Είδαμε την ταινία: «Φωτιά στη θάλασσα»

Η βράβευση της ταινίας του Τζιανφράνκο Ρόσι φέτος, με την Χρυσή Άρκτο «Καλύτερης Ταινίας» του Φεστιβάλ Βερολίνου, πριν λίγους μήνες, επιβεβαιώνει την ανάγκη για «λύτρωση» του δυτικού κόσμου απέναντι σε όσα διαδραματίζονται στις χώρες της Αφρικής και της μέσης Ανατολής. Σε αντίθεση με το «Amistad» του Στ.Σπίλμπεργκ, που αναφερόταν στις προ 600 χρόνων αγοραπωλησίες ανθρώπων, στο «Φωτιά στη θάλασσα», παρακολουθούμε το σχεδόν εκούσιο ταξίδι θανάτου που οι άνθρωποι αναγκάζονται να χαράξουν με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. 
Η ιστορία, παρόλα αυτά, είναι η ίδια· είτε σε «παίρνουν» σαν εμπόρευμα, είτε φεύγεις για να γλιτώσεις από τη φρίκη του πολέμου.
Ο Τζιανφράνκο Ρόσι είναι σκηνοθέτης ενός διαφορετικού είδους ντοκιμαντέρ, αυτού που ονομάζουμε παραλληλισμός ιστοριών και μέσα από αυτήν την κινηματογραφική τεχνική, δίνεται στο θεατή η ευκαιρία να κρίνει ο ίδιος τα γεγονότα· από πολλαπλές πλευρές. Ίσως αυτό -ο ειδικός τρόπος κινηματογράφισης- να είναι και ένας από τους βασικούς λόγους για να παρακολουθήσει κάποιος την ταινία εφόσον, σε επίπεδο περιεχομένου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (online & offline) επαναλαμβάνουν τον τελευταίο καιρό το σενάριό της, και κάθε ευαισθητοποιημένος άνθρωπος γνωρίζει τα περισσότερα.
Με ένα σκηνοθετικό μοντέλο, σχεδόν ποιητικό, ο θεατής παρακολουθεί τις διάφορες εκβάσεις της ζωής στον ίδιο τόπο. Δύο κοινωνίες ανθρώπων, από τη μία το αβέβαιο ταξίδι προς τη ζωή, και από την άλλη η ηρεμία και η καθημερινή ρουτίνα στο πρώτο λιμάνι που θα αντικρίσουν οι μετανάστες (οι κάτοικοι του νησιού Λαμπεντούζα της Ν. Ιταλίας).

Τι δε θα ξεχάσουμε: Έναν σπαρακτικό, σχεδόν, παραλληλισμό σκηνών - τα 10 λεπτά πολύ λεπτομερούς και σχολαστικού στρώσιμου ενός κρεβατιού από μια νοικοκυρά, πρωί Κυριακής στο νησία, σε αντιδιαστολή με το «ξέβρασμα» των κουφαριών των προσφύγων σαν κατάληξη ενός μάταιου ταξιδιού φυγής.

Ένα ντοκιμαντέρ, αναπαράσταση, δυστυχώς, της σύγχρονης πραγματικότητας.