτης Γιούλα Μπούνταλη επιλέγει να αφηγηθεί μια αληθινή ιστορία για ένα τόσο σημαντικό θέμα, τη θέση της γυναίκας διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία κι επιστήμη. Παραδοσιακά στην Ελλάδα η γυναίκα ήταν ικανή συνήθως για τις θεωρητικές κι όχι για τις θετικές επιστήμες. Λες κι ο εγκέφαλος της γυναίκας είναι κατασκευασμένος με συγκεκριμένες δυνατότητες....Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τα κοινωνικά στερεότυπα της εποχής, τον απόηχο των οποίων όμως συναντάμε ακόμη και σήμερα στον κοινωνικό ιστό. Παράλληλα όμως θίγονται κι άλλα ζητήματα - η ταξικότητα, το τραύμα του πολέμου, η φτώχεια, η ανυπαρξία οργανωμένου εκπαιδευτικού συστήματος.

Στην διάρκεια της παράστασης περνούν επί σκηνής πάρα πολλοί ρόλοι - μια τοιχογραφία της εποχής εκείνης μέσα σε περίπου 90 λεπτά. Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες με τη βοήθεια της σκηνοθέτη καταθέτουν όλη την παιδικότητα των κοριτσιών, αλλά και το πείσμα των εφήβων. Υπέροχη η ερμηνεία της Έλης Δρίβα ως καθηγήτρια Γαλλικών - αποτελεί την ελπίδα στην έρημο του συντηρητισμού που οι υπόλοιποι πρεσβεύουν. Ο ρόλος αυτός είναι μια υπενθύμιση στο πώς θα έπρεπε να είναι οι εκπαιδευτικοί - άνθρωποι που να εμπνέουν, που να εμψυχώνουν τα παιδιά να ονειρευτούν.

Μια παράσταση με βαθιά ανθρωπιά που σε συγκινεί και σε προβληματίζει ταυτόχρονα για το εάν τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει τελικά.