Είδαμε την παράσταση «Ακραιόφιλο» στο Φεστιβάλ Αθηνών

Τα ακραιόφιλα -σύμφωνα με τον οδηγό της παράστασης- οι μικροοργανισμοί που επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες, στα βάθη των ωκεανών, χωρίς οξυγόνο, αντιπαραβάλλονται με τις ζωές των ανθρώπων …

Σε αδρές γραμμές αυτό είναι και το «ζουμί» της παράστασης. Οι χαρακτήρες της παράστασης δεν επιβιώνουν όμως απλά και μηχανικά στις ακραίες καταστάσεις της παγκοσμιοποίησης και του ανελέητου νόμου της αγοράς. Ζουν, δηλαδή ανησυχούν, εκνευρίζονται, ματαιώνονται, χαίρονται, ερωτεύονται, φοβούνται και εκδικούνται. Ευτυχώς η ζωή έχει μια ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων και ακόμα ευτυχέστερα σου δίνει το δικαίωμα να ανατρέψεις τα κακώς κείμενα με μια δραστική απόφαση. Έτσι λοιπόν, ο σύμβουλος των υπουργών, ο στρατιώτης που χειρίζεται drones και η ερευνήτρια που απαρνείται την επιστήμη για χάρη μιας πολυεθνικής, αντί να αναλώνονται σε έναν μακάβριο απολογισμό της δίχως ενεργημάτων ζωής, προσπαθούν ανακαλύψουν την αξιοπρέπεια της επιλογής ή αλλιώς να αποκωδικοποιήσουν την πραγματική τους επιθυμία. Ακόμα και αν το τέλος δεν είναι καλό, τουλάχιστον θα είναι το τέλος που επιθυμούν.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ενσταλαγμένη στην άρθρωση της πλοκής. Είτε στην ομοφυλοφιλία του λευκού αστού Γάλλου με έναν φιλειρηνιστή νεαρό αναρχικό αραβικής καταγωγής, είτε στην δολοφονία με τα drones μουσουλμάνων, σηματοδοτείται η μετάβαση από τη  κυριαρχία του χρόνου σε εκείνη του χώρου. Τα ανοιχτά σύνορα, τα πακέτα διακοπών, το ίντερνετ και η τηλεόραση έχουν εκμηδενίσει τον χρόνο της είδησης. Όλα βρίσκονται στον πιάτο μας εδώ και τώρα. Tο «παγκόσμιο χωριό» στο οποίο βρισκόμαστε διευρύνει την έννοια του χώρου και την ομογενοποιεί. Για την ακρίβεια βρισκόμαστε συνθήκες «τοπικής αγοράς» όπου μπορείς να αγοράσεις άμεσα ένα ρούχο από την Κίνα για παράδειγμα ή ένα βιβλίο από την Αγγλία, λες και όλα υπάρχουν στο παντοπωλείο της γειτονιάς σου. Ο κανόνας του φιλελευθερισμού αναδεικνύεται στο κείμενο με ουελμπεκικούς όρους, δηλαδή ο νόμος της αγοράς έχει εισχωρήσει σε τέτοιο βαθμό τις ζωές μας, όπου οι σχέσεις μας ρυθμίζονται από αυτόν τον ίδιο νόμο. Πλασαριζόμαστε σαν εμπορεύματα και καταναλώνουμε τα πάντα.  Αυτές είναι οι λοιπόν οι  ακραίες συνθήκες που υπονοεί το τίτλος του έργου.

Τα σκηνικά της παράστασης ήταν λιτά και η μουσική επένδυση η απολύτως αναγκαία σε κρίσιμες στιγμές στης πλοκής. Πολύ πετυχημένες όλες οι σκηνοθετικές επιλογές της Elizabeth Marie, η οποία εκμεταλλεύτηκε με εξαιρετικό τρόπο το μήκος και το πλάτος της σκηνής, ώστε να προσδώσει «όγκο» στο εγχείρημα. Σοβαρές και μετρημένες οι ερμηνείες των Ελλήνων και Γάλλων ηθοποιών, μακριά όμως από το να χαρακτηριστούν υποτονικές.  

Σκηνοθεσία: Elizabeth Marie

Μετάφραση: Ρηνιώ Κυριαζή

Μουσική και σύνθεση ήχων (επί σκηνής): Cyril Alata

Σκηνογραφία: Raffaëlle Bloch και Grégoire Perrier

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Ηθοποιοί: Jack Reinghardt, Ρηνιώ Κυριαζή, Selin Altiparmak, Ιάσων Bitter Κουρούνης