Είδαμε τις «Άλλες Εποχές» στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής

Η Κέιτ και ο Ντίλι ζουν απομονωμένοι σε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα. Η απρόσμενη εμφάνιση της Άννας, μιας παλιάς φίλης της Κέιτ, ταράζει την ηρεμία τους και ανατρέπει την καθημερινότητα του ζευγαριού. Οι μνήμες θολώνουν τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψεύδους και τα πρόσωπα παρασύρονται στη δίνη ενός μυστηρίου που παραμένει άλυτο.

Ο Χάρολντ Πίντερ είναι από τους συγγραφείς που με τα έργα του παιδεύει ακόμα και τους πιο εκπαιδευμένους θεατές. Δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις στα ερωτήματα που δημιουργούνται, ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα υπό το πρίσμα της δικής του λογικής και οπτικής.

Στις «Άλλες Εποχές», συγκεκριμένα, οι σκέψεις (με) οδηγούν στην εκδοχή ότι τα φυσικά πρόσωπα του έργου είναι δύο, η Κέιτ και ο Ντίλι, οι προσωπικότητες όμως που δρουν επί σκηνής είναι τρεις. Η Άννα εισβάλλει σαν αερικό στη ζωή τους, ως ο «άλλος» εαυτός της Κέιτ, που παίρνει σάρκα και οστά κι έρχεται από το παρελθόν με την ορμή της - χαμένης πια - νεότητας και της ζωντάνιας για να διεκδικήσει λίγο χώρο στο τώρα, στην καθημερινότητα της ηρωίδας που φαίνεται να την έχει οδηγήσει στην αδράνεια, ή καλύτερα να της θυμίσει πώς ήταν όταν ζούσε πραγματικά. Η Κέιτ παρόλο που στην αρχή δείχνει αγχωμένη γι’ αυτή την άφιξη, στη συνέχεια η συνάντηση με την Άννα της φέρνει αναμνήσεις, νοσταλγία και μια βαθύτερη απόλαυση, ενώ προς το τέλος, όπως απροσδόκητα την καλωσόρισε έτσι μ' έναν τρόπο την αποχαιρετά, έχοντας ίσως πάρει αυτό που χρειαζόταν από αυτή· την ανάνηψη της κωματώδους ζωής της. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης των δύο γυναικών, ο Ντίλι παρακολουθεί την ιδιαίτερη σχέση τους, που μοιάζει με ερωτικό δεσμό, προσπαθεί να χωρέσει ανάμεσά τους, αλλά και να διαχειριστεί τη νευρικότητα που του προκαλεί η επίσκεψη της Άννας και που φυσικά δεν τον αφήνει ούτε αυτόν ανεπηρέαστο, εφόσον νιώθει ότι ξεφεύγει από τη συνήθεια χάνοντας την απόλυτη προσοχή της γυναίκας του.

Μέσα από στιγμές οικειότητας, φλέρτ, αμηχανίας, οι ήρωες της ιστορίας καλούνται να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές, τον χρόνο που περνά και να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους, τις μεταξύ τους σχέσεις, την ίδια τη ζωή.

Ο Άρης Τρουπάκης, σκηνοθετικά, δημιουργεί μια ηλεκτρισμένη σκηνική ατμόσφαιρα δίνοντας βάση στις παύσεις και στα υπαινικτικά βλέμματα, ενώ η εναργής απόδοση των χαρακτήρων ερμηνευτικά φέρνει το έργο σε μέτρα αντιληπτά, χωρίς να βαραίνει τον θεατή με προβληματισμούς πέραν αυτών που γεννιούνται από τον πιντερικό γρίφο. Η Δέσποινα Κούρτη ως Άννα έχει μια ζωηρή παρουσία που τη συνοδεύει μια αινιγματική γοητεία και λειτουργεί ως το «κόκκινο πανί» της υπόθεσης με μια ακαταμάχητη διακριτικότητα. Η Ερατώ Πίσση ως Κέιτ είναι συνεσταλμένη με στιγμές συναισθηματικής έκρηξης και κουβαλά τη μελαγχολία μιας γυναίκας απορροφημένης από τη ρουτίνα. Ο Δημήτρης Αλεξανδρής ως Ντίλι διαθέτει αυθορμητισμό, χιούμορ και μια αυθεντικότητα που τον κάνει μάλλον τον πιο ευάλωτο στις αποκαλύψεις ήρωα, αλλά και τον πιο μοναχικό νιώθοντας ότι παίζει σ' ένα παιχνίδι χωρίς συμμάχους. Τις σκέψεις των ηρώων αγκαλιάζουν οι φωτισμοί του Δημήτρη Λογοθέτη και τα συναισθήματά τους βρίσκουν χώρο για να εκδηλωθούν στο σκηνικό του Θοδωρή Χρυσικού. Ο αφηρημένος εικαστικά, ανοιχτός ορίζοντας στο βάθος, παρουσιάζεται οπτικά με αποχρώσεις του μπλε (θάλασσα) και του πορτοκαλί (ήλιος/ηλιοβασίλεμα), δημιουργεί μια αίσθηση ηρεμίας, υποδηλώνει παράλληλα τον παραθαλάσσιο τόπο διαμονής του ζευγαριού κι ενώνεται αθόρυβα με το προσκήνιο όπου βρίσκεται το σαλόνι του σπιτιού και η ένταση υπερτερεί. 

Η παράσταση «Άλλες Εποχές» είναι η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά με το παρελθόν μας, να το κοιτάξουμε κατάματα και κατάβαθα κι ίσως έχει κάτι να μας πει για το παρόν και το μέλλον της ύπαρξής μας.

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.