Είδαμε την παράσταση «Pietà» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Πάνω σε λευκές λωρίδες πανιού που μοιάζουν με κουρτίνα, ένα βίντεο παίζει σε επανάληψη. Δείχνει κάποιες γυναίκες. Ο φακός της κάμερας εστιάζει σε μέρη του σώματός τους, κυρίως στα μάτια τους, στα χείλη τους, στα χέρια τους. Δεν τις αναγνωρίζουμε. Έχει όμως τόση σημασία η ταυτότητά τους; Μπορεί να είναι η γιαγιά μας, η μαμά μας, η αδελφή μας, μία από εμάς. Πρωταγωνίστριες που δεν δημιούργησε κάποιος θεατρικός συγγραφέας, αλλά η ίδια η ζωή.

Οι γυναίκες αυτές δεν έχουν πια δικό τους όνομα. Αποκαλούνται ως «η μαμά της Ελένης», «η μαμά της Ερατώς», «η μαμά της Ντόρας», «η μαμά της Γαρυφαλλιάς», «η μαμά της Σοφίας».

Tο βίντεο σταματά και πίσω από τη «λευκή κουρτίνα», μέσα από τα ανοίγματα που δημιουργούνται, σ’ ένα φωτεινό δωμάτιο ενός παράλληλου κόσμου, διακρίνουμε μια παρέα κοριτσιών που κοιτούν φωτογραφίες της ζωής τους, συζητούν για τη στιγμή της λήψης, τις παιδικές αναμνήσεις τους, τους έρωτές τους, τις επιτυχίες τους, γελούν και κάνουν όνειρα για όσα ακόμα δεν έχουν πραγματοποιήσει. Κάπως έτσι ξεκινάμε να μαθαίνουμε τις ιστορίες τους, τη συνέχεια των οποίων θα μας αφηγηθούν οι μαμάδες τους. Γιατί αυτά τα κορίτσια δεν πρόλαβαν. Δολοφονήθηκαν. Θύματα κι αυτές της βίας που (συνεχίζει να) γεννά η πατριαρχία.

Στο προσκήνιο, λοιπόν, οι μαμάδες αναλαμβάνουν να μιλήσουν για τις κόρες τους, τη μεταξύ τους σχέση, τις ανησυχίες τους, τις τελευταίες τους στιγμές και το μετά: τη διαχείριση της απώλειας, το πένθος, τον αγώνα τους για δικαιοσύνη, τη διαφορετική καθημερινότητά τους.

Γιατί θέλουν να μιλούν για τα παιδιά τους. Γιατί έτσι κρατούν τη μνήμη τους ζωντανή. Γιατί πιστεύουν ότι ζουν μέσα τους, είναι κοντά τους, αισθάνονται έντονα την παρουσία τους απλώς δεν μπορούν να τα δουν, παρά μόνο στα όνειρά τους.

Η «Pietà» της Μάρθας Μπουζιούρη είναι ένα ημερολόγιο γραμμένο σε χρόνο ενεστώτα, βασισμένο σε ένα θέμα επίκαιρο και επίπονο, αυτό των γυναικτονιών. Οι αφηγήσεις φέρουν έντονη συναισθηματική φόρτιση, ενώ το χιούμορ σε στιγμές λειτουργεί καταλυτικά στην αποφόρτιση για λίγο της ατμόσφαιρας. Oι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη και τον συντονισμό τους επί σκηνής αναλαμβάνει η ίδια η σκηνοθέτις, την οποία βλέπουμε άλλοτε να αποστασιοποιείται και να παρατηρεί κι άλλοτε να εντάσσετε στη δράση και να συνδιαλέγεται με τα βασικά πρόσωπα.

Στην παρουσίαση της «Pieta» η Μάρθα Μπουζιούρη μεταδίδει ατόφια στο θεατή την εμπιστοσύνη και την οικειότητα που ένιωσε κατά τη γνωριμία και τις συναντήσεις της με τις πραγματικές ηρωίδες του έργου της, τις Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου), ενώ οι τέσσερις ηθοποιοί, Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελίνα Ρίζου, αποδίδουν με συνέπεια τις διαφοροποιήσεις των χαρακτήρων και, μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές στους ρόλους των κορών και των μαμάδων, γίνονται η φωνή της ψυχής και των σκέψεών τους.

Η «Pietà» είναι μια παράσταση φτιαγμένη με ενσυναίσθηση, ελικρίνεια και σεβασμό «για τις γυναίκες που δεν έφυγαν ποτέ, για αυτές που είναι σήμερα εδώ και για αυτές που θα ‘ρθουν».

Πληροφορίες για τον πρώτο κύκλο παράστασεων (Οκτώβριος-Νοέμβριος 2023) μπορείτε να βρείτε εδώ.
Πληροφορίες για τον δεύτερο κύκλο παράστασεων (Απρίλιος 2024) μπορείτε να βρείτε εδώ.