Είδαμε την «Αρκουδοράχη» στο θέατρο Θησείον

Και τι είναι η μνήμη; Είμαστε οι αναμνήσεις μας; Κι αν ναι, πώς τις διατηρούμε; Και για πόσο;

Ένας άντρας καθισμένος σε μια καρέκλα που έχει αποκοιμηθεί. Το όνομα αυτού; Τζοχν Ντάνιελ. Κρεοπώλης στο επάγγελμα ζει μαζί με τη γυναίκα του, Νόνι, στην Αρκουδοράχη. Η Νόνι είναι η γυναίκα του Τζοχν Ντάνιελ. Κι η μητέρα του Τόμας Ντάνιελ. Μόνο που ο Τόμας Ντάνιελ δε ζει. Πια. Ζει όμως ο φίλος του και σφαγέας του κρεοπωλείο, Ιβάν Γουίλιαμ. Ώσπου ξαφνικά ένας άγνωστος ονόματι Κάπταιν εισβάλλει στο μαγαζί. Είναι, λέει, στρατιωτικός κι ήρθε για να ενημερώσει το ζευγάρι για την απομάκρυνση του από την Αρκουδοράχη. 

Πώς φεύγεις από το παρελθόν σου; Πώς μπορείς να χτίσεις το μέλλον σου χωρίς αυτό; Γιατί διατηρούμε τις αναμνήσεις μας ακόμη κι αν δεν μας βοηθούν; Σε ποια δωμάτια του μυαλού μας τις αποθηκεύουμε; Και πώς τις επαναφέρουμε στη μνήμη μας; Ή μήπως τις ξεχνάμε;

Η Ιώ Βουλγαράκη σκηνοθετεί ένα ποιητικό έργο , στηριζόμενη στις ερμηνείες των ηθοποιών. Ο Αργύρης Ξάφης κι η Δέσποινα Κούρτη υποδύονται το πρωταγωνιστικό ζευγάρι σε δύο υποδειγματικές, γήινες ερμηνείες. Εκείνος αποδίδει με ειλικρίνεια την αψάδα μα και την τρυφερότητα του ήρωα, εκείνη μοιάζει με αερικό στη σκηνή - η Νόνι είναι το αντίπαλο δέος του Τζοχν Ντάνιελ, τρυφερή σχεδόν εύθραυστη που όμως δε σπάει. Αποκορύφωμα η σκηνή του χορού του ζευγαριού υπό τη μουσική υπόκρουση της "παλιάς" μουσικής. Όμως κι οι ερμηνείες του Δημήτρη Γεωργιάδη ως σφαγέα αλλά και του Δημήτρη Δρόσου ως Κάπταιν είναι καλοδουλεμένες. Ο πρώτος παραδίδει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο δεύτερο μισό της παράστασης, όταν μιλά για το νεκρό φίλο του, ενώ ο δεύτερος ενδύεται έναν πολυδιάστατο ρόλο και καταφέρνει να φωτίσει όλες τις πτυχές του. 

Η Αρκουδοράχη αποτελεί τη σύγχρονη εκδοχή του θεάτρου του παραλόγου. Ένα έργο για το φόβο, τη μνήμη, την απώλεια.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ