Είδαμε την «όπερα δωματίου» The Shell Game

Την παγκόσμια πρώτη της καινούργιας ελληνικής όπερας δωματίου The Shell Game («Το παιχνίδι του παπά») παρακολουθήσαμε στο Όλβιο Θέατρο στον Βοτανικό το απόγευμα του Σαββάτου 28 Νοεμβρίου 2015, από τους The Medium Project. Με διάρκεια 55 περίπου λεπτά, το έργο αφηγείται συνοπτικά τη γνωριμία, σύνδεση, απομυθοποίηση και χωρισμό ενός ζευγαριού.

Το αγγλικό κείμενο της Έρι Κύργια έχει εξαιρετικές ειδολογικές αρετές, αφού χωρίς πολύ φλυαρία ή λογοτεχνίζουσες αξιώσεις καταφέρνει να δώσει τα βασικά στοιχεία της υπόθεσης, και ταυτόχρονα στον συνθέτη έναν διαχειρίσιμο αριθμό λέξεων κατάλληλων για μελοποίηση. Τα πρόσωπα είναι ένας άνδρας και μία γυναίκα, το καθένα από τα οποία όμως υποδύονται δύο τραγουδιστές του ίδιου φύλου, επιτρέποντας έτσι να χρησιμοποιηθούν και οι τέσσερεις τύποι φωνών για μια πιο συμμετρική μουσική σύνθεση. Το διπλό ζευγάρι καθοδήγησε αποτελεσματικά στη σκηνή  η σκηνοθέτης Ράια Τσακιρίδη μέσα σε ένα σκηνικό που αναπαριστούσε αφαιρετικά ένα σύγχρονο νοικοκυριό «σε φάση μετά την καταστροφή».

Η μουσική του Γιώργου Δούση μπορεί να χαρακτηριστεί σαφώς «νεοτονική» και αρκετά εκλεκτική, με αναφορές στη γλώσσα της όπερας του πρώτου μεταπολέμου (Μενόττι, Πουλένκ), τον μινιμαλισμό, το μιούζικαλ, αλλά είναι και μπολιασμένη με αρκετά στοιχεία (ρυθμικά, μελωδικά, δομικά) ερανισμένα από την ποπ μουσική, εμφανή κατά τη γνώμη μας σε κομμάτια όπως το «mine-yours» και αργότερα το «we». Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι η μουσική που θα χρησιμοποιούσε ο Andrew Lloyd-Webber αν αποφάσιζε να γράψει δράμα.

Το έργο ολοκληρώνεται με μια «μεγάλη άρια» που επανεισάγει η αρχική εισαγωγή, δίνοντας κυκλικό χαρακτήρα στη σύνθεση, και την οποία απέδωσε η σοπράνο Λητώ Μεσσήνη (Β’ Γυναίκα). Οι υπόλοιποι συντελεστές ήταν ο βαρύτονος Μιχάλης Ψύρρας  (Β’ Άνδρας), η μεσόφωνος Αντωνία Δεσπούλη (Α’ Γυναίκα) και ο τενόρος Κωνσταντίνος Ζαμπούνης (Α’ Άνδρας).
Πιάνο έπαιξε ο Δημήτρης Μαρίνος και διηύθυνε ο Ανδρέας Τσελίκας.

Η μικρή αυτή όπερα πραγματεύεται λοιπόν ένα σύγχρονο θέμα χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη μουσική γλώσσα.  Δυστυχώς δεν έχουμε μια σαφή εικόνα αντίστοιχων εξελίξεων στη διεθνή σκηνή ώστε να μπορούμε να αναζητήσουμε πλησιέστερα πρότυπα και να τοποθετήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια το έργο στο πανόραμα της σύγχρονης δημιουργίας. Αναμφίβολα πάντως είναι ένα έργο καλογραμμένο που παρακολουθείται ευχάριστα, ενώ η λιτότητα των μέσων και η σύντομη διάρκεια θα του επιτρέψουν ενδεχομένως να καλύψει έναν χώρο που δέχεται ακόμα νέες εγγραφές στο ρεπερτόριο.

Υπόλοιποι συντελεστές:  Παύλος Θανόπουλος (σκηνικά – ενδύματα), Εβίνα Βασιλακοπούλου (φωτισμοί), Κορίνα Κόκκαλη (κίνηση), Πάτροκλος Σκαφίδας (φωτογραφίες), Παναγιώτης Μπουμπουράκας (οργάνωση παραγωγής).