Είδαμε την ταινία «Είμαι ακόμη εδώ» | Ένα διαμάντι από τη Βραζιλία

Habeas corpus. «Έχε το σώμα» ή αλλιώς το ένταλμα που διατάσσει την προσαγωγή ενός προσώπου ενώπιον δικαστηρίου με σκοπό τη διασφάλιση της νομιμότητας της κράτησης του. Αυτό έγραφε κι ο φάκελος του Ρούμπενς Πάιβα. Ο Πάιβα ήταν πολιτικός μηχανικός και πρώην βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βραζιλίας. Το 1971 συνελήφθη από το καθεστώς. 25 χρόνια χρειάστηκαν για να αποδειχθεί η παράνομη κράτησή του. 25 χρόνια πήρε στην Εουνίσε Πάιβα, γυναίκα του, να μετακομίσει από το Ρίο ντε Τζανέιρο στο Σάο Πάολο, να σπουδάσει Νομική, να μεγαλώσει τα πέντε παιδιά της, να παλέψει ενάντια στη δικτατορία.

Είμαι ακόμη εδώ. Δηλωτικός ο τίτλος της ταινίας. Το παρελθόν για να υπάρξει χρειάζεται το παρόν. Η Εουνίσε Πάιβα υπήρξε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της δικτατορίας και της δημοκρατίας. Ήταν η γυναίκα σύμβολο στον αγώνα αποκατάστασης της αλήθειας γύρω από τις ζωές των ανθρώπων που «εξαφανίστηκαν» τα σκοτεινά χρόνια της Βραζιλιάνικης δικτατορίας (1964-1985). Κι αργότερα έγινε το σύμβολο ενός άλλου αγώνα, υπέρ των δικαιωμάτων των αυτόχθονων του Αμαζονίου.

Χαμογελάτε. Αυτό έκανε η γυναίκα αυτή, χαμογελούσε. Χαμογελούσε στις χαρές. Χαμογελούσε στις λύπες. Στις απώλειες. Στη δικαίωση των αγώνων της. Μια γυναίκα αληθινός βράχος για τα παιδιά της. Μια γυναίκα που βρέθηκε από τα ψηλά στα χαμηλά. Μα που δε φοβήθηκε ποτέ και τελικά έφτασε και πάλι ψηλά.

Η ταινία του Σάλες είναι αριστουργηματική. Αφηγείται ένα αληθινό γεγονός των μελανών χρόνων της ιστορίας του τόπου του, το οποίο βασίζεται στο βιβλίο του ο γιος του Πάιβα, Μαρσέλο. Δεν εστιάζει τόσο στην ιστορία της δικτατορίας, ούτε εξαπολύει δριμεία κριτική ενάντια στο καθεστώς. Αφηγείται με ανθρωπιά μια απάνθρωπη ιστορία. Ο Πάιβα εκτός από σημαίνον πρόσωπο της Βραζιλίας ήταν πατέρας και σύζυγος. Κι ο Σάλες θέλει να μιλήσει για αυτούς, που έμειναν πίσω. Η ζωή της οικογένειας πριν τη σύλληψη του Πάιβα – όλες εκείνες οι όμορφες, ανέμελες στιγμές. Και η ζωή μετά. Ο αγώνας της μάνας να κρατήσει την ανεμελιά στην ψυχή των παιδιών της, ενώ ο κόσμος τους διαλυόταν συθέμελα. Κι όταν όλα θα έχουν περάσει εκείνο που θα μείνει θα είναι λίγες φωτογραφίες, ίσως κάποιο φιλμ. Όλα ποτισμένα με τη χαρά των περασμένων χρόνων. Μόνο που κάποιοι άνθρωποι να μην είναι πια εκεί.

Σπουδαία στιγμή στην καριέρα του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη, σπουδαιότερη όμως για τον κινηματογράφο. Σπεύσατε.