Είδαμε την παράσταση «Το Γάλα» στο θέατρο Σταθμός

«Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη ειναι ενα θεατρικό έργο του 2003 που πραγματεύεται δύσκολα κοινωνικά θέματα όπως η μετανάστευση και οι ψυχικές ασθένειες. 

Η παράσταση που παίζεται αυτή τη στιγμή στο θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Ερμινας Κυριαζη και Μάνου Καρατζογιάννη μπορεί και να είναι η καλύτερη προσέγγιση που έχει γίνει σε αυτό το υπέροχο κείμενο. 

Η σκηνοθεσία τονίζει με μαεστρία το χιούμορ του θεατρικού κειμένου, και καταφέρνει έτσι να μην προδίδει τη συνέχεια στον θεατή αλλά και να τονίζει το κρεσέντο της τραγικότητας. 

Οι χαρακτήρες του έργου ζωντανεύουν επί σκηνής μέσα από τις καλοζυγισμένες αλλά ταυτόχρονα οργανικές και ειλικρινείς ερμηνείες των ηθοποιών. 

Τη φιγούρα της Ελληνοπόντιας μάνας που αναγκάζεται να αποποιηθεί ένα μέρος της πολιτισμικής κληρονομιάς του τόπου της για να κάνει πιο εύκολη την καθημερινότητα των δυο γιών της, φέρνει στη σκηνή η Στέλλα Γκίκα με απλότητα και τιμιότητα απέναντι στον χαρακτήρα της Ιρίνας. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές που δημιουργούνται αμφιβολίες στον θεατή, είναι αδύνατο να χάσει τη συμπάθεια και την κατανοησή του για την Ρίνα. 

Ο Μάνος Καρατζογιάννης πλάθει άψογα με την αφοπλιστική ερμηνεία του έναν Λευτέρη που κουβαλάει στις πλάτες του όλο το βάρος αλλά και όλην την ελαφρότητα του κόσμου. Είναι ένα ενήλικο παιδί που με συνοδοιπόρο τις αναμνήσεις του και τη μουσική, ψάχνει το νόημα της ύπαρξης στην αρχή της, στην αγκαλιά της μητέρας. Ο Λευτέρης είναι ο χαρακτήρας που σου προκαλεί τα πιο έντονα συναισθήματα: συμπάθεια, χαρά, θυμό, απογοήτευση, λύπη. Ο Λευτέρης του Μάνου Καρατζογιαννη με όλην του την αυθεντικότητα είναι αυτό που κάνει εικόνα κανείς διαβάζοντας το θεατρικό κείμενο. 

Κάπου εκεί έρχεται ο Δημήτρης Πασσάς ως ο μεγάλος αδελφός Αντώνης, και φέρνει στην σκηνή με συνέπεια και άνεση, μια φιγούρα γνώριμη λίγο πολύ σε όλους. Είναι ο τύπος αρρενωπού άντρα που είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Τι κι αν πρέπει να προσποιηθεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, ότι αγαπάει κάποια άλλη από αυτήν που αγαπάει, ότι η οικογένεια του είναι μια μέση ελληνική οικογένεια; Ο σκοπός, και όπου σκοπός βάλτε το χρήμα, αγιάζει τα μέσα. Ο Δημήτρης Πασσάς καταφέρνει να συμπαθήσεις και να αντιπαθήσεις τον Αντώνη όσες φορές το απαιτεί το έργο. 

Ο καταλύτης της δράσης όμως δεν είναι άλλος από τη Νατάσα που ερμηνεύει ιδανικά η Ελένη Σακκά. Η μελιστάλακτη  και συμπαθητική μέλλουσα σύζυγος του Αντώνη, κόρη πλούσιου βενζίνα, φερνει έναν αέρα χαράς και ελπίδας στην οικογένεια και στον ίδιο τον Λευτέρη αλλά τελικά η παρουσία της βάζει σε λειτουργία τη μηχανή της τραγωδίας. 

Όλα τα παραπάνω όμως δε θα είχαν τόση σημασία αν δεν ήταν τόσο αρμονικές και καλοδουλεμένες από τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς, οι σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες. Κάθε στιγμή, σε κάθε στιχομυθία υπάρχει από πίσω μια σχέση ανάμεσα στους ομιλητές. Η υπερπροστατευτική μάνα απέναντι στον μικρό και ταλαιπωρημένο γιο. Ο μεγάλος αδελφός που προσπαθεί να προστατέψει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τη μάνα και τον Λευτέρη. Ο Λευτέρης που θέλει όσο τίποτα στον κόσμο να τον καταλάβουν και τον αγαπήσει κάποιος και με τον δικό του τρόπο. Η Νατασα που απλά θέλει να φτιάξει μια ευτυχισμενη οικογένεια με τον άντρα της. Αλλά ακόμα και χαρακτήρες που δε βρίσκονται εκεί όπως ο πατέρας, στέκονται μπροστά μας εν τη απουσία τους μέσα από την μάνα και τα δυο αδέλφια. 

Αν θέλετε να τα δείτε όλα αυτά να παίρνουν σάρκα και οστά δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το θέατρο Σταθμός εώς τις 31 Μαρτίου, από Παρασκευή εώς Κυριακή.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση εδώ.