Είδαμε την "Lucia di Lammermoor" στην Λυρική Σκηνή του ΚΙΠΣΝ

Η Λουτσία ντι Λάμερμουρ (Lucia di Lammermoor) είναι τραγική όπερα σε τρεις πράξεις του Ιταλού συνθέτη Γκαετάνο Ντονιτσέττι, σε ιταλικό λιμπρέτο του Σαλβαντόρε Καμμαράνο, βασισμένο στο ιστορικό μυθιστόρημα του Γουόλτερ Σκοτ, Η Νύφη του Λάμερμουρ (The Bride of Lammermoor, 1819).  

Περιγράφει τον έρωτα της Λουτσία για τον Εντκάρντο, του οίκου των Ρέιβενσγουντ, για το οποίο ο αδερφός της, λόρδος Ενρίκο Άστον, αισθάνεται άσβεστο μίσος. Αποφασισμένος να αποτρέψει τη σχέση τους, ο Ενρίκο οργανώνει τον γάμο της αδερφής του με τον Αρτούρο Μπάκλο. Την ώρα της τελετής καταφθάνει ο Εντγκάρντο, ο οποίος σε έξαλλη κατάσταση καταριέται τη Λουτσία. Εκείνη χάνει τα λογικά της, στη συνέχεια φονεύει τον Αρτούρο και δινεί τέλος στη ζωή της. Πληροφορούμενος το θάνατό της αγαπημένης του, ο Εντγκάρτο την ακολουθεί. Η υπόθεση του μυθιστορήματος, με τη σειρά της, βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό που συνέβη το έτος 1669, στην περιοχή των Λόφων Lammermuir στα Λόουλαντς της Σκωτίας. Η πραγματική οικογένεια ήταν οι Νταλρύμπλ.

Ένα αριστούργημα του ρομαντικού μπελ κάντο, η Λουτσία ντι Λαμερμούρ, επιστρέφει μετά από 37 χρόνια στην πρώτη της συμπαραγωγή με τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος.

Τον ρόλο της εύθραυστης ηρωίδας που ακροβατεί μεταξύ αγάπης και τρέλας μοιράζονται η Χριστίνα Πουλίτση και η Βασιλική Καραγιάννη.

Προσωπικά παραβρέθηκα στην παράσταση με την Χριστίνα Πουλίτση.

Σε μια διαφορετική σκηνοθεσία, η Κείτ Μίτσελ, την οποία η "Γκάρντιαν" έχει επανειλημμένα αποκαλέσει "βασίλισσα του βρετανικού θεάτρου", παρουσιάζει αυτό το τραγικό έργο με τη δική της ματιά προσθέτοντας κάποιες τολμηρές λεπτομέρειες που όμως κατά τη γνώμη μου τονίζουν το δραματικό στοιχείο αυτής της όπερας.

Ενώ η ιστορία θεωρείται  παραδοσιακά "αρσενική" η Μίτσελ φέρνει την ισορροπία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ερμηνεία αυτή θα ευνοήσει μια φεμινιστική σκοπιά, ωστόσο η σκηνοθέτρια συμπληρώνει τα κενά στη γυναικεία αφήγηση με ένα συναρπαστικό τρόπο.

Επίσης η Μίτσελ επιλέγει να δημιουργήσει μια σκηνή χωρισμένη στα δύο, στην οποία συνυπάρχουν δύο διαφορετικά περιβάλλοντα ταυτόχρονα επί σκηνής, προκαλώντας περισσότερο το ενδιαφέρον.

Η ελληνίδα υψίφωνος, Χριστίνα Πουλίτση, με συγκλόνισε με την ζεστή λυρική χροιά της και με το βιμπράτο της να φτάνει τις πιο υψηλές νότες. Στην περίφημη άρια "Il dolce suono....Spargi d'amare pianto", συνομιλεί με το φλάουτο που αντικαθιστά τον Εντγκάρντο και την συνοδεύει σε κάθε κολορατούρα που εκτελεί περίφημα. 

Παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα κυριολεκτικά αυτή την λυρική φιγούρα να ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στις μουσικές κλίμακες, να συσπάται το πρόσωπό της από την ένταση και τον πόνο στην "σκηνή της τρέλας", που αναπαραστούσε καταπληκτικά σε αυτό τον άκρως απαιτητικό ρόλο.

Επίσης στην δεύτερη σκηνή της πρώτης πράξης, η Λουτσία βρίσκεται με την έμπιστη συνοδό της,  Αλίζα, και της αφηγείται μια παλιά ιστορία που σύμφωνα με τα λεγόμενά της κάποιος ζηλιάρης Ρέιβενσγουντ είχε κάποτε μαχαιρώσει την αγαπημένη του, της οποιάς το φάντασμα φανερώνεται συχνά. Σε αυτό το σημείο η υψίφωνος ερμηνεύει την ωραία καβατίνα "Regnava nel silenzio", και τελειώνει η σκηνή όταν η Λουτσία εκδηλώνει το πάθος της προς τον Εντγκάρντο με την θαυμάσια καμπαλέτα "Quando rapito in estasi". Κι εδώ αναδεικνύεται για ακόμη μια φορά η εξαιρετική ευελιξία και η μεγάλη έκταση φωνής της υψιφώνου.

Για εμένα, ξεχώρισαν επίσης ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος στον ρόλο του Ενρίκο, ο βαθύφωνος Χριστόφορος Σταμπόγλης στον ρόλο του Ραϊμόντο και φυσικά ο ρώσος τενόρος Αλεξέι Ντόλγκοφ στον ρόλο του Εντγκάρντο.

Απαιτητικά φωνητικά είναι επίσης το ντουέτο που ερμηνεύουν μαζί ο Εντγκάρντο κι ο Ενρίκο, όπως και στην τελευταία σκηνή, μια άρια σε δύο μέρη που ερμηνεύει ο Εντγκάρντο συντετριμένος από τον θάνατο της Λουτσία και της οποίας η γεμάτη λύπη μελωδία αγγίζει την ψυχή " Tu che a Dio spiegasti l'ali".

Ήταν μια μαγική βραδιά. Το ελληνικό κοινό φάνηκε ότι ανταποκρίθηκε επιτυχώς στις σκηνοθετικές καινοτομίες της Μίτσελ. Συγκινήθηκε, ενθουσιάστηκε κι αποθέωσε τους λυρικούς καλλιτέχνες.

Εύχομαι η κρίση να μην σταθεί εμπόδιο στο να αναδειχθούν κι άλλοι νέοι καλλιτέχνες - γνωρίζοντας ότι αυτές οι σπουδές είναι ιδιαίτερα δαπανηρές- και να επιστρέψει η χρυσή εποχή της όπερας όπως ήταν στην περίοδο του ΄50 και του ΄60, διότι αξίζει στον καθένα μας να έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια τόσο όμορφη παράσταση! Μέσα από την μουσική μάς δίνεται η ευκαιρία να αποδράσουμε από την καθημερινότητα, να ονειρευτούμε και να εκφράσουμε τα ψυχικά μας συναισθήματα.

Κείμενο: Μαρία Μιχαλινού