Είδαμε την Kanata-η διαμάχη του Θεάτρου του Ήλιου

Σκηνικά που αλλάζουν, χρώματα, φώτα, μουσική. Μια παράσταση που προσφέρει πληθώρα εικόνων και συναισθημάτων στο θεατή. Το Θέατρο του Ήλιου επέστρεψε 7 χρόνια μετά για να μας παραδώσει ένα μάθημα πολιτικής κι ιστορίας.

Μια συντηρήτρια έργων τέχνης εξηγεί σ’ έναν υπεύθυνο μιας οργάνωσης που ασχολείται με θέματα τέχνης τους πίνακες που υπάρχουν στο Μουσείο του Καναδά, στο Βανκούβερ. Έτσι ανοίγει η "αυλαία". Στο Βανκούβερ, είμαστε, λοιπόν. Την πόλη χωρίς ταυτότητα. Εκεί ζει κι η Τάνια. Κι η Σάρα. Κι οι υπόλοιπες 49 γυναίκες που εξαφανίστηκαν. Μα ποιος νοιάζεται; 49 χρήστριες πόρνες λιγότερες. Ποιος να τις ψάξει; Πλην της Ρόζα, ίσως. Ή κι η Μιράντα, η ζωγράφος που μόλις μετακόμισε από το Παρίσι (;)… Μια υπέροχη τοιχογραφία της κοινωνικής δομής του Καναδά του σήμερα. Άλλοι κώδικες, άλλο οικονομικό προφίλ, άλλα όνειρα. Ένα κοινό- η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Μέσα σε 145 λεπτά ο Ρομπέρ Λεπάζ προσπαθεί να μας δώσει μια γεύση από τα όσα συνέβησαν τα τελευταία 200 χρόνια στην ιστορία των αυτόχθονων του Καναδά. Κι ίσως να μην είναι αρκετά για να μάθουμε λεπτομέρειες, ο σπόρος όμως της σκέψης μπαίνει. Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη; Πόσο έχουν εισβάλει οι λευκοί στην κουλτούρα άλλων λαών; Πού είναι τα όρια του πολιτικά ορθού; Πώς η κοινωνία αντιδρά στο έγκλημα;

Ο Λεπάζ καταφέρνει να εντάξει το σινεμά στο θέατρο. Οι σκηνές μοιάζουν με σεκάνς- σε πρώτο πλάνο είναι οι εκφράσεις του προσώπου αλλά και οι δράσεις των ηθοποιών. Ενός συνόλου ηθοποιών, όπου η ομαδικότητα αποτελεί το ατού του. Μια παράσταση που κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό, κινώντας συνεχώς τα νήματα της σκέψης μας. Παράσταση-εμπειρία, με κάποιες αδυναμίες, με σαφή όμως καλλιτεχνικό προσανατολισμό.