Είδαμε την παράσταση «Μαζί» σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου στο θέατρο Altera Pars

Η παράσταση «Μαζί» του Φάμπιο Μάρρα στο θέατρο Altera Pars, αναδεικνύει τις ανείπωτες πραγματικότητες της ζωής μιας οικογένειας, τα δύσκολα ερωτήματα γύρω από τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη, αλλά και την έννοια του «μαζί». Μέσα από το έργο του Μάρρα, φωτίζεται η δύναμη της συνύπαρξης, καθώς και η συναισθηματική ένταση που μπορεί να προκύψει από την προσπάθεια να αγαπήσουμε και να κατανοήσουμε τον άλλον, ειδικά όταν αυτός είναι διαφορετικός από εμάς.

Η σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου είναι εξαιρετική στην απόδοσή της, με μια προσέγγιση που αφήνει χώρο στην ουσία της ιστορίας να αναδειχθεί. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που αγγίζει τον θεατή, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές. Η καταλυτική δύναμη των χαρακτήρων και η συναισθηματική ένταση των σκηνών αποτυπώνονται με τρόπο που σε παρακινεί να βιώσεις την ψυχική τους πορεία και την αλληλεπίδρασή τους με τον κόσμο γύρω τους.

Η Μίνα Χειμώνα στον ρόλο της Ιζαμπέλας συνεπαίρνει τον θεατή. Η ερμηνεία της είναι πολυεπίπεδη, καθώς καταφέρνει να αναδείξει την στοική και παράλληλα ισχυρή μητέρα που προσπαθεί να διατηρήσει την οικογενειακή ισορροπία, κρύβοντας πίσω από την σκληρότητά της τον πόνο και την αγωνία για το γιο της. Είναι μια γυναίκα που, αν και προσπαθεί να χτίσει τη ζωή τους πάνω στην «κανονικότητα», έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα του να είσαι ο μόνος φροντιστής ενός ατόμου με νοητική αναπηρία. Αποκορύφωμα της ερμηνείας της Μίνας Χειμωνά αποτελέι η σκηνή που η Ιζαμπέλα μοιράζεται με ειλικρίνεια και απλότητα την δική της ιστορία για το πώς και γιατί οδηγήθηκε να μεγαλώσει έτσι τα παιδιά της, και κάπως έτσι όλα αποκτούν άλλο νόημα. Η Ιζαμπέλα αναγκάστηκε να βάλει τις ανάγκες του ενός παιδιού της πάνω από του άλλου, το αν αυτό ήταν επιλογή ή μονόδρομος είναι κάτι που αξίζει να σκεφτεί ο καθένας ξεχωριστά μετά το τέλος της παράστασης.

Ο Ηλίας Τσούμπελης, στον ρόλο του Μικέλε, είναι καταπληκτικός. Η ερμηνεία του είναι τόσο αυθεντική που ο θεατής ξεχνά ότι πρόκειται για ηθοποιό και τον βλέπει απλά ως τον Μικέλε. Η ικανότητά του να αποδώσει τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα του, χωρίς καμία υπερβολή, κάνει τον Μικέλε να είναι όσο συμπαθής και αληθινός χρειάζεται, για να περάσει το μήνυμα του έργου. Η ηχολαλία του, που όπως φαίνεται από την αντίδραση της Ιζαμπέλας, δεν συνηθίζεται, καταλήγει να γίνεται ένας γλυκός αναμενόμενος αντίλαλος. Δεν είναι εύκολο να ζείς σε μια κοινωνία που δε μπορείς να καταλάβεις απόλυτα αλλά που ούτε και αυτή μπορεί να σε καταλάβει. Μπορέις όμως να φτιάξεις το παζλ της ευτυχίας σου με ένα λευκό πουκάμισο και μια Πόρσε μινιατούρα.

Η Αγγελική Κοντού ως Σάντρα -η μικρή αδελφή το Μικέλε- φέρνει την απαραίτητη ένταση και ανατροπή στην οικογενειακή δυναμική. Στην ερμηνεία της αποτυπώνεται αριστοτεχνικά το δίλημμα μεταξύ του θυμού για την δική της παραμέληση, και της αγάπης της προς τον αδελφό της. Η Σάντρα είναι ο καταλύτης της αλλαγής στην οικογένεια, και μέσα από την αμφιθυμία της, φέρνει στην επιφάνεια τα κρυμμένα συναισθήματα και τα αλυσιδωτά αποτελέσματα που έχει η αποδοχή ή η απόρριψη. Ο χαρακτήρας της Σάντρας ανοίγει ένα παράθυρο στη σκέψη του θεατή που ίσως να μην είχε ανοίξει και ποτέ για όσους δεν έχουν στο περιβάλλον τους οικογένειες με άτομα με αναπηρία. Πόσο δύσκολο είναι να ακούει κανείς πως δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις μαζί με ένα άτομο με νοητική αναπηρία; Πόσο άσχημα ηχούν στην αρχή του έργου όσα λέει η Σάντρα για τον αδελφό της; Πόσο εύκολα όμως, σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές του έργου, η Αγγελική Κοντού καταφέρνει να σε κάνει να αφουγκραστείς και όχι απλά να ακούσεις όσα νιώθει η Σάντρα που αναγκάστηκε να μεγαλώσει στο παρασκήνιο και να βάζει πάντα τον εαυτό της σε δεύτερο πλάνο για να μπορέσει να χωρέσει ο Μικέλε στην μικρή τους οικογένεια.

Η Χαρά Νικολάου, σε πολυδιάστατο ρόλο, ως παλιά συμμαθήτρια του Μικέλε, ως κοπέλα που αναζητά εργασία στην εταιρία που εργάζεται η Σάντρα αλλά και ως δασκάλα ειδικής αγωγής στο κέντρο που βρίσκεται για λίγο καιρό ο Μικέλε, προσφέρει μία φρέσκια και γλυκιά διάσταση στην παράσταση. Μπαίνει στη σκηνή με μία ενέργεια που σε κατακλύζει  και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Σαν μια καλή νεράιδα, φέρνει στη σκηνή μόνο θετική ενέργεια και προσφέρει στον θεατή μια ανακούφιση και αισιοδοξία. Αντιπροσωπεύει θα έλεγε κανείς το «μαζί», τη φροντίδα και τη συμπερίληψη, βοηθώντας στην εξισορρόπηση των καταστάσεων, με το χαμόγελό της, και την αθωότητα της προσφοράς της.

Άξια αναφοράς είναι και η ευρυματικότητα των σκηνικών και ο σχεδιασμός του φωτισμού. Στην ίδια μικρή σκηνή χωρούν το σπίτι της οικογένειας Καροτενούτο, το σπίτι της Σάντρας, η εταιρία στην οποία δουλεύει η Σάντρα, καθώς και το κέντρο ειδικής αγωγής που βρίσκεται για λίγο ο Μικέλε. Η οριοθέτηση των χώρων που επιτυγχάνεται με τις εναλλαγές του φωτισμού είναι κάτι αρκετά εντυπωσιακό ειδικά σε ό,τι αφορά στη χρήση των διαφορετικών επιπέδων της σκηνής.

Κλείνοντας, το έργο του Μάρρα είναι ένα ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης. Η παράσταση «Μαζί» φωτίζει τις δύσκολες πτυχές της συνύπαρξης με άτομα που έχουν νοητική αναπηρία, ενώ αναδεικνύει και τις αντιφάσεις της οικογενειακής αγάπης και αποδοχής. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: η πραγματική «κανονικότητα» είναι αυτή που αποδέχεται τον άλλον, χωρίς να τον κρίνει, αναγνωρίζοντας την αξία της διαφορετικότητας. Είναι μια παράσταση που μας προκαλεί να αναρωτηθούμε για την ίδια μας την αλληλεγγύη και το μέλλον της ενσωμάτωσης, καθώς και για το πώς η κοινωνία μας μπορεί να γίνει πιο ανοιχτή και πιο φιλόξενη για όλους.

Μέσα από την παράσταση, γίνεται ξεκάθαρο ότι οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως και η ίδια η ζωή, δεν είναι ποτέ τέλειες, αλλά μέσα από την προσπάθεια για αποδοχή και κατανόηση, πάντα υπάρχει χώρος για θεραπεία και ειλικρινή συνύπαρξη. Αυτή η παράσταση είναι ένα υπέροχο παράδειγμα τέχνης που θίγει θέματα ταμπού και προσφέρει μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία που αξίζει να βιώσει κάθε θεατής.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ.