Είδαμε την παράσταση «Ο άντρας μου» στο Θέατρο Θησείον

Κουζίνα, τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα. Συνηθισμένα δωμάτια ενός σπιτιού. Χώροι όπου οι σκέψεις αποκτούν φωνή και γίνονται οι πιο προσωπικές συζητήσεις μεταξύ οικογένειας, φίλων αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μέσα εκεί συναντάμε και τις γυναίκες της παράστασης, έτοιμες να μας αφηγηθούν τις ιστορίες τους για ό,τι τις έχει προσδιορίσει, για τη σχέση με τον άντρα, τα παιδιά, τη μητέρα τους. Με πίκρα, με χιούμορ, με συγκίνηση, με προβληματισμό. 

Δεν έχουν να πουν κάτι πρωτότυπο. Ο τρόπος ζωής τους, μάλιστα, σε αρκετά σημεία ίσως μπορεί να θεωρηθεί ξεπερασμένος – επικεντρώνεται στο τρίπτυχο νοικοκυρά, σύζυγος, μάνα. Όμως, τα λόγια τους σου αφήνουν έντονα την αίσθηση της χρόνιας καταπίεσης των συναισθημάτων, των αποφάσεων, των επιλογών τους. Έχουν ενδυθεί την επιβεβλημένη συνήθεια και αποζητούν διακαώς την αλλαγή, ατομική και συλλογική.

Η γραφή της Ρούμενα Μπουζάροφσκα είναι άκρως λεπτομερής, περιγραφική, ζωντανή, γεγονός που καθιστά τα διηγήματά της ιδανικό υλικό για αξιοποίηση στο θέατρο. Οι ηρωίδες της, φαινομενικά εύθραυστες αλλά ενδόμυχα επαναστάτριες, θέλουν να αποτινάξουν από πάνω τους τούς στερεοτυπικούς ρόλους που άλλοι τους χρέωσαν.Την ευθύνη αυτή, λοιπόν, αναλαμβάνει η Μαρία Μαγκανάρη, η οποία τις φέρνει στη σκηνή, τις φωτίζει και τις μετατρέπει σε πρωταγωνίστριες. Τις τοποθετεί χρονικά στο τώρα, σε ένα αντιφατικό σκηνικό περιβάλλον φολκλορικής αισθητικής – που επιμλήθηκε από κοινού με τον Παύλο Θανόπουλο – όπου όλα έχουν παραμείνει άθικτα στο παρελθόν (έπιπλα και οικιακές συσκευές περασμένων εποχών, κιλίμια και φλοκάτες, κρεμασμένα σε σχοινιά φυλαχτά, πετσετάκια κι αποξηραμένα τρόφιμα) και τους δίνει το βήμα να βγουν μπροστά και να εκφραστούν χωρίς να τις διακόψει κάποιος, ίσως για πρώτη φορά. 

Επτά γυναίκες μας συστήνονται μέσω των σύντομων μονόλογων τους, που αποδίδουν μοναδικά η Μαρία Σκουλά, η Αμαλία Καβάλη και η ίδια η σκηνοθέτις, Μαρία Μαγκανάρη – ούσα και ηθοποιός. Οι τρεις άξιες καλλιτέχνιδες με την παραστατικότητά τους μεταδίδουν στο ακέραιο τα συναισθήματα των προσώπων που υποδύονται και χτίζουν μια ξεχωριστή επικοινωνία με τους παρευρισκόμενους. Το βλέμμα τους συναντά εκείνο των θεατών και μοιάζει σαν το κοινό να γίνεται αυτόματα μέρος της ιστορίας, ένας νέος χαρακτήρας στο έργο, ένας αόρατος φίλος στη φαντασία των ηρωίδων τους που κάθεται απέναντί τους και μαζί του μοιράζονται την αβάσταχτη καθημερινότητά τους.

Στο σύνολό της, η παράσταση «Ο άντρας μου» βασίζεται στην υποκριτική δεινότητα των ερμηνευτριών της και η ουσία της έγκειται στην έκθεση και την κατά πρόσωπο σύγκρουση με τον βαθύ συντηρητισμό της πατριαρχίας που δεν υπάρχει μόνο στις ιστορίες της Μπουζάροφσκα, αλλά συνεχίζει και τρέφει τις κοινωνίες – ακόμα και τις αποκαλούμενες «σύγχρονες».

* Φωτογραφίες: Μαρία Τούλτσα
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.