Είδαμε την παράσταση «Ο κύκλος του έρωτα» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Πραγματευόμενος θεμελιώδεις αλήθειες της ζωής ο Σνίτσλερ εξέφρασε με χαρακτηριστικό τρόπο το κλίμα της εποχής του, της Βιέννης στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Ανάμεσα στους θαυμαστές του συγκαταλεγόταν και ο Φρόιντ, που αναγνώρισε μέσα στο έργο του μοντερνιστή συγγραφέα την ιδιαίτερη θέση που κατέχει το υποσυνείδητο -οι σπουδές του στην Ιατρική συνέβαλαν σε αυτό-, ζητήματα που ο ίδιος είχε εξετάσει με επίπονη έρευνα και που ο Σνίτσλερ τα είχε ανακαλύψει νωρίτερα αυτοενδοσκοπούμενος. Οι αντίπαλοί του τον κατέκριναν ως λογοτέχνη χωρίς πρωτοτυπία καθώς τα θέματά του επαναλαμβάνονταν, για να δεχτούν τη σαρκαστική απάντηση του συγγραφέα: «γράφω για τον έρωτα και τον θάνατο, μήπως υπάρχουν και άλλα θέματα;».  Στον «Κύκλο του Έρωτα» συναντάμε δέκα ζευγάρια από κάθε κοινωνική τάξη, σε έναν ιδιότυπο αγώνα ερωτικών συνευρέσεων. Πόθοι, ξελογιάσματα, πάθη, αποχωρισμοί, μπλέκονται καθώς διαδέχονται το ένα το άλλο, δοκιμάζοντας τα όρια της απάτης και αποδεικνύοντας το επίπλαστο των κοινωνικών συμβάσεων. Στην εποχή του το πασίγνωστο σπονδυλωτό κείμενο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και κατηγορήθηκε για προσβολή των ηθών -ο Σνίτσλερ μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως “Εβραίος πορνογράφος”-, καθώς εστιάζοντας στην ψυχολογία των σχέσεων και τη σεξουαλικότητα των ατόμων έθεσε υπό αμφισβήτηση πολλές από τις παραδοσιακές αξίες της αστικής τάξης της εποχής.

Από την έναρξη κιόλας της παράστασης, από την ώρα δηλαδή που οι ηθοποιοί παίρνουν τη θέση τους στον κύκλο φορώντας τα υπέροχα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέσγουελ, προσαρμοσμένα στην εποχή της Βιέννης των αρχών του 20 αιώνα, δημιουργείται ένα ευχάριστο κλίμα και αυτός μοιάζει να είναι ο απώτερος στόχος του Θωμά Μοσχόπουλου, να  αποδοθεί η χαρά της ζωής, έτσι όπως πλαισιώνει τις περιπέτειες του έρωτα, γεγονός που επιτυγχάνεται αβίαστα με την παιγνιώδη, κωμικής διάθεσης προσέγγιση. Επισημαίνεται ότι δεν επιχειρήθηκε προσαρμογή στη σύγχρονη εποχή αλλά διατηρήθηκε η απεικόνιση του τότε. Ωραίο το εύρημα της σύνδεσης των ιστοριών, με τους ηθοποιούς επί σκηνής να σχολιάζουν τα τεκταινόμενα, ενώ σε κάθε νέα ιστορία εισάγεται ένας πρωταγωνιστής από την αμέσως προηγούμενη. Αξίζει ιδιαίτερος λόγος στο σκηνικό - άψογο εικαστικό περιβάλλον (Ευαγγελία Θεριανού): κρεμασμένες κλωστές, κυκλικά τοποθετημένες, ανάμεσα στις οποίες θα χτιστούν οι ιστορίες, εύθραυστη πρώτη ύλη, αντίστοιχη και συμβολική με το εφήμερο των ιστοριών και των συναισθημάτων των ηρώων τους. Συνολικά η παράσταση αφήνει καλή αίσθηση, καθότι καλαίσθητη και επαρκώς φροντισμένη. Δε θα διακρίνει κανείς κορυφώσεις και υψηλές εντάσεις, αλλά ήρεμους τόνους και ανάλαφρο κλίμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναδύονται ποικίλα συναισθήματα, με κυριότερα τον φόβο της μοναξιάς και την ανάγκη της συντροφικότητας. Ασφαλώς στο αποτέλεσμα συνέβαλαν στον μέγιστο βαθμό οι συντονισμένες ερμηνείες των ταλαντούχων ηθοποιών (Άν. Μάσχα, Κ. Φιλίππογλου, Γ. Χατζηπασχάλη, Π. Δαδακαρίδης, Ευδ. Ρουμελιώτη, Σ. Τουμάση, Ν. Παπαγιάννης), που απέδειξαν στην πράξη ότι η υπόθεση “έρωτας” είναι ένα συνεχές παιχνίδι διεκδικήσεων και ματαιώσεων.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ