Είδαμε την «Καρδιά του σκύλου» στο θέατρο Κιβωτός

Ο Σάρικ είναι ένας αδέσποτος σκύλος που ζει στη Μόσχα. Ο Πρεομπραζένσκι είναι διαπρεπής γιατρός και επιστήμονας στη Μόσχα. Ένα βράδυ καθώς περπατά στους δρόμους της πόλης συναντά τον Σάρικ, πληγιασμένο από το καυτό λάδι που κάποιος «άνθρωπος» του έριξε. Ο γιατρός θα δείξει φιλευσπλαχνία περιμαζεύοντας το σκύλο σπίτι του. Κι ο σκύλος όμως θα του είναι ευγνώμων. Μέχρι τη στιγμή που ο φημισμένος καθηγητής μαζί με το βοηθό του, δόκτορα Ιβάν Αρνόλντοβιτς Μπορμεντάλ, θα κάνουν ένα παράτολμο πείραμα: θα μεταμοσχεύσουν την υπόφυση και τους όρχεις ενός νεαρού προλετάριου στο σώμα του Σάρικ. Η επέμβαση πετυχαίνει κι ο σκύλος μεταμορφώνεται σε άνθρωπο. Μόνο που ο άνθρωπος αυτός είναι ένας άξεστος αγροίκος, που φλερτάρει με το μπολσεβικισμό, γεγονός που εξοργίζει τον «ευεργέτη» του. Ο νέος άνθρωπος, το δημιούργημα του καθηγητή Πρεομπραζένσκι, δεν είναι ακολουθεί τους κανόνες της μπουρζουαζίας, αλλά γίνεται μέρος της αγέλης των προλετάριων.

Ο Άρης Σερβετάλης από την αρχή έως το τέλος της παράστασης ερμηνεύει με απαράμιλλο ζήλο το σκύλο και κατόπιν άνθρωπο Σάρικ. Η σωματικότητά του αποδίδει με ακρίβεια το πειθήνιο ζώο που στα μάτια του γιατρού βλέπει έναν «πατερούλη» (σ.σ. με τον όρο αυτό αναφέρονταν στην ΕΣΣΔ στον Ιωσήφ Στάλιν) αλλά και τον εναντιωματικό, επιθετικό σχεδόν άνθρωπο Σάρικ. Πετυχαίνει το πείραμα των μεταμορφώσεών του. Το έτερον πρωταγωνιστικό ήμισυ, ο Αντώνης Μυριαγκός, στο ρόλο του γιατρού Πρεομπραζένσκι σκιαγραφεί με ευκρίνεια έναν μπουρζουά της εποχής εκείνης στη σταλινική Ρωσία που απαξιοί για τις αρχές του κομμουνισμού (αρνείται επίμονα να παραχωρήσει ένα μέρος του πελώριου σπιτιού του για να βρεθεί χώρος στέγασης κι άλλων ανθρώπων). Οι υπόλοιποι ηθοποιοί του θιάσου λειτούργησαν επικουρικά στη ροή της παράστασης με καίριες ωστόσο ερμηνείες.

Η σκηνοθέτις Έφη Μπίρμπα δεν εστιάζει τόσο στο πολιτικό μήνυμα του συγγραφέα όπου στηλιτεύεται το σοβιετικό καθεστώς μαζοποίησης, όσο στη φιλοσοφική υπόσταση του έργου, τη συμμόρφωση του ατόμου στα κοινωνικά πρέπει. Όλα συντελούν σε μια κλειστοφοβική, αρρωστημένη συνθήκη: η πελώρια οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής που λειτουργεί ως κλειδαρότρυπα, η μουσική υπόκρουση κλασσικής μουσικής που θυμίζει ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα έγιναν από μορφωμένους ανθρώπους, το μπαρόκ σκηνικό που είναι διχοτομημένο στο τακτοποιημένο ιατρείο και σε ένα ακατάστατο χώρο-δωμάτιο του σκύλου.

Ο Μπουλγκάκοφ έγραψε το πεζό το 1925. Έναν αιώνα μετά μοιάζει να μπορεί να περιγράψει το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας που ανατέλλει.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ.