Είδαμε την Πενθεσίλεια στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Είναι ο έρωτας ανθρωποφάγος; Μπορούν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται να αλληλοσπαραχτούν; Ο Χάινριχ φον Κλάιστ, εμπνεόμενος από την ελληνική μυθολογία, μιλά για τον ουτοπικό έρωτα μεταξύ Πενθεσίλειας κι Αχιλλέα (1808). 110 χρόνια μετά, ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί μια παράσταση για τον έρωτα και τον πόλεμο, αλλά και τις τρομακτικές διαστάσεις που αυτά μπορούν να πάρουν.

Η Πενθεσίλεια, βασίλισσα των Αμαζόνων, βρίσκεται στην Τροία για να βοηθήσει τους Τρώες να νικήσουν τους Έλληνες. Ώσπου ξαφνικά αντικρίζει τον Αχιλλέα. Και κάπου εκεί τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Ερωτεύονται κι οι δύο με την πρώτη ματιά. Όμως ο εγωισμός τους είναι πιο δυνατός και τους παρασύρει σε δύσβατα μονοπάτια. Το παιχνίδι κυριαρχίας που επιλέγουν να παίξουν δε θα έχει, όμως, αίσια έκβαση.

Αν και γραμμένο εν μέσω της άνθισης του ρομαντισμού, το έργο δεν έχει καμία πρόθεση ωραιοποίησης του έρωτα. Ούτε κι η παράσταση του Παντελή Δεντάκη. Ο έρωτας παρουσιάζεται στην πιο ωμή και βίαιη εκδοχή του. Οι άνθρωποι αλληλοεξοντώνονται για χάρη του στ' αλήθεια.

Σύγχρονη εξ όψεως, αλλά κλασσική στον πυρήνα της η σκηνοθεσία προσπάθησε να μεταφέρει στο κοινό κάτι από τον ποιητικό ρεαλισμό του Κλάιστ. Λειτουργικό το σκηνικό που σχεδίασε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης, όπως επίσης και τα μαύρα κοστούμια (πλην της Πενθεσίλειας). Όσον αφορά στο θίασο, οι ερμηνείες υπήρξαν στο σύνολο δυνατές. Η Σύρμω Κεκέ ως Προθόη, αδελφική φίλη της Πενθεσίλειας κι ο Αργύρης Ξάφης, ως Οδυσσέας έκλεψαν τις εντυπώσεις, αν και "δευτεραγωνιστές". Το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Βολιώτη-Τοκάκης) προσπάθησε να αποδώσει το καταστροφικό πάθος των ηρώων. Ο μεν Τοκάκης σκιαγράφησε μια ευαίσθητη περσόνα στον αντίποδα της Πενθεσίλειας της Βίκυς Βολιώτη, η οποία αποδόθηκε δυναμικά κι εξωστρεφώς. Σε σημεία, βέβαια, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί οι υψηλοί τόνοι ως περιττοί.

Συνολικά η παράσταση είναι μια νέα οπτική πάνω σε ένα κλασσικό κείμενο, με τον απαραίτητο πάντα σεβασμό.