Είδαμε την παράσταση «Η αγάπη άργησε μια μέρα»

Ανάμεσα από σειρές χαρτόκουτα στολισμένα με λουλούδια και φωτογραφίες, έτσι που να θυμίζουν οστεοφυλάκια νεκροταφείου, επτά γυναικείες φιγούρες, μαυροφορεμένες, ξεπροβάλλουν στη σκηνή σαν οπτασίες. Είναι η Εριφύλη (Αιμιλία Υψηλάντη), η  Ασπασία (Αθηνά Τσιλύρα), η Εργίνη (Βασιλική Διαλυνά), η Αικατερίνη (Μαρία Καρακίτσου), η Πηνελόπη (Μαρία Αποστολακέα), η Ερατώ (Κατερίνα Μισιχρόνη) και η Αμαλία (Μυρτώ Γκόνη).  Οι θηλυκές υπάρξεις της οικογένειας Φτενούδου που επιστρέφουν σε μέρη γνώριμα, έτοιμες να διηγηθούν την ιστορία τους, ανασύροντας μνήμες του παρελθόντος που στοίχειωσαν τις ζωές τους -ίσως όχι μόνο αυτών, αλλά και πολλών άλλων γυναικών της γενιάς τους. 

Η οικογένεια των Φτενούδων αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας του περασμένου αιώνα. Ο πατέρας, κυρίαρχος, παρουσιάζεται ως η προσωποποίηση του φόβου, ενώ η μητέρα -Εριφύλη- υποτάσσεται σιωπηλά στην αυταρχικότητα του συζύγου της. Οι κόρες της οικογένειας -Ασπασία, Εργίνη, Αικατερίνη, Πηνελόπη, Ερατώ, Αμαλία- μεγαλωμένες με αρχές και σύμφωνα με τα «πρότυπα» της εποχής, παγιδεύονται στις στερεοτυπικές αντιλήψεις που τους επιβάλλει η κοινωνία, αναγκασμένες να στερήθουν όνειρα, χαρές, την ηδονή του έρωτα. Οι αντιδράσεις στα «πρέπει» και τα «μη» ποικίλουν, οι διαφοροποιήσεις στις συμπεριφορές των ηρωίδων είναι έντονες, με πιο ακραίες εκείνες της μεγαλύτερης κόρης της οικογένειας, της Ασπασίας και της Ερατούς - η Ασπασία αναλαμβάνει θέση ισχύος και γίνεται εικόνα και ομοίωση του δυνάστη πατέρα, αναζητώντας ίσως με αυτό τον τρόπο να ξεφύγει από την καταραμένη μοίρα της, ενώ αντίθετα, η Ερατώ, επιλέγει τον έρωτα ως σύμμαχο για την προσωπική της επανάσταση. 

Στην παράσταση παρουσιάζεται με ιδιαίτερη ευαισθησία το θέμα της καταπίεσης των γυναικών από τους άνδρες -πατέρα, αδερφούς, συζύγους- καθώς και η προσπάθειά τους να δραπετεύσουν, με οποιοδήποτε κόστος. Οι χαρακτήρες του έργου, αρκέτα απαιτητικοί, αποδίδονται αξιόλογα δίνοντας ένα άρτιο ερμηνευτικά αποτέλεσμα. Οι ηρωίδες κερδίζουν τη συμπόνοια και την κατανόηση των θεατών για τις πράξεις τους και, μάλιστα, το σκηνοθετικό εγχείρημα της δημιουργίας ενός θιάσου αποτελούμενου μονάχα από γυναίκες, με τους ανδρικούς ρόλους να ερμηνεύονται από τις ίδιες τις πρωταγωνίστριες, θα λέγαμε ότι εξυψώνει ακόμα περισσότερο το γυναικείο φύλο. Θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής στα πρόσωπα των βασανισμένων.

Μπορεί η ιστορία των Φτενούδων να μοιάζει παλιομοδίτικη, οι χαρακτήρες των ηρώων, όμως, φαίνεται να απηχούν στο σήμερα, γεγονός που θέτει προβληματισμούς...

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ