Είδαμε την ΕΙΡΗΝΗ στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου

Χιλιάδες χρόνια γενεές ανθρώπων διαδέχεται η μια τη άλλη βαδίζοντας στα μονοπάτια που οδηγούν στην περιμετρική σκηνή της αρχαίας Επιδαύρου. Άλλοι για να δουν, άλλοι για να υποδυθούν. Τα κείμενα και οι τίτλοι των παραστάσεων παραμένουν παρόμοια. Ίσως γιατί τα θέματα που θίγονται ακόμη δεν έχουν λυθεί.

Το διαφορετικό που παρατηρούμε, από όσους παραλαμβάνουν τη σκυτάλη και συμπράττουν στο παρόν, είναι ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τις κλασσικές αφηγήσεις και τα προβλήματα που οι τελευταίες διαπραγματεύονται με έναν τρόπο «αντισυμβατικό». Είναι σημαντικό, θεωρώ, όταν επιχειρείς να προτείνεις καινούριες λύσεις, να τις έχεις πρώτα επεξεργαστεί σε προσωπικό επίπεδο, σε μιαν αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό. Να είναι μια δικιά σου αλήθεια που να είσαι έτοιμος να την εφαρμόσεις. Γιατί με ποιον άλλον τρόπο θα υποστηρίξεις την νέα λύση που προτείνεις;

Αυτές τις σκέψεις έκανα κατά την επίσκεψη μου στο αρχαίο θέατρο με σκοπό να παρακολουθήσω την «Ειρήνη». Η παράσταση, έχοντας ως βασικό πυρήνα το κλασσικό κείμενο, συνδιαλέχτηκε με στοιχεία που συνιστούν παρόν, διατηρώντας την καυστικότητα του αριστοφανικού λόγου. Αυτό που μου άρεσε – εκτός του ότι η μουσική, οι φωτισμοί, οι ερμηνείες και οι ψηφιακές προβολές αποτέλεσαν μια συνεκτική και με ροή σύνθεση – είναι ότι κατατέθηκε μια αληθινή αντανάκλαση του υποσυνειδήτου της κοινωνίας. Πώς αλλιώς θα κανουμε την ψυχανάλυση της κοινωνίας μας εάν – πρώτα - δεν δούμε τι κουβαλάει μέσα της;

Αυτό που θα κρατήσω, με σεβασμό αποχαιρετώντας τους Επιδαύριους λίθους, είναι η επανακατανόηση ότι, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός συνεχίζει να προσφέρει το Δώρο του αστείρευτα στην ανθρωπότητα, καθώς και τη διάθεση του για προσφορά. Άραγε εμείς θα αφήσουμε κάτι που να αξίζει, αν όχι για την γενιά που θα πάει στην Επίδαυρο 2000 χρόνια μετά - αλλά για την επόμενη; Αν όχι για την επόμενη - τουλάχιστον - θα περιοριστεί ο εγωκεντρισμός –και η αφασία - γενικά - του διπλανού; ή θα επιλέξουμε να αυξηθούν οι κάδοι σκουπιδιών χύμα πλαστικού;   

«..Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη όλων μας που έχουμε πεθάνει και νομίζουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… (εκτός και αν) ξεθάψουμε το φάντασμα της Ειρήνης..».